Het was een uitje waar ik lichtelijk tegenop zag: naar ‘n netwerkbijeenkomst van manlief in ‘tenue de ville’ op de miljonairsfair in Amsterdam.
Tegenwoordig heet dit ‘Masters of Luxury’ -wat in mijn hoofd al snel vervormde tot de grappige woordspeling ‘Slaves of Luxury’. Zijn ze dat ook? Ik was in ieder geval wel even slaaf van het decorum: ik had geen passend ‘tenue de ville’-pakje. Gelukkig kon ik die stress oplossen met een ‘harig ding’ van een boetiek in Nijkerk. Zo’n pluizerig vest kon best vond de medewerkster, want juist zo’n miljonairsfair leent zich voor hip en glamorous. Woorden die om mij heen hangen als sneeuw dat niet wil blijven plakken.
Wodka met bladgoud
Goed, ik stond daar dus redelijk hip en glamorous te zijn en ik was benieuwd. Het eerste wat opviel was de beschaafde, en aangename rust. Geen muziek, wel gedempte lichten en geroezemoes. Een champagne-en-koffie-bar bij de entree leste de eerste dorst en bracht bezoekers in de stemming om toch vooral wat te gaan kopen. Stel je een enorme ruimte voor met bewandelbare etalages van ultradure merken en producten, waarin keurig verzorgde dames en heren figureren om je van dienst te zijn. Denk aan: een exclusief zwembad op je luxe jacht, diamanten colliers en couturekleding.
Nergens schreeuwende reclame, overal de ervaring van je rustig laten informeren en laten verwennen. Wat dacht je van Wodka met bladgoud (om te drinken?!) bijvoorbeeld? Stel je vooral voornaam voortschrijdende dames voor in dure maatkleding. Verder wat mensen die mij vaag BN-erig voorkwamen, opgevulde en strakgetrokken vrouwen, in dure kleding rondwandelende scharminkels (ja sorry voor het woord, maar hoe naar het ook klinkt, het dekt wel de lading- of liever; het gebrek aan lading) en oudere heren en dames op stand. Ik zag vooral serieuze gezichten bij mensen die een diamanten collier in hun hand wikten en wogen of proefden van de nieuwste crèmes die je huid jonger doen lijken. Ja, alle clichés zijn waar…
En toch was het niet onaangenaam.
Verstikkende luxe
Maar wel wat verstikkend… wat… te beheerst. Extreem gemaquilleerd en gecoiffeerd en gepast. Je zou kunnen zeggen: stijlvol. Klopt. Maar er miste iets. Ik miste oprechte nieuwsgierigheid, een blos op de wangen bij het zien van al dat moois, ik miste het Echte Genieten van alles wat deze mensen al hebben –of gaan hebben.
Ik miste kortom de menselijkheid.
Wat ik wel zag –toen ik met zere tenen, want te kleine pumps aan- op mijn jas stond te wachten, was iets dat zo ongeveer gelijktijdig gebeurde: een moeder en dochter gleden langs mij heen, hun blik strak gericht op de trap, iedereen negerend. Achter hen aan kwam –iets sneller en minder beheerst- een andere vrouw naar beneden. Gestoken in een strak, kleurig jurkje en hoge hakken viel haar blik meteen op dit
duo. Ik volgde haar ogen: van de blonde opgestoken haren over de porseleinachtige huidjes en zorgvuldig gestifte lippen, naar de hals waar diamanten flonkerden (of iets anders dat glimt), omlaag langs hun mantelpakken en designerschoenen. Vooral die huid viel op, haar blik schoot er steeds weer heen. Een grimas verscheen op haar gezicht, de jalousie kolkte in haar binnenste.
Tegelijkertijd stond een jonge vrouw haar piepjonge baby te knuffelen en te verschonen op de bartafel. Als bijen op de honingpot zwermden een groepje mannen van bijna bejaarde leeftijd op hen af. ‘Oh… wat mooi, wat een lief kind!’ Ze bewonderden de baby van top tot teen, aaiden over zijn wangen en keken gelukzalig naar het blozende kind. Ze smolten. Ze genoten. En hun ogen twinkelden. Terwijl ik naar buiten liep, dacht ik: je kunt nog zoveel hebben, maar het enige wat echt gelukkig maakt zijn dingen die niet te koop zijn. Met een enorm rijk gevoel ging ik naar huis, mijn ‘gewone’ thuis in Nijkerk tussen de koeien en de schapen en onze twee kinderen, slapend in hun ‘gewone’ prinsessenbed.
(en neen, ik kwam geen Nijkerkse miljonairs –we hebben er minstens twee!- tegen, misschien weten zij allang dat geld alleen niet gelukkig maakt)
Over Wendy Traa
Wendy Traa (1973) is kinderboekenschrijfster, leerkracht, kinderyogadocent en historica. Ze woont samen met haar man Siebren, dochters Bloeme en Veerle en hond Noortje sinds 2008 in Nijkerk. Ze is oprichtster en eigenaar van De Open Plek.
LAAKBAAR
Vier columnisten midden in het werkgebied van nijkerk.nieuws.nl ontmoeten Nijkerk, Nijkerkerveen en Hoevelaken. Elke week een nieuwe column waarin je kunt lezen wat Iris Nieuwenhuis, Marcelle Warringa, Monique van Rooyen – Staal en Wendy Traa bezig houdt.
Elke maandag een nieuwe column online.
