Laatst was ik in Nijkerk op zoek naar OneSies (spreek uit: wansies) voor mijn dochters. Het nieuwe Molenplein afgestruind, hup de Hema in en daarna nog wat andere plekken geprobeerd.
Voor OneSies? Ja. Dat zijn van die aan-elkaar-pyjama’s om lekker knus in te cocoonen. Ze waren bijna overal uitverkocht. Dus naar Amersfoort. Ook daar niet aan te slepen. Waarom zijn ze zo populair? En waarom ‘wichtelen’ wij ons thuis inmiddels een slag in de rondte? En waarom zijn we allemaal zo bezig met ‘ons Nijkerk’ en is er zelfs een initiatief dat Positief Nijkerk heet: om Nijkerk van binnenuit meer ‘licht’ te geven. Wat is er in aan de hand?! Zijn we besmet met een virus, of is er een dieperliggende oorzaak? Ik denk het laatste. Sterker, ik weet het wel zeker.
Wichtelen
Eerst heb ik wat uit te leggen.
Wichtelen –niet te verwarren met wichelen en wichelroedes- komt uit het Hoge Noorden: in Scandinavië is dit een hartverwarmend gebruik, waarbij mensen elkaar in de donkere tijd van het jaar (of van het leven) waarin de zon minder schijnt, dagelijks verrassen met kleine zorgzame dingen. Het wichtelmannetje (of vrouwtje) is traditiegetrouw een soort lieve ‘huiskabouter’ die voor iedereen op de hoeve zorgt… zoals Tomte Tummetot uit het boek van Astrid Lindgren. Hij geeft je het warme gevoel dat er aan je wordt gedacht en voor je wordt gezorgd in de koude wintermaanden. Wij kunnen dat ook! Want wat doet zo’n wichtelmannetje? Zo’n huiskabouter legt bijvoorbeeld een lief briefje naast je bord, of doet net nog even je raam dicht als de wind hard waait en jij ligt te slapen in je bed. Of doet een mooie steen in je jaszak, of zet een bloem op je kamer, of vouwt je pyjama op en legt ‘m met een slaapgroet op je het kussen. Kortom: alles wat je maar kunt bedenken om iemand een fijn gevoel te geven. Dat kost niets, alleen wat (creativi)Tijd. Het fijne is: je wordt er steeds beter in naarmate je het langer doet –zoals met alles- en het plezier is groot. Harten worden lichter, het is fijner om thuis te zijn. Het leukste is als je ‘lootjes’ trekt en je niet van elkaar weet wie je wichtelt…
Cocoonen en OneSies: een pot nat
Maar waarom dan het succes van die onesies?
Dat heeft alles te maken met cocoonen. Ja, dat lijkt op cocon. Cocoonen is een woord uit de jaren tachtig, toen het economisch en politiek niet zo lekker liep. Ik heb daar sociologe Iteke Weeda zelfs nog over geïnterviewd. Zij voorspelde dat mensen weer meer behoefte hadden aan ‘positief thuis zijn’: lekker knus thuis bakken, breien, zingen, knuffelen, knutselen.. en lezen.
Cocoonen komt natuurlijk van het woord ‘cocon’, waarin rupsen vlinders worden. Zoals Vlinder uit mijn prentenboek Vlinder & Slak ook zo graag ’thuis’ wil komen.., een huis wil vinden. Om veilig te zijn, en om tot rust te komen.
En als je er nog eens naar kijkt, dan zijn kinderen eigenlijk ook een soort ‘rupsjes’ die later hun vleugels uitslaan als vlinders… Ze hebben de tijd nodig om te kunnen groeien… hun weg te vinden. Hun vleugels uit te proberen. En ze hebben cocontijd nodig, om groot en sterk te worden, en te rusten onderweg En wat past er dan beter dan een OneSie? Dat is al een coconnetje op zichzelf. En dat kinderen daar nu zo massaal behoefte aan hebben, tekent de tijd waarin we leven.
Want ook zij hebben behoefte aan veiligheid en warmte. Thuis, in de klas en op hun (sport)club. En die vinden ze lang niet altijd. Kinderen reageren op de ellende in de wereld door hun gedrag: ze trekken zich terug, ze zoeken geborgenheid.
In de gerenommeerde Duits krant Die Zeit stond een tijd terug een artikel over hetzelfde fenomeen: niet alleen thuis, maar ook in steden wordt de drang naar samenhorigheid, het samen goed hebben, sterker. Zeg maar de ‘club’ die je met elkaar vormt, de ‘cocon’ waarin je leeft (met uitstapjes naar de wereld erom heen, tuurlijk).
En dan kom ik dus ook bij Nijkerk: want wij zijn met zijn allen Nijkerk, of je dat nu wilt of niet. Willen we het goed hebben samen? Iets warms, hartelijks en fijns van onze’ cocon’ maken?
Wichtelrage
Doe dan mee met het wichtelvirus! Laten we een wichtelrage ontketenen!
Hoe? Simpel.
Schenk je medeburger zomaar een glimlach, koop je cadeaus lokaal, ruim een rondslingerend blikje op, zet een fiets rechtop, help een oude vrouw oversteken. Maak een ‘lieve woorden doosje’ voor je kind/klas/medeburger, vol met waardering en mooie herinneringen en leg dat onder de kerstboom. Bijvoorbeeld.
En klik vooral het knopje ‘hartelijke ogen’ aan in je hoofd: zie de positieve dingen die in onze stad gebeuren en versterk dat door je aan te sluiten bij een initiatief dat bij je past. Zo vind ik de Moedige Moeders echt geweldig goed werk doen, ze proberen de verbinding tussen ouders, kinderen en scholen te versterken. Positief Nijkerk heeft hartverwarmende plannen (en die worden uitgevoerd ook, reken daar maar op) en straks gaat de ijsbaan weer open. Hoe fijn!
En voor de komende wintermaanden: koop of maak zo’n OneSie en dompel je onder in de tijd van lichtjes, cocooning en wichtelen. En weet waarom je dat doet. Zeker nu, nu de wereld soms op springen lijkt te staan en het in Nijkerk toch voornamelijk heel fijn, rustig en licht is. Geniet ervan!
Over Wendy Traa
Wendy Traa (1973) is kinderboekenschrijfster, leerkracht, kinderyogadocent en historica. Ze woont samen met haar man Siebren, dochters Bloeme en Veerle en hond Noortje sinds 2008 in Nijkerk. Ze is oprichtster en eigenaar van De Open Plek.
LAAKBAAR
Vier columnisten midden in het werkgebied van nijkerk.nieuws.nl ontmoeten Nijkerk, Nijkerkerveen en Hoevelaken. Elke week een nieuwe column waarin je kunt lezen wat Marcelle Warringa, Merit Roodbeen, Monique van Rooyen – Staal en Wendy Traa bezig houdt.
Elke maandag een nieuwe column online