De coachende mama maakt keuzes

Foto: nijkerk.nieuws.nl

Laatst was ik in de speelgoedwinkel in Nijkerk. Nu moet ik eerlijk zeggen: ik kom er liever niet. Het is mij te veel plastic. Maar, mijn kinderen komen er graag.

En daar gaat het dan toch om. Zij mochten iets uitzoeken voor hun rapport. Met glanzende ogen en kloppend hart zwermden ze uit over de winkel (het zijn er maar twee, maar toch, het voelt heel rijk, twee kinderen!). Aan mij de taak het budget te beheren… of toch niet?

Dat budget, dat bracht beperkingen met zich mee. Dit kon wel, dat kon niet. Je kent het wel. Maar het werd pas verdomd lastig toen ze hun gespaarde zakgeld opeens mee gingen tellen. En… het nog niet uitgekeerde zakgeld (dat vergeten we elke zondag weer…hoe consequent we ook proberen te zijn). Nu werd het pas echt ingewikkeld. Hele rekensommen vlogen door de lucht. Mijn oudste dribbelde vrolijk rond, alsof ze in een snoepkraam stond, waarin ze opeens een hele zak vol kon scheppen. Zij koos, heel snel en overtuigd, voor iets van Lego. Prima. Lekker spelen, helemaal goed.

Druk van de ketel
Mijn jongste had het zichtbaar moeilijk. Ze slofte heen en weer en zakte neer bij de Lego. Ze keek van links naar rechts, van boven naar beneden. ‘Mam, ik weet het echt niet. Ik kan niet kiezen. Het ene is te duur en wat ik wel kan kopen, dat wil ik niet.’ Dit was het moment waarop ik in moest springen. Ik werd even stil, luisterde naar wat er tussen de woorden lag en zei: ‘Veerle, je hoeft niet NU te kiezen. Als je het niet zeker weet, dan denk je er nog even over na… morgen is er weer een dag.’
Pfffff, ik hoorde de spanning uit haar lijf lopen. Als een ballon. Opgelucht sprong ze op, pakte mijn hand en zei: ‘Dankjewel mama, wat fijn dat je dat zegt.’ Ik hieperdepiepte drie rondjes in gedachten en liep mee naar voren.

Aha, een nieuw obstakel. Of nee: een nieuw moment om iets te leren. Want dat zijn de meeste dingen in ons leven. Het is maar net hoe je ernaar kijkt. Dit keer: het rek met groot-oogknuffels. Ze pakte er vier tegelijk. En stond toen beteuterd te kijken. Want vier was te veel, rekende ik haar voor. Oh jee, weer kiezen. Ze treuzelde. Keek nog eens. Zuchtte diep. Pulkte aan haar haren. Ok, dacht ik. Ze heeft mijn hulp nodig. Kan ik mooi mijn nieuwe vaardigheden oefenen als coachende mama.
Ik zei: ‘Veerle, vind je het fijn als mama je helpt met leren kiezen?’
‘Ja!’ zei ze bedeesd en hoopvol tegelijk.
‘Ok. Kijk eens naar de vier knuffels in je handen. Heb je deze kleuren knuffels al?’
Hup, eentje belandde direct in het rek. ‘Die vond ik toch niet mooi!’
‘En heb je al een knuffel met een regenboogstaart?’
Die hield ze stevig vast. Maar ze had er nog steeds drie. Er moest er nog eentje weg.
‘Kijk eens naar hun ogen. Welke knuffel kijkt je lief aan?’
Ze keek, glimlachte en fluisterde, wijzend: ‘Dees’. Die dus. De engerd met de nare ogen werd terug gestopt. Ze had haar keuze gemaakt. ‘Dus deze twee worden het?’ vroeg ik ter bevestiging. ‘Ja mam! Dankjewel!”
‘Veerle, wat heb je knap je keuze gemaakt. Ik denk dat het een hele goede keuze is. Super!’, klopte ik haar op haar schoudertjes ter bevestiging.
Ze straalde als een zonnetje. Alle twijfel was weg. Mijn hart ontplofte zo ongeveer van geluk. Wat een mooi moment!
En alsof dit nog niet genoeg was, zei een mede-moeder, die blijkbaar ons hele gesprek had gevolgd: ‘Dat heb je mooi begeleid. Knappe moeder hoor!’ Ik was geslaagd. Als voor een examen. Ik had mijn kind heel bewust geleerd keuzes te maken, tijd te nemen, te voelen en te overdenken. Een les die bleef hangen, ook bij mij.

Ik blijf schrijven
Dit is daarom mijn laatste column voor Laakbaar. Het is goed om na 2 jaar ruimte te maken voor iemand anders. Ik blijf schrijven (!) en Nijkerk supporten. Ik ben een (kinderboeken- en verhalen)schrijver, kinderyogadocent en kindercoach. Ik wil mooie dingen maken die troosten en verwonderen, opbouwen. Aanmoedigen. Bij deze zet ik die keuze kracht bij. Ik stop met Laakbaar. Ik blijf meer dan ooit schrijven: verhalen, maar ook blogs over hartelijk opgroeien, opvoeden en voor jezelf zorgen, natuurlijk! Mijn blogs kun je lezen via Facebook Hartenkracht en via www.deopenplek.nl
Dankjewel voor jullie meelezen, meedenken en inspiratie.
Het ga jullie, lieve mede-Nijkerkers, bijzonder goed!

2016-15

Over Wendy Traa
Wendy Traa (1973) is kinderboekenschrijfster, leerkracht, kinderyogadocent en historica. Ze woont samen met haar man Siebren, dochters Bloeme en Veerle en hond Noortje sinds 2008 in Nijkerk. Ze is oprichtster en eigenaar van De Open Plek.

LAAKBAAR
Vier columnisten midden in het werkgebied van nijkerk.nieuws.nl ontmoeten Nijkerk, Nijkerkerveen en Hoevelaken. Elke week een nieuwe column waarin je kunt lezen wat Nelleke den Besten, Merit Roodbeen, Monique van Rooyen – Staal en Wendy Traa bezig houdt.

Elke maandag een nieuwe column online

Dossier:
Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen