Je kunt er niet omheen: de wereld is gek geworden… En dan heb ik het niet eens over de vele aanslagen die plaats vinden door mensen die niet meer snappen waar hun eigen religie eigenlijk voor staat: vrede en verdraagzaamheid.
Nee, dan heb ik het over de virtuele Pokémons waar iedereen op aan het jagen is.
Het zal wel aan mij liggen, maar ik kijk er met stijgende verbazing naar en begrijp er niets, maar dan ook helemaal niets van.
Staren op een schermpje
Spelletjes doen op je telefoon of tablet is leuk, soms leerzaam maar meestal gewoon domweg leuk tijdverdrijf. Hoe jammer ik het ook vind dat mensen, en vooral de jongelui, tegenwoordig meer op een schermpje kijken dan elkaar nog in de ogen durven te zien, ik snap best wel wat de verleiding is van zo’n apparaat. Sterker nog: ik word zelf ook onrustig als ik mijn mobieltje vergeten ben, want dat is mijn lijflijn met zo’n beetje alles. Bellen, appen, even iets opzoeken, betalen en parkeren, ik heb dat ding overal voor nodig. Dat is hoe de maatschappij van nu in elkaar steekt.
Virtuele en echte wereld
Maar er zijn grenzen, en ik weet niet of ik de enige ben, maar mij bekruipt een onbehaaglijk gevoel door die rare Pokémonjacht, omdat de virtuele wereld ineens massaal met de echte wereld vervlochten is geraakt. En dat is zo plotseling gegaan: in een paar weken tijd is het een hype die werkelijk overal is doorgedrongen. Nu zie ik ineens op de camping – we staan deze weken op een prachtige bosrijke camping in Nederland – volwassen mannen met hun mobieltje zachtjes rondrijden in hun auto (!) op straatjes die doodlopend zijn. Een ander excuus dan Pokémons zoeken hebben ze niet om zich op dat moment in dat straatje te begeven. Werkelijk te triest voor woorden…
Pokémon-waanzin
Op Facebook zie je gelukkig de meest grappige teksten langs komen van mensen die de Pokémon-waanzin blijkbaar ook niet snappen.
‘Als je je even dom of nutteloos voelt, bedenk dan dat er nu, op dit moment, nog steeds mensen zijn die buiten op zoek zijn naar Pokémons’ is er eentje van.
Of deze, op een stoepbord bij een café: ‘So you’re over 20 and hunting a virtual yellow f*cker called Pikachu? Get a life and come inside for the real yellow stuff: beer!’
Het moge duidelijk zijn dat ik mijn tijd niet besteed aan het jagen op gele wezentjes, en toch heb ik er ook wel lol van op een bepaalde manier: ik lach me gewoon helemaal slap als ik weer zo’n groepje voorbij zie komen – ‘Kijk, daar zit ie!’ – en dat ze dan wijzen in het niets…
Zolang het ergens gebeurt waar het geen kwaad kan: laat iedereen vooral doen waar ie zin in heeft.
Zomaar oversteken
Alleen is dat wel een punt: het Pokémons jagen gebeurt niet alleen in de relatief veilige beslotenheid van bijvoorbeeld een camping. Ik heb al van diverse mensen gehoord dat hij of zij bijna iemand onder de auto of de fiets had, omdat diegene al balletjes schietend op zijn mobieltje gewoon de weg overstak, want daar aan de overkant zat die Pokémon….
Waren we niet juist een campagne aan het voeren om het gebruik van mobieltjes niet alleen in de auto, maar ook op de fiets verboden te krijgen, om de doodsimpele reden dat het levensgevaarlijk is? Het is toch te gek voor woorden dat we dan binnenkort een of ander verbod moeten gaan maken voor Pokémonjagers? Zijn we met zijn allen niet gewoon te ver doorgeschoten? Of moeten we heel snel een nieuwe manier zien te vinden om hiermee om te gaan?
Ik zal wel een doemdenker zijn, maar ik ben bang dat over niet al te lange tijd de eerste Pokémon-dode te betreuren valt, als die niet allang gevallen is. En dan is PokémonGo ineens geen spelletje meer…
Over Merit Roodbeen
Merit Roodbeen is opgegroeid met en tussen de boeken. Na haar studie Nieuwgriekse Taal- en Letterkunde heeft ze jarenlang gewerkt bij boekhandel Roodbeen, waar ze ook eigenaar van is geweest. Inmiddels heeft ze de overstap gemaakt naar de uitgeverij, en heeft ze haar eigen uitgeverij Nabij Producties. Ze woont sinds 1994 in Nijkerk met haar man Robert, met wie ze drie kinderen heeft.
LAAKBAAR
Twee columnisten midden in het werkgebied van nijkerk.nieuws.nl ontmoeten Nijkerk, Nijkerkerveen en Hoevelaken. Elke week een nieuwe column waarin je kunt lezen wat Nelleke den Besten en Merit Roodbeen, bezig houdt.
Elke twee weken een nieuwe column online
