Alhoewel we het met zijn allen beter hebben dan ooit tevoren en we – serieus! – een luxer leven leiden dan koningen vroeger (met warm water, meestal goed te eten, verwarming, een bed en geen bloedvergieten in je eigen dorp) zijn er mensen in Nijkerk die dat niet genoeg vinden.
Sterker nog: die gevluchte mensen met een tijdelijke verblijfstatus bed en brood willen weigeren.
Op de facebookpagina van Nijkerk Nieuws ontstond een naargeestige scheldpartij toen daarop het bericht stond dat ‘Asielzoekers’ mogelijk in de ‘units van Arkemheen’ worden geplaatst. Dat zijn niet de bootvluchtelingen die nu half verzopen aankomen, dat zijn mensen die al jaren wachten op duidelijkheid en die dat nu enigzins krijgen. Toen kreeg ik een knappe mail van iemand die zich terecht opwond over deze discussie. Bij deze de mail van de anonieme Nijkerker die zich schaamt voor – juist – andere Nijkerkers:
“Ik schaam me diep. Eerder deze week verscheen een bericht op deze site “Asielzoekers mogelijk in units Arkemheen”. Dan wil je niet weten, wat er op Facebook gebeurt.
Er ontrolt zich daar een ongebreidelde scheldpartij, vol onbegrip en misschien wel angst. Angst voor het eigen oh zo welvarende hachje. Natuurlijk valt er in Nederland veel te verbeteren, natuurlijk wordt de kloof tussen arm en rijk in ons land alsmaar groter, natuurlijk zijn er misstanden in Nederland. Allemaal waar, je zult bijvoorbeeld maar vijf jaar wachten op een sociale huurwoning. Dan zijn de druiven wel erg zuur voor je, als een ander wordt voorgetrokken. Maar jij hebt te eten, jij hebt te drinken, jij hebt een onderkomen. Jij hebt niet meegemaakt dat je familie vermoord is, dat je vrouw is verkracht, dat je je hele hebben en houden hebt ingeleverd om op de vlucht te kunnen slaan, jij hebt geen ontberingen geleden en jij hebt wel een toekomst voor je.
Tattoo verbod
Ik zou wel eens willen weten hoe jij – morbide mopperaar – zou reageren in bijvoorbeeld deze situatie: Je woont gezellig in Nijkerk, zeg op de Terrassen en je hebt het goed voor elkaar: huisje, boompje, beestje en je hebt een tattoo, omdat je vrouw dat zo mooi vindt. In Den Haag komt een regering, die het land op een bijzondere manier bestuurt. Zo vindt ze tattoos verwerpelijk, want je verminkt je eigenlichaam niet. Met behulp van een kleine partij wordt in de Tweede Kamer het dragen van een tattoo verboden. Binnen één jaar moeten ze uit het straatbeeld verdwenen zijn. Omdat de man in de straat dat verbod negeert, worden de straffen strenger. Jij vindt het allemaal belachelijk, want het is toch je eigen lijf en laat die tattoo gewoon zitten. De kans, dat je ervoor opgepakt wordt groeit en de straffen worden strenger: pijnlijke verwijdering van de tattoo dreigt. Je kunt er aan toegeven en de tattoo verwijderen, maar dat wil je niet. Jij en je vrouw kunnen alleen maar vertrekken, voorgoed. Dat doe je. Je gaat naar België, maar daar ben je niet welkom en dus moet je echt vluchten. Je gaat naar Hoek van Holland en wilt met de boot naar Engeland.
Wat zou je willen: een menswaardig maar sober onderkomen in Engeland en wachten en hopen op betere tijden, of in de handboeien naar Heathrow in een vliegtuig terug naar Nederland, waar je een wrede gevangenis wacht.
Heksenjacht
Gelukkig mag je in Nederland zeggen, wat je vindt. Dat is een groot goed. Daarom herdenken we 4 en 5 mei. Gelukkig weten veel mensen wat respect inhoudt. Jammer genoeg zijn er ook veel mensen, die de vrijheid van meningsuiting uitleggen als een vrijbrief voor schelden, voor ongefundeerd roeptoeteren, voor het gebruiken van Facebook als riool van perverse gedachten. In zijn column “heksenjacht” verwoordt columnist Bas Heijne het fijntjes: “Het gaat dus niet om loslopende meningen, hier en daar een achtergebleven exotisch vooroordeel van een enkeling, het gaat om vitale, reactionaire tendensen. Die vragen om meer dan het verdedigen van de vrijheid van meningsuiting alleen, die vragen vooral om flink tegengas. Maar door je tegenstander monddoodte maken, heb je – jammer genoeg – de zaak zelf niet gewonnen.”
Over Wendy Traa
Wendy Traa (1973) is kinderboekenschrijfster, leerkracht, kinderyogadocent en historica. Ze woont samen met haar man Siebren, dochters Bloeme en Veerle en hond Noortje sinds 2008 in Nijkerk. Ze is oprichtster en eigenaar van De Open Plek.
LAAKBAAR
Vier columnisten midden in het werkgebied van nijkerk.nieuws.nl ontmoeten Nijkerk, Nijkerkerveen en Hoevelaken. Elke week een nieuwe column waarin je kunt lezen wat Marcelle Warringa, Merit Roodbeen, Monique van Rooyen – Staal en Wendy Traa bezig houdt.
Elke maandag een nieuwe column online.