Ongeveer een maand geleden las ik in een nieuwsbericht dat een plaatselijke fotograaf een virtuele wandeling door het stadspark van Nijkerk online heeft gezet. Je krijgt via deze link een virtuele wandeling cadeau waarmee je de schoonheid van het stadspark kunt ervaren.
Ik wed dat deze virtuele wandeling niet in de avonduren of in het weekend is gemaakt. Dan is de schoonheid van het stadspark namelijk ver te zoeken.
De overlast van hangjongeren in het park is zo groot aan het worden, dat omwonenden met regelmaat bij de gemeente en de politie aan de bel trekken.
De jongeren, die in kleine of grotere groepen zich vermaken met veel te harde muziek, junkfood en energydrinks (en dan heb ik het nog niet eens over de drugs), trekken zich niets aan van het feit dat er vlak naast het park mensen wonen die er bepaald niet om gevraagd hebben om tot ’s avonds laat of op een rustige zondagmiddag getrakteerd te worden op die herrie.
Omwonenden die het lef hebben om met de jongens in gesprek te gaan, kunnen een grote mond krijgen, of in het beste geval krijgen ze een opmerking terug in de trant van “We moeten toch ergens naar toe.”
Ergens naar toe?
Vooral dat laatste verbaast me in hoge mate. Hoezo moeten ze ‘ergens naar toe’? Hebben deze jongelui geen vaste woon- of verblijfplaats? Jawel toch zeker?
Ik ben uiteraard ook jong geweest, maar toen wij jong waren zaten we gewoon met een paar vrienden of vriendinnen bij een van diegene thuis. Kaarten, kletsen, muziek luisteren (niet te hard!) en lekker lachen. Het kwam niet in ons hoofd op dat we met dat groepje ‘ergens naar toe’ zouden moeten. Wat is er aan de hand dat de jongelui van nu niet meer thuis kunnen zijn, dat ze zich alleen maar buiten de deur kunnen vermaken?
Volgens mij is het probleem vooral dat veel ouders niet meer thuis zijn als de jongelui uit school komen. Ze hebben allebei een baan, veel ouders zijn gescheiden. En dat betekent: geen luisterend oor als je je verhaal wilt doen over wat er zoal is voorgevallen die dag, geen begripvolle vader of moeder die wil luisteren naar de frustraties waar je als puber nu eenmaal tegenaan loopt. En dan loop je thuis tegen de stille muren op en ga je de deur uit. Ga je met zijn allen in het stadspark zitten en – zonder grenzen stellende ouders – ga je lekker harde muziek luisteren, ga je mensen die er hun hond uitlaten lastig vallen door er in groepjes achteraan te lopen, zodat die mensen zich niet meer veilig voelen in hun eigen buurt. Dat is de frustratie die een uitweg zoekt door overlast te veroorzaken, door grenzeloos gedrag te vertonen.
Verplaatsing van het probleem
De gemeente schijnt op zoek te zijn naar een andere plek waar deze jongelui zich kunnen vermaken. Ik wens de gemeente veel succes bij het zoeken naar een plek waar geen omwonenden zijn, maar waar de jongelui het nog wel leuk vinden. Dan zou je zoiets moeten hebben als het skatepark zoals dat in Vathorst vlak naast de Ikea is aangelegd, want daar zijn geen directe omwonenden die last hebben van het lawaai, en kunnen de jongelui bovendien sportief nog lekker hun ei kwijt. Maar zo’n locatie hebben we hier niet in Nijkerk, en al helemaal niet bij het centrum. Elke andere oplossing is verplaatsing van het probleem en biedt dus per saldo geen enkele verbetering van de situatie.
Een verbetering is volgens mij alleen te bereiken door naar de oorzaak terug te gaan, dus daar heb je de ouders bij nodig. En dat begint al heel vroeg. Ik heb het al meegemaakt dat kinderen uit groep 6 van de basisschool (9/10 jaar oud) vroegen of mijn zoon meeging naar het stadspark, want daar gingen ze een beetje ‘hangen’. Ben ik de enige die vindt dat dat niet kan? Dat kinderen van die leeftijd lekker thuis moeten ‘hangen’, zodat er nog enig toezicht is op hun gedrag en ze leren rekening te houden met anderen. Maar vooral: zodat je een luisterend oor kunt bieden als ouder, dat je met ze in gesprek kunt over hun problemen, dat je ze leert dat je andere oplossingen kunt bedenken dan het conflict opzoeken.
Ik snap ook wel dat ouders moeten werken, maar regel dan iets anders. Regel met de ouders van vrienden of vriendinnen van je kind dat je bij toerbeurt een middag de jongelui opvangt. Dat is honderd keer beter dan ze maar los te laten waar geen toezicht is, want dan zadel je andere mensen met jouw probleem op. Stel je maar eens voor dat bij jouw eigen buren dag in dag uit keiharde muziek gedraaid wordt door groepen jongelui en dat je door die jongelui achtervolgd wordt als je je hond uitlaat. Dat ben je héél snel zat.
De gemeente heeft geen geld, de politie te weinig mankracht om toezicht te houden op de groepen jongelui die nu steeds in het stadspark bivakkeren. Maar dat er dringend iets moet gebeuren, willen we als bezoeker en als omwonende weer kunnen genieten van het mooie stadspark, dat is duidelijk.
Het stadspark, je zal er maar naast wonen…
*Tips en ideeën voor oplossing van dit probleem zijn welkom!*
Over Merit Roodbeen
Merit Roodbeen (1972) is opgegroeid met en tussen de boeken. Na haar studie Nieuwgriekse Taal- en Letterkunde heeft ze jarenlang gewerkt bij boekhandel Roodbeen, waar ze ook eigenaar van is geweest. Inmiddels heeft ze de overstap gemaakt naar de uitgeverij, en heeft ze haar eigen uitgeverij Nabij Producties. Ze woont sinds 1994 in Nijkerk met haar man Robert, met wie ze drie kinderen heeft.
LAAKBAAR
Vier columnisten midden in het werkgebied van nijkerk.nieuws.nl ontmoeten Nijkerk, Nijkerkerveen en Hoevelaken. Elke week een nieuwe column waarin je kunt lezen wat Marcelle Warringa, Merit Roodbeen, Monique van Rooyen – Staal en Wendy Traa bezig houdt.
Elke maandag een nieuwe column online.