Mijn kinderen lachen me in mijn gezicht uit.
Een nieuwe cd gekocht? Meewarig schudden ze het hoofd. Voor dat geld hebben zij twee maanden Spotify. Een cd is in hun ogen net zoiets als een telefoon met een draaischijf, volslagen achterhaald. Waarom is voor mij dit plastic draaischijfje nog altijd je van het?
Ik hou van scharrelen in cd-bakken. Platenzaken als Plato, Velvet of Kroese trekken me als een magneet naar binnen. Met je wijs- en middelvinger door bakken met afgeprijsde cd’s ‘lopen’. En dan ineens die klassieker in je handen hebben. Voor een habbekrats. Het gelukzalige gevoel waarmee je dan de winkel uitloopt.
Op vrijmarkten graai ik ook graag in kratjes met cd’s. Meestal zijn het natgeregende kerstnummers van Bonny St Claire, maar soms hou ik zomaar een hemelse cd van Leonard Cohen of Natalie Merchant in mijn handen. Wat moet hij kosten? Een euro? Nou doe maar, haha… Het is net als met een staatslot. Door die kleine kans op de hoofdprijs ga je elke keer weer door de knieën.
De absolute scharrelhemel voor muziekspeurders is de Mega Platen en CD Beurs in de Jaarbeurs in Utrecht. Hier kan ik twee keer per jaar mijn snuffellusten botvieren. Dit persoonlijke videoverslag toont een onafzienbare hal, tjokvol kramen met cd’s, lp’s en singles. Mannen met kalende voorhoofden, grijze staarten, leren hoeden en spijkerjasjes. Zij groeiden op met Beatles, Stones, Radio Veronica en ‘Ping, dit is het programma van Lex Harding’. Ze zoeken in de platenbakken met de vasthoudendheid van een vogelaar die weet dat hij in theorie zomaar een zeldzame Vale Lijster in beeld kan krijgen.
Een man betast liefdevol zijn net aangeschafte vinylbox Made in Japan van Deep Purple. Een man met doorgroefd gelaat en sluik grijs haar knikt hem bemoedigend toe.
‘I’m gonna see Deep Purple live in London’, zegt hij.
Deze Music Man from Britain maakt elk jaar vanuit Engeland de oversteek naar de Platenbeurs om obscuur materiaal te zoeken van de Golden Earring. Sinds Another 45 miles, hun eerste single in Engeland, is hij fan – al past het woord ‘fanaat’ in zijn geval beter. Hij zag ze in de eighties, de nineties en volgt ze nog steeds.
Ik scharrel door. Er liggen nog te veel klassiekers op me te wachten. Ze zwemmen in de grote vijver van de Jaarbeurs, ik hoef ze alleen maar naar boven te hengelen.
Bij de volgende kraam heb ik beet. Tom Waits, Jimi Hendrix, Patti Smith, Bob Dylan, Eels, Lucinda Williams, Mark Lanegan, Little Feat, Paul Weller, het kan niet op. Dan haakt mijn oog op de debuut-cd van John Prine. Hij zit in de hoek van Townes VanZandt, Gram Parsons en Guy Clark. Op mijn telefoon check ik mijn favoriete muzieksite allmusic.com en zie dat zijn debuut uit 1971 de maximale vijf sterren krijgt. Ik doe de oortjes in en hoor via Spotify John Prine zingen over Sam Stone.
Wauw! Of ik de Vale Lijster hoor zingen! Ook deze parel gaat in de tas. In de trein terug betast ik liefdevol mijn aanwinsten. Opgetogen app ik mijn muziekvrienden. Het antwoord komt direct. ‘Mooie score Ben. Ik heb ze allemaal al op vinyl.’
In de wereld van verzamelaars geldt altijd: baas boven baas. Maar de opwinding is er niet minder om. De opwinding die een vogelliefhebber voelt als hij met eigen oren de Vale Lijster hoort kwinkeleren. Daar kan geen Spotify tegenop. Ik blijf cd’s kopen.
Ben Tekstschrijver
Tekst nodig? Laat woorden werken. Ben Tekstschrijver uit Hoevelaken schrijft voor alle sectoren, zorg en welzijn is zijn specialiteit.
Meer informatie? Meer blogs lezen? Kijk op mijn site. Nooit meer een blog missen? Word vaste lezer. Meld u aan via de website.
