Het wil maar niet vlotten met de diversiteit in de volksvertegenwoordiging.
Na de gemeenteraadsverkiezingen van 2014 had maar 3 procent van de ongeveer 1500 wethouders een migrantenachtergrond. En zoals het nu lijkt, wordt dat aantal de komende raadsperiode zelfs nog iets lager. Eén daarvan is wethouder Nadya Aboyaakoub. Ze is én vrouw én van Marokkaanse afkomst. Beide aspecten zijn wat haar betreft niet van belang voor haar wethouderschap: “Ik ben niet gevraagd als excuustruus voor diversiteit, maar vanwege mijn kwaliteiten. Ik ben er voor alle inwoners.”
Bescheidenheid
Aboyaakoub was ruim negen jaar raadslid toen de functie vrijkwam: “Ik dacht gelijk: ‘Dit kan ik, dit wil ik.’ Natuurlijk moet het je gegund worden en moet je het vertrouwen krijgen. Maar als ik had gedacht: ‘Ik laat dit aan me voorbij gaan, ik kan het niet’ zoals veel mensen doen, dan was ik zeker nooit wethouder geworden.”
Deze bescheidenheid is volgens haar één van de redenen dat veel jongere, getalenteerde mensen niet door het ‘witte-mannenplafond’ heen komen. Een andere oorzaak ligt bij de partijen zelf, ziet ze. “Er zijn veel mensen die mee willen en kunnen doen in de politiek. Maar als de partij zelf kiest voor ‘liever een ervaren bestuurder’ dan is dat ook een keuze.”
Hondenbaan
Het feit dat ze veel van huis is en de wethoudersbaan in de praktijk veel meer uren kost dan de 40 betaalde uren, doet niks af aan haar enthousiasme: “Ik zeg altijd, het is de mooiste hondenbaan die er is. Ik wil verschil maken in de samenleving. Ik heb idealen die ik wil waarmaken. Ik ben in verbinding met de samenleving. Ik bouw aan het sámen leven. Ik loop het gemeentehuis vol inspiratie binnen, want ik weet dat wat ik doe, het leven van mijn kinderen, van anderen, positief beïnvloedt.”
Wat voor haar geldt, geldt ook voor haar mannelijke collega’s weet ze: “Je moet thuis en met je collega’s goede afspraken maken over wat werkbaar is. Je weet van elkaar dat je gepassioneerd bent, en dat het werk ook commitment vraagt.”
lees het hele verhaal op NOS.nl
