Hier ligt Poot, hij is dood.
De Schoolmeester, pseudoniem voor de Rotterdamse dichter Gerrit van de Linde, schreef dit grafschrift voor de achttiende eeuwse dichter Hubert Korneliszoon Poot. Gerrit Komrij reageerde hierop met een eigen variant: Hier ligt Gerrit Komrij, ik denk dat ik omrij. Meer schrijvers en dichters schreven grafschriften in de trant van de Schoolmeester. Doodleuk.
Als je geleefd hebt met een lach en een traan, mag je dan alleen in tranen gaan? Diverse dichters vinden van niet, die schrijven grafteksten waar je behoorlijk vrolijk van wordt. Het grafschrift voor de heer Poot is beroemd geworden. Het enige wat ik als tekstschrijver op deze tekst aan te merken heb, is dat het grafschift wel met erg veel omhaal van woorden is geformuleerd. De tekst had de helft korter gekund. Als op een graftombe staat dat hier de heer Poot ligt, mag je er toch van uitgaan dat de beste man na zoveel jaren ook daadwerkelijk dood is. Het doet me denken aan een anekdote die bij elke cursus Strak Schrijven langskomt: een visboer hangt een bordje ‘Hier verse vis te koop’ voor zijn winkelruit. Hier? De winkel staat toch niet ginder? Dat ‘verse’ is ook overbodig, je verkoopt toch geen oude vis? Dan is het al bedorven. En waarom moet ‘te koop’ erbij? Het is een viswinkel, wat zou hier anders gebeuren dan vis verkopen. Vis verhuren? En ach, het woordje ‘vis’ kan ook wel weg, dat ruik je al van verre…
Maar terug naar de grafdichters. Ooit las ik als grafschrift: ‘Nooit ziek geweest, en nu dit…’ Ik ben deze grafparel niet op een steen op de begraafplaats in Hoevelaken tegengekomen, ik las ‘m in een boekje. De bron is me onbekend, ik vermoed dat ook hier een dichter aan het woord is.
Godfried Bomans, een van mijn helden van vroeger, vond dat literatoren in het algemeen te neerslachtig zijn. Hij stelde daarom het volgende grafschrift voor: ‘Hier ligt een opgewekt man.’
Ook schrijver en cabaretier Fons Jansen vermaakte zijn ‘fonspubliek’ met diverse grafdichten. Ik kies er twee:
Roddelaarster
Ik ben even afwezig
En vraagt u nu waarheen
Ben twee graven verder
Bij juffrouw Van Veen
Optimist
Ik vind: optimist moet je blijven
Om zwartkijkers geef ik geen fluit
Ik dacht in de lijkwagen nog
Zie je wel, ik ga langzaam vooruit.
De schrijver die in deze morbide opsomming niet mag ontbreken is de in 1985 overleden Cees Buddingh. Van hem is het volgende grafschrift:
Hier ligt Gijs van Amerongen,
in de grond geen kwaaie jongen.
Sûk lâche waor, om met Lenie uit de Takkestraat te spreken, maar pas op, lach niet te snel en niet te hard, want ook daar weet Fons Jansen wel raad mee:
Laatste
Wie om een grafschrift lacht
Die zal dat ooit berouwen
Nu lach je om dat van mij
Straks lacht men om het jouwe.
Ben Tekstschrijver
Tekst nodig? Laat woorden werken. Ben Tekstschrijver uit Hoevelaken schrijft voor alle sectoren, zorg en welzijn is zijn specialiteit.
Meer informatie? Meer blogs lezen? Kijk op mijn site. Nooit meer een blog missen? Word vaste lezer. Meld u aan via de website.
