Voor altijd een zoekende ziel?
Als ik hardloop, luister ik graag naar muziek. Dit keer geeft de shuffle-functie van mijn iPhone me twee nummers met hetzelfde thema:
The Who met The Seeker
en U2 met I Still Haven’t Found What I’m Looking For.
Twee zoekers. De een denkt dat hij het nooit zal vinden, de ander heeft de hoop nog niet opgegeven. Rock en reflectie raken elkaar.
Roger Daltrey zingt de woorden van zijn band-maatje Pete Townshend: ze noemen hem de Zoeker. Hij zoekt onder stoelen en banken, hoog en laag, hij zoekt naar de sleutel die toegang geeft tot de waarheid achter 50 miljoen fabels. Hij gaat te rade bij Bobby Dylan, bij The Beatles. Hij gaat op bezoek bij Timothy Leary, de Amerikaanse schrijver, psycholoog en voorvechter van psychedelische drugs. Maar niemand kan hem helpen. Het drijft hem tot wanhoop. Hij is gelukkig als het leven hem toelacht, hij huilt als het leven hem bij de strot grijpt, hij weet dat hij zijn leven baseert op bepaalde waarden, maar hij weet niet hoe en waarom. Hij blijft de rusteloze zoeker, tot de dag dat hij doodgaat.
Ook Bono zoekt. Hij heeft de hoogste bergen beklommen, door velden gerend, gekropen, honinglippen gekust, enkel om bij ‘jou’ te zijn. Nog steeds heeft hij niet gevonden wat hij zoekt.
Wie is die ‘you’ aan wie de U2-zanger zijn woorden richt? Zijn geliefde? Even verder lijkt hij zijn zoekpijlen op iets hogers te richten. Hij spreekt met engelen, houdt de hand van de duivel vast, gelooft in het Komend Koninkrijk waar alle kleuren zullen vervloeien tot één. Maar hij blijft rennen, vindt niet wat hij zoekt.
Ik ren ook, met mijn viervoetervriend naast me. Dat beest is niet bezig met dit soort existentiële vragen. Als mijn hondje zoekende is, is het hoogstens naar een loopse soortgenoot.
Bij ons mensen ligt dat anders. Wij stellen vragen. Waartoe zijn wij op deez’ aard? Vragen naar zingeving. Stel dat Daltrey en Bono mij zouden vragen of ik gevonden heb wat ik zocht? Wat zou dan mijn antwoord zijn?
Lastig.
Ik kan voor een groot deel mee met Roger Daltrey. Ik lach als het leven lief voor me is, ik huil als het leven me verdrietig maakt. Bepaalde waarden in het leven vind ik belangrijk, maar ik vind het moeilijk om die in een paar mooie volzinnen te gieten. Ik heb geen pasklare antwoorden. Blijf ik dan net als Roger Daltrey tot mijn dood een zoekende ziel?
Ik ben opgegroeid in een streng calvinistisch milieu. Ergens in de lucht hing altijd de dreiging van hel en verdoemenis, van ‘wening en knersing der tanden’. Het ergste zinnetje dat ik me uit die tijd herinner, is: ‘Het ware beter dat u niet geboren waart’, bedoeld voor mensen die niet tot het uitverkoren groepje behoorden. Maar ik ben wél geboren, en ik ben er blij om, het leven is – om met Remco Campert te spreken – vurrukkellijk.
‘Hij wil weten of je bang voor de dood bent,’ schreeuwde de dochter in haar oor.
Jaren geleden interviewde ik voor de plaatselijke krant mevrouw Hilhorst. Ze was honderd jaar oud geworden. Ze was van katholieken huize, haar dochter begeleidde het gesprek. Ik vroeg omfloerst hoe zij op deze hoge leeftijd haar toekomst nog zag.
‘Wat zegt-ie?, kraste de bijna dove vrouw met schelle stem naar haar dochter.
‘Hij wil weten of je bang voor de dood bent,’ schreeuwde de dochter in haar oor.
‘Ik ben niet bang’, zei de honderdjarige. ‘Ik heb niet geweldig goed geleefd, niet geweldig slecht geleefd, ik heb gewoon mijn best gedaan. Onze Lieve Heer zal nu zorgen dat het goed met me komt.’
Nog steeds bewonder ik haar vertrouwen, haar kinderlijk eenvoudige geloof. De rustgevende overtuiging dat Onze Lieve Heer je na een gewoon leven zonder gekke dingen een mooie plek geeft in het Komend Koninkrijk. Ik hoop dat ik ooit met dezelfde gemoedsrust ‘de oversteek kan maken’. U2 en The Who hoeven op mijn begrafenis dan niet gedraaid te worden.
Ben Tekstschrijver
Tekst nodig? Laat woorden werken. Ben Tekstschrijver uit Hoevelaken schrijft voor alle sectoren, zorg en welzijn is zijn specialiteit.
Meer informatie? Meer blogs lezen? Kijk op mijn site. Nooit meer een blog missen? Word vaste lezer. Meld u aan via de website.
