Christenen voor Israël stuurt deze week aan alle voorgangers en kerken in Nederland een urgente brief.
De directe aanleiding voor de brief is de aankondiging van de Openbare Aanklager van het Internationaal Strafhof om onderzoek te gaan doen naar vermeende oorlogsmisdaden van Israëlische leiders.
Deze beschuldiging staat niet op zich. De historische band van het Joodse volk met het land, en daarmee het legitieme bestaansrecht van Israël, wordt stelselmatig ontkend door de internationale gemeenschap. Christenen voor Israël herkent hierin een algemene trend van demonisering. Israël wordt bestempeld als misdadig, de Joden zijn de schuldigen.
Jodenhaat en antizionisme gaan steeds meer hand in hand, beredeneert Opperrabbijn Jacobs in het begeleidende pamflet. Kritiek op Israël vertaalt zich steeds vaker in antisemitische uitspraken en incidenten. De carnavalsparades van februari jl. in Aalst (België) en Campo de Criptana (Spanje) illustreren dit op verbijsterende wijze. De Holocaust wordt belachelijk gemaakt en eeuwenoude antisemitische stereotypen worden ongecensureerd vertoond: op geld beluste Joden, of Joden als ongedierte. ‘Je moet overal om kunnen lachen’, is het verweer. Een ronduit beschamende vertoning, vindt Christenen voor Israël. Veel Joden voelen zich niet meer thuis in het van oudsher christelijke Europa (1).
De Joodse Holocaust-overlevende Simon Wiesenthal zei al: “om het kwaad te doen zegevieren, heb je enkel goede mensen nodig die niets doen”. Daarom doet Christenen voor Israël een dringende oproep aan alle kerken om voor Israël op te komen en elke vorm van Jodenhaat en Israëlhaat te bestrijden. De stichting roept predikanten en kerkenraden op om te bidden voor Israël en het Joodse volk.
De oproep van Christenen voor Israël wordt begeleid door een pamflet geschreven door vier auteurs, die toelichtingen geven bij de toenemende Jodenhaat en Israëlhaat. Dr. Bart Wallet (historicus) schrijft over het ‘nieuwe antisemitisme’. Opperrabbijn Binyomin Jacobs beschrijft hoe antisemitisme en antizionisme niet meer los van elkaar te zien zijn. Mr. Andrew Tucker schetst hoe de internationale gemeenschap Israël steeds meer in het beklaagdenbankje plaatst. En Hanna Luden (directeur CIDI) schrijft over de grote toename van antisemitisme in Nederland (2).
