Mijn eerste kus vond plaats op de top van de Vaalserberg tijdens een schoolreisje in Limburg.
(De tweede vijftien jaar later.)
Ik was acht en het was een kille dag. Maar de kus was hartverwarmend.
Zij heette Betsy. Waarschijnlijk nog steeds, als ze nog leeft. Maar het was vooral heel onschuldig. Ik kwam niet verder dan haar wang. Waarvan ik mij de blozende zachtheid nog kan herinneren. Waarschijnlijk vond ze dat al erg genoeg. Ook zij was acht.
Al vond ik haar wel heel leuk, op haar was ik niet echt verliefd. Dat was Toos. Ze wil niet met haar achternaam in de krant.
Acht jaar en echt verliefd. Mijn hormonen stonden al paraat voor het leven.
Wij zaten naast elkaar in de klas, Toos en ik. Maar omdat we te veel kletsten zijn we op een trieste dag uit elkaar gezet. Zeg maar: uiteengedreven.
Ik kreeg een plekje voorin de klas. Zij bleef achterin zitten. Bij de jongens die een stuk minder leuk waren dan ik. Het is haar niet in de koude kleren gaan zitten.
Aan die onderwijzer heb ik nog steeds een hekel, ook al is het 63 jaar geleden en moet hij inmiddels 108 zijn.
Maar toen ik een keer op de gang in mijn volle onstuimigheid tegen Toos opbotste, noemde zij mij een “uilskuiken”. Dat was een hele shock. Op zich had ze gelijk. Maar ik wist meteen dat het niets kon worden met Toos.
Met Betsy is het overigens ook nooit wat geworden. Pas bijna vijftien jaar later had ik mijn tweede kus. Bij een andere vrouw. Ik was een laatbloeier. Maar nu, 71 jaar oud, bloei ik nog steeds.
Ik moet zeggen dat ik de plek van de kus, de Vaalserberg, in de loop der jaren nooit meer heb bezocht. Pas vlak voor de corona-periode ben ik er weer eens geweest. Mijn vriendin en ik vonden het er altijd te toeristisch. En niet echt bijzonder. Wij, de elitairen, kwamen daar niet. Maar laatst besloten we het er toch eens op te wagen. Het viel mij niet tegen.
Maar onder alle weersomstandigheden blijft het de op één na meest deprimerende plek van Nederland. Het meest deprimerend is thans het terrein van de voormalige Jumbo aan de Torenstraat te Nijkerk.
Vroeger kon je op de Vaalser hochspitze kaarten versturen voorzien van de tekst “Grüße aus Bayern”. Je kon een eveneens daar gekochte Duitse postzegel erop plakken. En, na adressering, hem ter plekke in een gele Duitse Bundesbrievenbus deponeren. Dan kon je net doen of je ver van huis was, terwijl je je slechts vijf stappen buiten het Nederlands grondgebied bevond. Dat was in de jaren vijftig en zestig (van de vorige eeuw) een opschep-dingetje bij familie en vrienden. Totdat ze je gingen uithoren over je zogenaamde Duitse reis.
Er staat op het drielandenpunt ook een zogeheten uitkijktoren. Daar kun je proberen de Aarde te overzien vanaf een punt vijf meter hoger dan de feitelijke bergtop. Dan kun je op de grond onder je neus tien meter verder kijken. Voor Nederlandse begrippen een heel eind.
Maar ik moet zeggen dat ik nog geregeld droom van de Vaalserberg. De meeste thema’s uit je jeugd verdwijnen langzamerhand uit je droomleven. Zo dwaal ik nooit meer rond in de buurt waar ik geboren ben: de Morswijk in Leiden. Maar de Vaalser? In mijn dromen is hij een monument.
Klik op de banner en ga naar “Kiezen voor Nijkerk
Het nieuws van nijkerk.nieuws.nl gemakkelijk volgen? Like dan ook onze Facebookpagina, volg ons op Twitter of LinkedIn en Instagram of krijg gratis onze dagelijkse of wekelijkse nieuwsbrief.
Adverteren op nijkerk.nieuws.nl neem dan contact op Leo Christiaens voor de prijzen en mogelijkheden. Zijn telefoonnummer: 06-11087527, zijn mailadres: [email protected]
