AMERSFOORT – Wie ziek is, wordt behandeld. En hoe zieker de patiënt, hoe intensiever de behandeling. Maar hoe ver kunnen we gaan met behandelen?
Wanneer wordt behandelen overbehandelen? Omdat niemand een grens durft te trekken of omdat de middelen er nu eenmaal zijn om dóór te gaan? Waar liggen de grenzen van wat goede zorg is?
Over dit actuele thema spraken zorgverleners en deskundigen met elkaar tijdens het symposium (Over)behandelen, dat onlangs werd gehouden in Meander Medisch Centrum.
Bijna tweehonderd huisartsen, verpleegkundigen, medisch specialisten, psychologen en andere zorgprofessionals bezochten het symposium, georganiseerd door de commissie Ethiek.
Overbehandelen is alles wat het lijden vergroot en/of verlengt. Het gaat er niet alleen om een scheidslijn te trekken tussen curatie (behandeling gericht op genezing) en palliatie (zorg om het lijden te verlichten in de laatste levensfase). Het gaat er vooral om met elkaar het gesprek te voeren over leven en sterven. “Ik ben niet zo flink om niets te doen”, “Strohalmpatiënten”, “Help-opa-gaat-dood-ambulanceritten”. Zomaar een greep uit de soms bijzondere quotes die de sprekers naar voren brachten.
“Wat is voor u zelf het meest belangrijk?” blijkt een vraag die de zorgverlener vaker zou kunnen stellen aan zijn ernstig zieke patiënt, zowel voorafgaand aan als tijdens de behandeling. Tijdens het symposium werd steeds duidelijker hoe belangrijk de rol van de verpleegkundigen in het ziekteproces is. Een rol die vaak onderschat wordt en structureler kan worden ingezet. Verpleegkundigen zijn van belang in het voorkomen van overbehandeling. Ook de naasten van de patiënt hebben daarin een stem.
