Respect geven om het te krijgen, ook in ons dorp!

Waarom? Omdat ik kwetsbaarheid zie als een kracht. Ik ben een jonge, zelfverzekerde en intelligente vrouw en oh, ja… ik ben ook dik. 

Nee, dik is geen geuzennaam. Dit impliceert namelijk dat het woord ‘dik’ van oorsprong neutraal was, daarna een negatievere betekenis kreeg en dat mensen die nu niet aan het ideaalbeeld van onze maatschappij voldoen, het woord gebruiken als ‘erenaam’ om het te nuanceren. Waarom kan het woord ‘dik’ niet gewoon als woord worden beschouwd en weer terug gaan naar haar neutrale staat? Waarom zijn wij zo goed in het bepalen van de negatieve draagkracht van een woord? Voor mij is het woord ‘dik’ niet negatief, maar gewoon zoals het is, niet meer en niet minder. 

Mensen hoeven wat mij betreft ook geen eufemismen te gebruiken, zodat een uitspraak mooier of vriendelijker klinkt. Ik denk dan: als je zonder reden iets negatiefs te melden hebt, zeg het dan gewoon niet en als je zonder vooroordeel of negatieve bijsmaak mij ‘dik’ vindt, zeg ik; ga je gang, want dat ben ik ook. Dit heeft niets met trots te maken, maar met het accepteren van mijzelf zoals ik ben!

Ik stond dus voor de supermarkt in Hoevelaken en er kwamen wat jongens (max. 12 jaar) langsfietsen die riepen: “ik eet nooit meer frikandellen” en “hey, bolle, kan je rollen?” Gelukkig kon ik er twee bij hun kraag vatten en ik stelde hen de vraag: “wie heeft jullie geleerd om onbekenden zo disrespectvol te benaderen?” Geen antwoord. “Kennen jullie het woord respect?” Geen antwoord; een beetje gegrom. “Hoe zouden jullie het vinden als ik jullie zou uitschelden en bijvoorbeeld kleinduimpje of dom zou noemen?” Antwoord: “ik ben niet dom!” Ik zeg: “dat weet ik, maar wat zei jij net tegen mij dan, dat heeft hetzelfde effect, snap je dat?”…… Ja, dat snapten ze dan wel weer. “En wat zeggen jullie dan tegen mij?” “Sorry mevrouw.” “Heel goed, excuses aanvaard.”

Nu is het zo dat kinderen roepen wat ze willen en daar vaak niet eens bij nadenken. Maar in mijn consultaties op scholen en de workshops die ik geef op het gebied van gezond zelfbeeld, word ik steeds vaker geconfronteerd met kinderen die bewust opmerkingen maken. Waarom?Omdat in magazines en op tv alleen maar bepaald uitziende mensen te zien zijn en omdat hun ouders ook deze opmerkingen maken.

Natuurlijk geldt dit niet voor alle kinderen, maar ik constateer wel een trend. Een trend die mij zorgen baart als ‘generatie Y’-vrouw. Wat ik nog schrijnender vind, is dat de opmerkingen niet alleen gericht zijn op mensen (kinderen) die dik zijn, maar op elk persoon die kennelijk niet voldoet aan een/het ideaalbeeld in onze maatschappij. Een meisje dat bijvoorbeeld niet in de laatste mode kan lopen, wordt uitgescholden als ‘armoedzaaier’. Een jongen die door een ziekte bepaalde dingen niet mag eten en hierdoor altijd maar voor ‘lange slungel’ wordt uitgemaakt. Een prachtige jonge meid die zichzelf te dik vindt, omdat haar vriendin van 16 nog in een kindermaatje past en zij in maat 36. Zo zijn er nog vele voorbeelden.

Ik heb altijd geleerd dat respect begint bij jezelf. Mijn moeder zei (en zegt nog) altijd: “wat je thuis doet, doe je buiten ook.” Laten wij alsjeblieft dicht bij huis beginnen. In onze eigen straat, buurt, dorp of stad. Wie namelijk respect geeft, mag het ook terug verwachten.