Voor wie niet bekend is met het begrip: decentraliseren betekent dat de gemeenten verantwoordelijk worden voor wat het Rijk niet is gelukt: goede en goedkopere zorg leveren. Dit najaar bleek uit een enquête van Binnenlands Bestuur, het ‘clubblad’ van onze ambtenaren en het programma ‘Altijd wat’ dat nog geen één op de honderd ambtenaren rekent op een soepele overgang van de jeugdzorg naar de gemeenten; één van de drie inmiddels beruchte decentralisaties. Een kwart van de ambtenaren vreest zelfs voor complete chaos.
Bizar
‘Gelukkig maar’, zegt de voorzitter van Jeugdzorg Nederland: ‘als we erkennen dat er een probleem is, dan kunnen we er tenminste aan werken’. Een bizarre paradox. Dit najaar is ook ‘passend onderwijs’ ingevoerd. Volgens onze staatssecretaris Sander Dekker is de invoering goed verlopen. Er wordt ‘stapsgewijs ontwikkeld’ en ‘op basis van de praktijk worden verbeteringen doorgevoerd’. Ik lees dan ‘we doen ons best maar we weten het ook niet en we hopen dat het goed komt’. Net als de decentralisatie van de jeugdzorg moet ook passend onderwijs er voor zorgen dat de hulpvraag en de hulp dichtbij, met en door betrokkenen wordt georganiseerd. En daar kan natuurlijk niemand tegen zijn.
Mij een zorg!
Als burger en vooral als moeder ben ik buitengewoon bezorgd over zowel de eerste als de tweede ontwikkeling. Ouders van zorgkinderen willen maar één ding: de kans krijgen om onze kinderen te ondersteunen om zich zo volledig mogelijk te kunnen ontwikkelen. Maar wie geeft die steun? Ik ben een hoog opgeleide ambitieuze moeder met een eigen bedrijf. Zeker niet dom, maar onze zoektocht naar hulp en/of ondersteuning op maat duurt nu al jaren en we zijn er nog lang niet. Niemand vertelt ons hoe het er uit gaat zien en volgens mij weet ook niemand het. Dat ambtenaren zelf op z’n minst chaos verwachten als zij de zorg voor onze zorgkinderen moeten gaan regelen maakt mij om het voorzichtig uit te drukken ‘ongerust’. Ouders moeten blijven knokken voor de ondersteuning die hun kind nodig heeft. Want zij zijn expert van hun eigen kind en maak daar asjeblieft gebruik van! Dat is volgens mij het geheim van de kans van slagen!
Passend Onderwijs
Ook als het gaat om passend onderwijs ziet de staatssecretaris nog wel een ‘paar’ aandachtspuntjes. De informatievoorziening is op heel veel plekken nog onvoldoende. Zowel ouders als heel veel leerkrachten hebben geen idee met welke vragen ze bij wie terecht kunnen. Laat staan dat er tijdig een ‘passend’ antwoord komt. Zorg regelen is zo ontzettend moeilijk. De laatste voortgangsrapportage zegt dat veel scholen en samenwerkingsverbanden nog geen ‘passend’ aanbod voor kinderen met een stoornis in het autismespectrum hebben. Zeker niet als dat (hoog)begaafde kinderen betreft. En tot slot de verbinding tussen de gecentraliseerde jeugdzorg en passend onderwijs; die moeten natuurlijk hand in hand gaan. De samenwerking is wel OK, maar de respondenten uit onderzoek van het ministerie geven aan dat ze eigenlijk niet goed weten wat die afspraken in de praktijk betekenen.
Uit de praktijk…
Een voorbeeld van een jongen die hulp nodig heeft… De RID waagt zich niet aan een dyslexieonderzoek, want te complex!! Speciaal Voortgezet Onderwijs wil hem niet, want nog te jong, orthopedagoog kan niet verder helpen met ondersteuning, want ouders doen het al zo ontzettend goed en haar trukendoos was leeg. Cognitieve gedragstherapie durven de hulpverleners niet aan, want te complex. Sportclubs willen hem niet, want stilzitten kan hij niet… Een probleemkind? Nee, zeker niet! Ik heb het hier over een lief, slim, creatief maar ook sociaal onhandig, snel overprikkeld, onzeker en soms gefrustreerd kind, waar geen kwaad in schuilt.
“To be at a crossroads” zeggen de Engelsen: met de juiste begeleiding kan het dit kind uitgroeien tot een genie, zonder die hulp in deze harde maatschappij een grote kans op het foute pad? En wat gaat dat dan kosten? Met alle gevolgen van dien. Waarom is onze maatschappij gericht op herstel in plaats van preventie? Wat zou jij kiezen? Bijzondere kinderen kunnen van grote waarde zijn in de maatschappij van morgen en ik geloof in deze nieuwetijds kinderen! Gelukkig zijn er scholen waar alle onduidelijkheid over passend onderwijs ten spijt, leerkrachten, IB-ers en RT-ers zich 200% inzetten. Ze hebben de onderwijs- en zorgbehoefte goed in beeld, maar dat is vaak voor alle betrokkenen een lastig, langdurig en intensief traject. Deze leerling past niet in het standaard plaatje. Scoort op het ene vak groep 8, op de andere groep 4 maar zit vanwege zijn leeftijd in groep 6. Goede zorg organiseren betekende vooral zoveel mogelijk ‘etiketten’ verzamelen om toegang te krijgen tot ondersteuning en een beetje meer tijd van professionals. Hier moet passend onderwijs een antwoord opgeven. Maar daar zijn we nog niet… Nog lang niet!
Nieuw vocabulaire
Voor wie ook zijn weg moet vinden in de nieuwe werkelijkheid van zorg en onderwijs moet zich wapenen met een heel nieuw vocabulaire. Voor hen, maar ook voor iedereen die er überhaupt genoegen in schept zich te verbazen over de ‘vooruitgang’, raad ik u aan op deze link te klikken.
Over Monique van Rooyen
Monique is eigenaar van MOVARO proces|communicatie|advies en houdt zich bezig met belevingscommunicatie. Ze is een snelle en creatieve denker die in de analyse niet om de hete brij heen draait, in de oplossingen energie creëert en bij de implementatie de vaart er in houdt. Betrek Monique bij een project of proces en er ontstaat gegarandeerd beweging. Haar motto: echt effect door beleving!
LAAKBAAR
Vier columnisten midden in het werkgebied van nijkerk.nieuws.nl ontmoeten Nijkerk, Nijkerkerveen en Hoevelaken. Elke week een nieuwe column waarin je kunt lezen wat Iris Nieuwenhuis, Marcelle Warringa, Monique van Rooyen – Staal en Wendy Traa bezig houdt.
Elke maandag een nieuwe column online.
