Excellente school: pre of nee?

“Met het predicaat Excellente School krijgen zeer goed presterende scholen de maatschappelijke zichtbaarheid en waardering die ze verdienen. Excellente scholen zijn een voorbeeld voor andere scholen. Zij dagen andere scholen uit om de lat ook hoog te leggen en dit predicaat te bemachtigen. Eigenlijk is het idee erachter dat excellente scholen erkenning krijgen omdat het continu verbeteren en leren van elkaar de norm is. Hiermee wordt ingezet op de verhoging van prestaties van leerlingen en het verbeteren van de onderwijskwaliteit (klik op LINK voor meer informatie).”

Hoewel ik het idee achter het predicaat noemenswaardig vind, het streven nobel en het oprecht leuk vind voor ons Corlaer College, vraag ik mij ook ten zeerste af wat de minder leuke kanten zijn van zo een predicaat. Erkenning is prachtig, verbetering van de onderwijskwaliteit is super, maar waarom moeten we constant op zoek zijn naar verbetering en waarom moeten prestaties van kinderen steeds meer omhoog, worden kinderen in deze prestatiemaatschappij al niet genoeg uitgedaagd, wanneer is genoeg, genoeg?

Laten we eerst eens naar onszelf kijken en laten we eens eerlijk zijn. Hoewel we genieten van onze banen, huizen, kinderen, leven, et cetera, telt menig persoon af tot zijn of haar eerstvolgende vakantie. Want vakantie is hét middel om te ontkomen aan alle drukte van de dag en onze prestatiemaatschappij. We gebruiken het allemaal om onszelf op te laden om vervolgens weer verder te gaan met de dingen die we altijd doen (uitzonderingen altijd daargelaten).

We leven steeds meer in een stressmaatschappij waar het werktempo is toegenomen en het noodzaak is, om continu te presteren. Om onze baan te kunnen behouden moeten we ons constant blijven ontwikkelen en bijleren. Veel mensen geven aan zichzelf voorbij te lopen en vragen zich af of ze nou werken om te leven, of andersom. Het percentage volwassenen met burn-out verschijnselen blijft stijgen en ik vraag mij wel eens af of wij over het algemeen nog wel weten wat ons echt raakt, wat ons vervulling geeft. Gaan we te veel mee in een stramien en in sociaal wenselijk gedrag waardoor wij afdwalen van onze visie, passie en inspiratie? We verlangen massaal naar status en geven energie aan de dingen die ons uitputten in plaats van opladen.

Als wij het zo zat zijn dat wij al deze druk voelen als volwassenen, waarom doen wij het dan ook onze kinderen aan?

We worden als volwassenen gek van het constant op zoek zijn naar verbetering en vinden het verschrikkelijk als we alleen maar worden beoordeeld op onze ‘prestaties’. Toch houden we ons bezig om hetzelfde te doen bij onze kinderen. Doen we dit omdat we ze willen voorbereiden op de ‘echte’ wereld, doen we dit omdat we niet beter weten, zijn we doorgeslagen in deze prestatiemaatschappij?

Nee, ik ben geen pedagoog, psycholoog of ander persoon die claimt deskundige te zijn, maar ik ben wel een intelligente en relativerende jonge volwassene die veel dingen om zich heen ziet gebeuren. Ik geef toe, ook ik doe soms mee aan een bepaald stramien en bepaalde sociaal wenselijke dingen. Juist door mij hiervan bewust te zijn, probeer ik mijzelf terug te roepen op het moment dat dit nodig is. Op het moment dat ik weer wil (niet moet, maar wil) relativeren en op zoek wil gaan naar de dingen die ik belangrijk vind als persoon. Is dit ook niet hetgeen we aan onze kinderen willen meegeven?

Is je best doen niet goed genoeg, ben je minder waard als je een lager cijfer haalt dan een klasgenoot, ben jij dan dommer? Als we dit toepassen op het ‘volwassen’ leven: je doet je best, is dit goed genoeg in je werk of privé? Je resultaat is iets minder dan die van je collega, ben jij dan minder goed of slim?

Zo ver ik weet is hetgeen waar je blij van wordt, goed voor je. Mij is altijd geleerd dat ik goed genoeg ben zoals ik ben, in mijn eigenheid, met mijn beste kunnen waar ik gelukkig van word.

Iris is na haar studie Bestuurskunde aan het werk gegaan als consultant en is sinds 2010 betrokken bij haar lokale politieke partij. Iris is een bezige bij die haar energie en motivatie uit activiteit haalt. Naast haar reguliere werkzaamheden geeft ze les, workshops en consultaties op scholen op het gebied van ‘gezond zelfbeeld’. Hiernaast leent ze zich als plus size model en heeft ze haar eigen (fashion) blog (www.missiris.nl). Haar motto is: licht brengen is licht krijgen!

Vier columnisten midden in het werkgebied van nijkerk.nieuws.nl ontmoeten Nijkerk, Nijkerkerveen en Hoevelaken. Elke week een nieuwe column waarin je kunt lezen wat Iris Nieuwenhuis, Marcelle Warringa, Monique van Rooyen - Staal en Wendy Traa bezig houdt.

Elke maandag een nieuwe column online.