Het was een primeur in een van de sportcentra die Nijkerk rijk is: de eerste yogales van een knappe, fitte yogi! De zaal puilde uit. De les startte, zonder muziek, maar vol verwachtingsvol kloppende harten.
Normaal kun je hier spinnen, je spieren laten rollen, of met cardio-apparatuur aan de slag. Nijkerk heeft inmiddels vier (of al vijf?) van deze sportcentra. Wat een fit volkje moeten die Nijkerkers zijn! Maar of ze ook een frisse, open geest hebben? Ik waag het in sommige gevallen te betwijfelen.
Want als jong meisje hoorde ik in Nijkerk en omstreken regelmatig deze uitdrukking: ‘Ik ies d’r van!’ Dat betekent zoiets als ‘Ik moet er niet aan denken, vre-se-lijk!’ en werd vol walging uitgesproken over iets nieuws, anders dan anders en het liefst met de ogen dicht en de mond geperst tot een krampachtig spleetje. Als kind keek ik dan met grote ogen naar zo’n volwassene, die opeens een gedaanteverwisseling leek te ondergaan. Opeens een soort wezeltje werd, een klein, onbeduidend, bang mensje. En dan dacht ik: ‘Huh? Als je iets niet kent, dan weet je toch helemaal niet hoe het is?’ Maar ja, dat zei ik dan niet, want als kind houd je liever je mond over dat soort dingen. En soms dacht ik – oh avontuurlijk als ik vroeger was – ‘Iets nieuws doen, dat is toch gaaf?’.
Zweverig gedoe
En dat was het, die eerste yogales in de sportclub. Mijn eerste ervaringen met yoga dateren uit mijn studententijd. Toen was yoga nog iets wat in een beetje aan het zicht onttrokken zaaltjes werd gegeven en waarover werd gesmiespeld in de trant van: ‘Mmh, is dat niet dat zweverige gedoe uit India?’ Dat was het toen niet en nu ook niet, maar dat weten de meeste Nederlanders en nu ook Nijkerkers meestal wel.
Want om maar meteen wat vooroordelen uit de weg te ruimen: yoga is geen geloof, maar een oosterse manier om de gezondheid te bevorderen van je lichaam en je geest. Het is geweldloos, open voor alle gezindten en daarmee al vrij revolutionair ‘open minded’ (denk aan de meeste andere religies, die elkaar helaas nog steeds uitsluiten en naar het leven staan…). Yoga bestaat uit vrij eenvoudige bewegingsoefeningen, die je steeds beter kunt leren beheersen. Je adem speelt daar een belangrijke rol in. Door bewust in en uit te ademen bij een oefening, kun je soepeler, meer ontspannen en gezonder worden. Dat is in onze gestreste samenleving helemaal geen overbodige luxe.
“Ik ben wel een Niekarkse hoor!”
Dat hadden blijkbaar een heleboel Nijkerkers ook al bedacht. En dat verwonderde mij toch. Blij verrast was ik! Dus daar stonden we: zeker veertig mensen in de zaal waar anders gesprongen, gezweet en gedanst wordt. Nu dan de ingetogen versie van bewegen. In (tijdelijke) afwezigheid van muziek, begonnen we allemaal, man en vrouw, rij aan rij, met de oefeningen. Een uur later druppelde de zaal weer leeg en werden de eerste ervaringen uitgewisseld. Mijn oor viel op een gesprek tussen iets oudere dames.
‘Ja ik ben wel een Niekarkse hoor en dit is wel even anders!’
Ik kom nieuwsgierig dichterbij en knoop een gesprek aan. ‘Wat is wel anders?’
‘Nou, die yoga’ en ze wijst naar de deur waar we net uit zijn gewandeld. Ik glimlach en zeg een beetje plagend: ‘Nou, Nijkerk mag ook wel met zijn tijd mee hoor! Zo ‘anders’ is yoga niet meer!’
Nou.., daar is ze het niet mee eens. Opgewonden en bijna bezorgd vervolgt ze: ‘Nu denken ze natuurlijk dat ik helemaal ‘spiritueel’ geworden ben!’ en ze wappert gevaarlijk met haar handen.
‘Joh, wat vind jij spiritueel dan?’ vraag ik.
Daar heeft ze niet direct een antwoord op. “Nou, zo zweverig weet je wel?’ en ze rolt betekenisvol met haar ogen.
Dus ik zeg nieuwsgierig: ‘Vertel mij eens wat er zweverig is aan stevig op de grond staan, oefeningen doen en naar je adem luisteren?’
Ze kijkt me aan alsof ze het in Keulen hoort donderen… – en ja, het dondert daar inmiddels flink en daar helpt yoga helaas niet bij, maar dat is een ander verhaal. Ietwat bedremmeld gaat ze verder: ‘Ja, maar dan gaan mensen kletsen over me en zo…’
Ik wandel een eindje met haar op en zeg: ‘Joh, wat maakt het uit dat mensen over je kletsen? Laat ze lekker. Jij weet toch wat je doet? Je moet wel zelf blijven nadenken hoor!’
Ze veert op. ‘Ja, je hebt nog gelijk ook!’
‘Doe gewoon wat jij fijn vindt, wat goed is voor jouw lijf. En als dat yoga is, dan is dat yoga. Wat mensen er ook van vinden!’ Ze lacht en loopt de kleedkamer in.
De rest van de avond bleef ik maar wapperen met mijn handen, want dit verhaal moest ik natuurlijk vertellen aan manlief en anderen om me heen. Want hoe heerlijk bekrompen Nijkerk ook kan zijn, de mensen zijn tegelijkertijd ook open en hartelijk, als je maar de juiste snaar weet te raken. Deze klonk – gelukkig – helder op het moment van spelen!
Over Wendy Traa
Wendy Traa (1973) is kinderboekenschrijfster, leerkracht, kinderyogadocent en historica. Ze woont samen met haar man Siebren, dochters Bloeme en Veerle en hond Noortje sinds 2008 in Nijkerk. Ze is oprichtster en eigenaar van De Open Plek.
LAAKBAAR
Vier columnisten midden in het werkgebied van nijkerk.nieuws.nl ontmoeten Nijkerk, Nijkerkerveen en Hoevelaken. Elke week een nieuwe column waarin je kunt lezen wat Marcelle Warringa, Merit Roodbeen, Monique van Rooyen – Staal en Wendy Traa bezig houdt.
Elke maandag een nieuwe column online
