Dan ben je negen maanden zwanger van je kind, baart het met veel pijn en moeite, koestert en verzorgt het in de jaren daarna en dan is het opeens tijd voor de middelbare school.
Een reuzenstap, een sprong in het diepe. Zat je er bij de keuze van de lagere school nog relaxed in, door de ervaringen juist met dat onderwijs (en je kind) is het vinden van de juiste school van levensbelang. Zodat je kind zichzelf kan gaan baren, ja, je leest het goed. Want dat is toch wat het is, die middelbare school: jezelf ontpoppen, jezelf worden, jezelf baren. En dat is nu juist het lastige: want in welk kraambed zet je je kind neer?
Je ziet ze gaan: de (veelal) moeders met kinderen uit groep 7 en 8, opgewekt, nieuwsgierig of juist wat afwachtend door de schoolgebouwen drentelen tijdens de open dagen. Ik mocht ook mee, de afgelopen maand. En mijn mond viel open, ik heb me werkelijk verbaasd, want god wat zijn die middelbare scholen zich bewust van zichzelf, wat zitten ze lekker in hun vel en wat willen ze dat soms letterlijk van de daken schreeuwen. Bijvoorbeeld dat ze zo excellent zijn. Zo bijzonder. Zo up to date. Zo precies goed.
De perfecte school
Dan gaat er bij mij altijd een alarmbelletje heel zachtjes piepen… Want geen enkele school is perfect, en al helemaal niet allemaal voor jouw kind. Maar…, dat willen de scholen je maar wat graag doen geloven. Oké, er was een school die heel eerlijk was: kinderen die last hebben van aandachtstoornis en niet makkelijk zelfstandig kunnen werken. Tsja, die gaan het hier lastig krijgen. En een school, verderop in het land, was heel open over het type kinderen wat zich er thuis voelt: de creatievere, sensitievere kinderen. Dat deed ons hart smelten, maar andere ouders zag je denken; ohja typisch…
Maar wat het nu is, is dat de meeste scholen heel erg bezig zijn met hun PR. Hun uitstraling. Hun profiel. Hele troepen PR managers worden ingehuurd met hun toverstokjes. Best slim. Zeker. Maar een paar essentiële dingen vergeten deze slimkezen, eh tovenaars. Want een goede kijker, luisteraar en voeler, prikt zo door de keurige in elkaar geflanste illusie heen. Zoals mijn dochter. ‘Mam, zag je niet dat die kinderen die hier op school zitten constant op elkaar zaten te vitten? Dat was op die ene school echt niet.’ En: ‘mam, heb je gezien dat ze hier gewoon hartstikke ongezond eten in die machines hebben zitten? Waarom niet zo gezond én lekker, zoals op die ene school?’
Sommige scholen zijn zo goed in de Pr geworden (en toegegeven, soms gaat dat ook gelijk op met hun niveau van onderwijs), dat het er op de Open Dagen meer een soort Drie Dwaze Dagen bij de Bijenkorf lijkt. We gingen gestrest (want natuurlijk toch iets te laat vertrokken) in file het parkeerterrein op, in file het schoolgebouw in (nee he?!), in file en achter kinderen met bordjes met nummers erop aan door het gebouw heen (ik voelde me net een toerist op een toplocatie) en toen werden we gedumpt (ja zo voelde dat) bij een hele blije muziekleraar die met ons ritmes ging klappen. Meteen ervaren hoe dat is, die school. Terwijl mijn dochter en ik (en velen met mij) gewoon eens wilden neuzen, praten, ervaren, zelf je route bepalen. Maar nee, want even later zaten we in een zogenaamd ‘huis’ waar zeker honderd kinderen tegelijk en door elkaar heen kunnen leren. Nee, niets voor kinderen die prikkelgevoelig zijn en niets voor mij. Oké, toen nog een flitsende video en flitsend praatje in een hele mooie grote zaal en mijn dochter was klaar. Helemaal klaar. Ze zat met haar armen over elkaar volledig afgesloten te zijn. Dit werd ‘m niet.
‘Ik ben overal zoooo goed in!’
Veel gekker werd het bij een niet nader te noemen excellent college. Nu ken ik meerdere excellente scholen, en die schreeuwen het niet van de daken, maar zij wel.
Goed. Ieder zijn ding.
We liepen door de gang, zagen een oud-teamgenootje van mijn dochter en vroegen, vriendelijk, ‘goh, hoe vind je het hier?’. Het meisje snoefde: ‘Oh, ik ga hier echt heen. Ik ga VWO doen.’ Ze smakte op haar kauwgom en rolde met haar ogen. ‘Ik ben overal zoooo goed in! Ik krijg ook constant complimentjes!’ Ze draaide met haar kont en knipperde nog eens betekenisvol met haar ogen. Duidelijk teveel Spangas gezien of Amerikaanse soaps. Duidelijk een kind dat op een hoog paard is gezet en bejubeld door het leven galoppeert. Ik gruwel ervan, echt, mijn buik keert zich om. Zegt dat iets over mij? Misschien. So what?
Zelfvertrouwen is goed, maar bescheidenheid siert nog altijd de mens. En als scholen dat weer een beetje in het vaandel zouden gaan hijsen, dan zou het allemaal een stuk geloof-w-aardiger worden. Sympathieker. Eerlijker.
En mijn dochter? Die heeft haar keuze al gemaakt. Die gaat voor de school die bescheiden, waarachtig en oprecht staat voor wie, wat en hoe het is. Integer, betrokken, echt.
Echt.
Over Wendy Traa
Wendy Traa (1973) is kinderboekenschrijfster, leerkracht, kinderyogadocent en historica. Ze woont samen met haar man Siebren, dochters Bloeme en Veerle en hond Noortje sinds 2008 in Nijkerk. Ze is oprichtster en eigenaar van De Open Plek.
LAAKBAAR
Vier columnisten midden in het werkgebied van nijkerk.nieuws.nl ontmoeten Nijkerk, Nijkerkerveen en Hoevelaken. Elke week een nieuwe column waarin je kunt lezen wat Nelleke den Besten, Merit Roodbeen, Monique van Rooyen – Staal en Wendy Traa bezig houdt.
Elke maandag een nieuwe column online
