Hema is gewoon bijzonder
Ze staat met haar ijsje in de hand bij de kassa, hand in hand met haar mama. Het is 9 januari, midden in de winter. Maar de spikkels op het luchtige room doen het goed, ze kleuren mooi bij haar roze meisjesjas en de nieuwe haarband die ze zo moeten afrekenen.
Een zacht turkooizen diadeem van naast elkaar geplakte gladde stukjes kunststof. Ik had ‘m ook niet kunnen laten liggen. Zeker niet vandaag. Te leuk. Echt HEMA! Echt HEMA! In Nijkerk! De eerste keer open na de dramatische sluiting eind 2014. Daar wil je bij zijn! Al is het maar voor een haarband. Je bent erbij!
Het meisje likt tevreden aan haar ijsje als haar moeder gezellig keuvelt met de caissière, die duidelijk in haar hum is met haar eerste werkdag. Wat direct opvalt is haar oogschaduw in opvallend turquoise. Ik kijk omhoog en mijn blik blijft rusten op de ogen van haar collega. Ook turquoise, maar dan feller. Veel feller ook dan die van de haarband van het meisje. Zou er meer van deze kleur zijn hier? Het zou zomaar kunnen, want hier worden trends gemaakt en trends gebroken. Hier ademt Nederland frisse ideeën in en ‘eigenheid’. Hier voelen we ons Nederlanders. Overdreven? Ik durf te stellen van niet.
Een stad zonder hart
Nijkerk kan daarom echt opgelucht ademhalen. Het was natuurlijk ook te gek voor woorden: Nijkerk zonder HEMA. Maar ja, het kan verkeren in het leven van een ondernemer…, en daarmee ook in het leven van het personeel en van de inwoners van Nijkerk. Want stel je voor dat de HEMA dicht was gebleven? Dan was Nijkerk een spookdorp geworden. Een stad zonder hart. Winkels waren weggetrokken, het leven uitgehold. De markt was op vrijdag nooit meer hetzelfde geweest. Je had niet snel even haarclips, een leuke vaas of nieuwe onderbroek kunnen kopen. Ja, dat hebben ze ook bij andere winkels. Maar de HEMA, dat heeft iets. Dus dat hebben we terug: een toekomst met dat iets. Dat ook zelfs net wat meer ‘iets’ heeft dan daarvoor…
Verrückt!
‘Fris’, ‘vrolijk’, zo ‘anders!’, ‘echt’ HEMA. Mijn Duitse vriendin Sabine uit Hamburg is werkelijk verslaafd aan de HEMA. Lyrisch is ze erover. Haar ogen beginnen gelukzalig te draaien zodra het woord HEMA valt. ‘Verrückt!’ was het dat de HEMA in Nijkerk dicht was. Dat kon toch helemaal niet.
Ja, dat kon wel.
Goed.
Zodra zij dus in Nederland is, moet ze naar een HEMA. Dat moest ik ook toen IK in Duitsland woonde, maar dat is weer een heel ander verhaal. Zij zou dan ook Nederlandse kunnen zijn: toegankelijk, fris, vrolijk over het algemeen (tenzij het regent, dan gaat zij ook zeuren). Ik kan haar geen groter plezier doen dan iets van de HEMA mee te nemen. Dat doe ik dan ook trouw. Als zij nu door de nieuwe HEMA zou lopen in Nijkerk, zouden haar twee dingen opvallen: iedereen glimlacht en iedereen doet wanhopig (en tevergeefs) een poging zich te beheersen. Die grijnzende hoofden zijn van pure opluchting: gelukkig, het is er weer. En ook: wat een fijne, vrolijke spullen. Wat direct opvalt: een andere indeling, ruimer, hoge rekken afgewisseld met lage tafels waar allerlei leuke, praktische of juist niet nuttige, maar wel leuke dingen smakelijk staan uitgestald. Daar komt beheersing van pas. Die bijna niemand heeft in de HEMA. Als je dat al zou willen!
De HEMA verbroedert
Wat mij ook opviel: iedereen is hier gelijk. Iedereen koopt hier. De HEMA verbroedert. En dat hebben we meer dan ooit nodig. Mijn eigen blijdschap zag ik weerspiegeld in de ogen van de andere klanten: van oma’s en opa’s, van pubers, van gehaaste zakenmensen en van een moslimmoeder. We keken elkaar blij aan, verrast door deze onverwachte ontmoeting terwijl op hetzelfde moment 600 kilometer verderop (en op elke tv) de strijd tussen overheid en islamterroristen werd gevoerd. Met een warm gevoel van herkenning liep ik verder. Wij konden allebei genieten van de HEMA, hoe verschillend we ook zijn en toch ook weer niet. Dat schept een band. Alleen al daarom is het goed dat de HEMA er weer is. En om die haarband. En om die twinkelende ogen van dat meisje met haar ijsje.
Over Wendy Traa
Wendy Traa (1973) is kinderboekenschrijfster, leerkracht, kinderyogadocent en historica. Ze woont samen met haar man Siebren, dochters Bloeme en Veerle en hond Noortje sinds 2008 in Nijkerk. Ze is oprichtster en eigenaar van De Open Plek.
Vier columnisten midden in het werkgebied van nijkerk.nieuws.nl ontmoeten Nijkerk, Nijkerkerveen en Hoevelaken. Elke week een nieuwe column waarin je kunt lezen wat Iris Nieuwenhuis, Marcelle Warringa, Monique van Rooyen - Staal en Wendy Traa bezig houdt.
Elke maandag een nieuwe column online.
