Bij aankomst op het Griekse eiland Santorini was het hondje me al opgevallen: harige vacht en trouwhartige, beetje droevige ogen.
Met een zwiepende staart heet het beest me welkom. Ook mijn eigen Vito doet dat op die manier.
De volgende dag krijgen we uitleg van de hostess van Sunweb, in de receptieruimte van ons hotel in Oia. Ze vertelt dat dagelijks 50 bussen met toeristen naar Oia komen om de wereldberoemde zonsondergang te zien. Dagelijks spuwen cruiseschepen duizenden toeristen op het eiland. Gelokt door sprookjesachtige foto’s op Instagram persen ze zich op hoogtijdagen door de marmeren straatjes van Oia. Massaal maken ze selfies tegen de achtergrond van witgekalkte huisjes met blauwe luikjes, die door de zakkende zon eerst geel, dan blauw, dan dieprood kleuren.
‘Jullie zitten in het voorseizoen, de grote drukte moet nog komen’, zegt de Sunwebdame, als ze onze gezichten ziet betrekken.
Het hondje meldt zich weer. Kwispelend. Het dier hoort bij de inventaris van dit appartementencomplex. Ik verbeeld me dat de hond zich onze ontmoeting van gisteren herinnert. Het beestje nestelt zich onder mijn stoel. Met mijn vingers kroel ik door de vacht, ze blijven haken bij een verdikking. Dat gevoel ken ik maar al te goed bij mijn eigen hond: een teek. Bij Vito is het meestal een hele heisa om die teek met een tekentang weg te halen.
Een teek. Net als mensen kunnen honden hierdoor de ziekte van Lyme oplopen, met gewrichtsontstekingen en andere narigheid. Zouden die Grieken hier wel aandacht voor hebben? Welke plaats neemt een hond eigenlijk in in het leven van een Griek? Ik meen me te herinneren dat ik Griekenland wel eens op nummer één heb zien staan op een lijst van landen die het meest onvriendelijk met dieren omgaan.
Met een belabberd gevoel van timing drukt de hostess ons net op dat moment op het hart om in de hoofdstad Fira geen foto’s te nemen van Grieken die speciaal voor toeristen de hele dag ezels in de brandende hitte steile trappen opjagen. Niet op social media zetten, drukt ze ons op het hart, en zeker niet Sunweb in die foto’s taggen. De reisorganisatie wil niet geassocieerd worden met dierenmishandeling.
Ik weet genoeg, actie is geboden. Ik laat de hostess doorratelen over de vulkaantrip, de warmwaterbronnen en de archeologische bustour. Ik til het beestje op, onttrek me aan de groep en tik de dame van de receptie op de schouder. Wijs met handgebaren en haperende woorden naar het beest, naar de plek waar de teek zit.
Ze lacht vriendelijk, maar schudt ook lichtjes het hoofd over zoveel domheid.
‘It’s a female’, zegt ze.
De teek blijkt een tepel.
Tekst nodig? Laat woorden werken. Ben Tekstschrijver uit Hoevelaken schrijft voor alle sectoren, zorg en welzijn is zijn specialiteit.
Meer informatie? Meer blogs lezen? Kijk op mijn site. Nooit meer een blog missen? Word vaste lezer. Meld u aan via de website.
