De Stadsdichter over de lockdown
LOCKDOWN
Hij is een buitenmens in hart
en nieren. Wandelt elke dag.
In het bos, langs de weilanden,
over stille paden. Rust. Maar
nu doet hij een boodschap in
de supermarkt en daarna
een rondje door de stad.
Even wat anders. Het is zacht,
zomaar in de winter. Zijn stap
is zwaar, geen snelheid in zijn
lopen. Kalm aan genieten. Stilte.
Zijn stap wordt lichter, zijn
tempo gaat omhoog. Dichte
winkels. Soms donkere etalages.
Weinig mensen in zijn buurt.
Dat past bij hem. Maar nu niet.
Een stad hoort te leven.
Hij mist de gehaaste mensen
die net wel of net niet op het
Plein tegen hem opbotsen.
Geen folie van een koffiekoekje
op het terras. Geen stiekeme
fietsers in de wandelstraat. Hij
mist het gekwebbel, een lach.
Hij mist de verboden hondenplas
tegen het rood-witte paaltje
aan het begin van het steegje.
Geen vertrouwde geuren
die hij kent van zijn jarenlange
gewone stadsloopjes. Zonder de
stad echt te zien. Hij houdt
van rust, maar niet hier.
Zal hij teruggaan naar de
supermarkt? Nog even een rondje
mensen snuiven? Hij kent
zichzelf niet terug. Naast een
buitenmens ook een stadsmens.
Misschien een gewoon mens:
van alles een beetje. Doorsnee.
Minder apart dan dat hij dacht.
Niet alleen het buiten.
Niet alleen zonder mensen.
De lockdown vouwt hem open…
©Henriëtte Hofman
Stadsdichter Nijkerk
