Facebook meldt me dat David Corley zijn profielfoto heeft bijgewerkt.
David Corley is een Amerikaanse muzikant die in 2015 optrad in de Oosterpoort in Groningen. Mijn hart maakt een sprongetje. Waarom ben ik blij met deze foto?
Met vijf vrienden bezoek ik het roots- en americanafestival TakeRoot. Ik luister in de Kleine Zaal van de Oosterpoort naar Ryley Walker. Een van mijn vrienden appt dat ik een verkeerde keuze heb gemaakt. Hij staat in de Foyer bij het optreden van David Corley. Hij appt: ‘Links en rechts zie ik blikken van: dit kan niet waar zijn, zo knettergoed. No kidding. Mis dit niet, krankzinnig goede Corley. Kom. Overtuig jezelf.’
David Corley is een laatbloeier. Hij is 53 jaar als hij zijn debuutplaat Available light uitbrengt. In zijn jeugd loopt hij gillend weg bij de pianolessen, maar: liedjes op de radio speelt hij razend gemakkelijk na.
Op 20-jarige leeftijd verlaat hij de universiteit. Hij wordt vrachtwagenchauffeur, barkeeper, computerwetenschapper en dakdekker. Intussen leest hij verwoed de wereldliteratuur. Opnieuw maakt hij een eigenzinnige keuze: hij verlaat de stad en kiest voor een hut in de bergen. Hier schrijft hij gedichten, liedjes en muziek. Op zijn veertigste maakt een hartaanval een einde aan zijn wilde leven. Een leven dat van elke porie van zijn gezicht af te lezen valt.
Hij verhuist daarna naar zijn geboortestreek in Indiana, kruipt weer achter de piano en ontdekt zijn eigen stem. Een rasperige bariton waarmee hij zijn eigen teksten rauw en indringend aan de man kan brengen. Met geld van mensen die hem steunen, huurt hij een studio en neemt tien liedjes op. Rootsy. Rockend. Bluesy. Die staan op Available light.
Na Ryley Walker wurm ik me snel naar de uitgang om in de Foyer het slot van het concert van Corley mee te maken. Ik pak nog net zijn afsluiter mee: een rokerige uitvoering van The Heart of Saterday Night van Tom Waits.
Terwijl hij net het hart van de zaterdagavond heeft bezongen, begeeft zijn eigen hart het. Hij zakt door de knieën. Op Available light zingt Corley over The end of my run. Is dit het einde van zijn levensloop? De drummer rent in paniek naar de rand van het podium en roept: ‘Doctor, doctor, we need a doctor.’ Ik kijk om me heen. Stapt er een dokter naar voren? Komen er EHBO’ers van de Oosterpoort aangesneld. Nee. Niemand komt in beweging.
Voor ik tekstschrijver werd, was ik in ziekenhuis Tergooi als fysiotherapeut betrokken bij de hartrevalidatie. In de beschermde omgeving van het ziekenhuis reanimeerde ik vaker, maar nooit op een podium, voor 200 mensen festivalpubliek. Maar: geen tijd voor allerlei afwegingen nu. Ik klauter het podium op. Pols? Nee. Ademhaling? Nee. Forse stoot op zijn borstkas. Corley hoest licht. Mooi. Doorgaan. Duw, duw, duw. Een vrouw beademt.
Na een aantal minuten – vijf? tien? – melden zich de medische mensen van de Oosterpoort. Zij nemen de reanimatie over, beveiligers plaatsen een scherm en onttrekken daarmee ‘de voorstelling’ aan de ogen van het publiek. Ik trek me terug, meng me weer tussen de mensen. Dan begint het grote wachten. Gaat hij het redden? Of is dit the end of his run? Als dit zijn einde is, blijft bij mij de vraag kleven of ik wel goed gehandeld heb. Al weet ik ook: niet meer dan een op de vier mensen overleeft een reanimatie buiten het ziekenhuis.
Later krijg ik blije berichten van de organisatie van de Oosterpoort. Ze hebben contact met ‘Camp David’: hij herstelt voorspoedig, geen restklachten. Een jaar later verschijnt zijn volgende plaat: Lights out. Het licht ging inderdaad even uit, maar knipte ook weer aan. En zeven jaar later – op 26 mei 2022 – wijzigt David Corley zijn profielfoto. Dus het licht brandt nog steeds. Daar word ik dus blij van.
Tekst nodig? Laat woorden werken. Ben Tekstschrijver uit Hoevelaken schrijft voor alle sectoren, zorg en welzijn is zijn specialiteit.
Meer informatie? Meer blogs lezen? Kijk op mijn site. Nooit meer een blog missen? Word vaste lezer. Meld u aan via de website.
