De regen klettert onophoudelijk tegen het tentdoek, de wind blaast en raast, de bodem van de voortent verandert in een soppend moeras.
Dan laten we elkaar de buienradar zien: kijk, over drie dagen wordt het droog.
Dat hadden we vroeger al. Ik herinner me een rit in ons volgepakte vakantieautootje naar Zuid-Frankrijk. Van Hoevelaken tot Lyon slagregens. Toch zag een van ons door de zwiepende ruitenwissers in de verte altijd wel een wit wolkje.
‘Kijk, zie je, het klaart al op.’
Het is al dagen nat op Terschelling. De regen roffelt op het doek, de wind rukt aan de haringen. Ik lees een boek en vergeet mijn koffie, het bodempje wordt koud. Staand in de tentopening gooi ik de koffieprut naar buiten. Even later zie ik dat het tentdoek van binnen wit uitslaat. Het tentdoek heeft de koffie opgevangen, als de broek van een wildplasser die in de vuurlinie staat als de wind van voren komt.
Vlekken op een tent zijn als littekens: ze vertellen een verhaal. Maar mooi is anders. Om met Toon Hermans te spreken: het is net of het vlekkie steeds groter wordt. De volgende ochtend zie ik als eerste weer die koffievlek.
‘Hij zit er nog’, zeg ik tegen Elly.
‘Hou op over die koffievlek’, bijt ze me toe. ‘Dat gezemel over die vlek, het heeft geen zin. Gedane zaken nemen geen keer.’
Ik ga douchen. Het waait nog steeds, maar de regen trekt weg. Als ik terugkom, heeft zich een wonder voltrokken. Het tentdoek is droog, de koffievlek is verdwenen.
Ik herinner me het verhaal van een hoofdonderwijzer bij ons in het dorp. Kinderen vinden voor schooltijd een halfdood vogeltje onder de struiken. Moeten ze ermee naar de dierenarts? De hoofdonderwijzer trekt een bedenkelijk gezicht.
‘We leggen het vogeltje in een doosje in de kast,’ zegt hij. ‘Als het vogeltje aan het eind van de lessen nóg ziek is, gaan we ermee naar de dierenarts.’
Aan het eind van de dag kijken de kinderen naar een bewegingloos hoopje veren. Dood. Probleem opgelost.
Probleem opgelost? Nee dus. Bij de volgende bui zit de koffievlek er weer. Hij laat zich zien als het regent, verdwijnt als de zon schijnt.
Ik denk aan het weerhuisje dat vroeger bij mijn ouders op de schoorsteen stond. Bij vochtig weer draaide een mannetje met een paraplu naar buiten, bij droog weer een vrouwtje met een parasol. We hebben nu ons eigen weerhuisje op de camping. De koffievlek biedt troost. Kijk, ginds klaart het alweer op.
Epiloog
Nu – een jaar later – is onze geliefde Karstentent na een lang en avontuurlijk leven toch nog geheel onverwacht vertrokken naar de eeuwige vakantievelden. We wisten niet dat een gezellig potje bellenblazen met de kleinkinderen zo’n verwoestende uitwerking zou hebben op de waterwerende coating van het tentdoek. Tijdens de regen van de afgelopen pinksterdagen kwamen nieuwe witte vlekken aan het licht. En erger: ze lekten. We moeten ons ‘bakkie troost’ nu ergens anders vandaan halen.
Tekst nodig? Laat woorden werken. Ben Tekstschrijver uit Hoevelaken schrijft voor alle sectoren, zorg en welzijn is zijn specialiteit.
Meer informatie? Meer blogs lezen? Kijk op mijn site. Nooit meer een blog missen? Word vaste lezer. Meld u aan via de website.
