Het is 2010. Plotseling ben ik voor een kwart ‘boventallig’. Een eufemisme voor ontslag. Wat? Ik?
Ik heb troost nodig, een oplossing en een duw om verder te gaan. Een psycholoog noemde dit de ‘rite de passage’. Het wordt de opmaat naar Ben Tekstschrijver.
Als de boot van Rederij Doeksen vanuit Harlingen koers zet naar Terschelling, laat ik 42 jaar Tergooi op de kade achter. Verder zonder ziekenhuis. De steeds vager wordende kustlijn zorgt voor een mijmermoment.
Op donderdag – twaalf jaar geleden – vier ik met een etentje en toespraken mijn 30-jarig jubileum. Op maandag vraagt mijn leidinggevende of ik even mee wil komen. Het ziekenhuis heeft 7 miljoen tekort, er moeten mensen uit. Ik schrijf voor het ziekenhuis een huis-aan-huisblad vol. Door dat blad niet drie maar twee keer per jaar uit te brengen, kunnen ze een kwart van mijn baan schrappen. ‘Jammer Ben, maar het is niet anders.’
Totaal overdonderd zoek ik mijn werkplek op. Binnen een minuut staan al mijn vrouwelijke collega’s in mijn kamer. In ooghoeken begint het te miezeren, onderkaken trillen. We vallen elkaar in de armen. De troost is heilzaam.
Een kwartier later loop ik met Jaap en Kees mijn dagelijkse lunchloopje door het bos. Zij reageren anders dan mijn vrouwelijke collega’s.
‘Dit is je kans’, zegt Jaap.
‘Voor jezelf beginnen. Nu’, zegt Kees.
‘Voor mezelf beginnen? Maar: heb ik de markt wel wat te bieden? Kan ik wel netwerken? Dan moet ik een bedrijfsnaam hebben, een logo, een website…’
Jaap en Kees zijn niet onder de indruk van deze beren op het bospad.
‘Kom op Ben, ga effe depressief doen. Zie je die tak daar? Ga daar maar gelijk aan hangen dan.’
’s Avonds vertel ik mijn verhaal aan Elly. Ze luistert, knikt begrijpend. De volgende dag luistert ze ook, de dag erna ook. Tot we een week of twee verder zijn.
‘Klaar met klagen nu’, zegt ze. ‘Ga praten met een bureau, bedenk een bedrijfsnaam, daarna gaan we naar de Kamer van Koophandel om je eigen bedrijf in te schrijven.’
Een goed advies. Achteraf denk ik: dit had ik eerder moeten doen, starten met een eigen bedrijf.
Eenmaal op het eiland deel ik mijn mijmermoment met een bevriende psycholoog. Zij spreekt van de rite de passage: bij een ingrijpende tegenslag ga je eerst door een periode van rouw (de collega-dames), dan een periode van overdenken en nadenken over een oplossing (mijn lunchloopmaten) en tot slot doorpakken en verdergaan (Elly). ‘Het is goed dat je niet een dag later al naar de Kamer van Koophandel ging,’ zegt de psycholoog. ‘Eerst rouwen, dan verder.’
Zonder dat ze het wisten volgden de mensen die me hielpen, de rite de passage. Je zou alleen kunnen zeggen dat mijn lunchloopmaten wel erg snel met een oplossing kwamen. Een kwartier rouwen was wat aan de korte kant.
Tekst nodig? Laat woorden werken. Ben Tekstschrijver uit Hoevelaken schrijft voor alle sectoren, zorg en welzijn is zijn specialiteit.
Meer informatie? Meer blogs lezen? Kijk op mijn site. Nooit meer een blog missen? Word vaste lezer. Meld u aan via de website.
