Op 19 januari 2023 bezoek ik een concert van de bijna 70-jarige Lucinda Williams in Paradiso.
Met hooggespannen verwachtingen, want Lucinda ‘levert’ altijd. Weer wordt het een memorabele avond, maar dit keer niet alleen vanwege de muziek.
Geen mens kan zo smachtend zingen als Lucinda Williams. Bijvoorbeeld in Right In Time van haar doorbraakplaat Car Wheels On Gravel Road: ze denkt aan haar verdwenen liefde. Doet de televisie uit, oorringen uit, alles uit. Gaat liggen, staart naar het plafond, wordt week van binnen en kreunt ‘oh baby’. Ze zegt niet dat ze masturbeert, maar haar kreunende zang laat weinig aan de verbeelding over.
Ze is een paar jaar ouder dan ik. Geëngageerd. Een vrouw van de wereld ook. Met haar strakke legging met tijgerprint en loshangende haren straalde ze steevast iets geils uit. Met dit beeld op mijn netvlies kijk ik naar het nog lege podium in Paradiso. De Amsterdamse poptempel is stijf uitverkocht.
Als ze opkomt, schrik ik. Haar tourmanager begeleidt haar aan de arm naar de microfoon. Haar linkerbeen sleept, haar linkerhand is naar binnen gedraaid, haar vingers gebogen. Een snelle check op internet vertelt me dat ze in november 2020 een beroerte heeft gehad. Wist ik niet. Van de wulpse Lucinda is niets meer over, hier staat een kwetsbaar omaatje met een handicap.
Het hele optreden zoekt ze steun aan een hoge tafel naast haar. Daar staat een flesje. Met haar gezonde rechterhand draait ze de dop van het flesje los, met dezelfde hand zet ze het flesje aan haar mond. Traag. Wiebelig. Het flesje valt op de grond. Een bandlid snelt toe, zet het flesje weer op de tafel.
Mijn eerste gedachte is: wat gaat dit worden? Na de eerste tonen is die twijfel weg. Het gitaarspelen laat ze aan haar bandleden over, maar haar stem is ongebroken.
In het begin leidt ze de nummers in met verhalen over muzikanten die overleden zijn: Townes Van Zandt, Blaze Foley, Tom Petty. Ze vertelt dat de ‘Big Black Train’ – een nummer van haar rauwe blues-cd Good Souls, Better Angels uit 2020 – beschouwd moet worden als een metafoor voor depressies die langs kunnen komen. I don’t wanna get on board, zingt ze met overtuiging.
Het publiek draagt haar gaandeweg steeds meer op handen. Ze sluit af met Rockin In The Free World van Neil Young. Begeleid door haar manager schuift ze naar de linkerhoek van het podium. Even lijkt ze met haar slepende been over een snoer te struikelen. Maar dan staat ze, op eigen benen, zonder steun. Met haar goede rechterarm slaat ze de maat – een hele toer om in balans te blijven. Het publiek valt haar zingend bij dat rock ’n roll niet zonder een vrije wereld kan. En andersom.
Lucinda Williams behoort met Bob Dylan, Van Morrison en Mick Jagger tot de muzikanten die als pensionado niet in een luie stoel zijn gaan zitten.
Als de drummer de laatste klap geeft en het publiek in een ovationeel applaus losbarst, probeert ze in de hoek van het podium met beide handen een hartje te maken. Het lukt niet. Ze schudt verontschuldigend het hoofd.
Lucinda Williams behoort met Bob Dylan, Van Morrison en Mick Jagger tot de muzikanten die als pensionado niet in een luie stoel zijn gaan zitten. Ze zijn kunstenaar met een missie: ze blijven spelen. Maar Lucinda gaat een stap verder. Zij doet wat ook Sam Baker deed. Zij brengt een ode aan het medisch adagium: focus op wat je nog wél kan, niet op wat je níet meer kan.
Zou ik dat kunnen? Zou ik met mijn rechterhand een blog blijven tikken als mijn linkerhand verlamd zou raken? Lady Lucinda geeft het goede voorbeeld. Ik noem het levenskunst. Zelden heb ik kwetsbaarheid en kracht zo in één mens verenigd gezien.
Tekst nodig? Laat woorden werken. Ben Tekstschrijver uit Hoevelaken schrijft voor alle sectoren, zorg en welzijn is zijn specialiteit.
Meer informatie? Meer blogs lezen? Kijk op mijn site. Nooit meer een blog missen? Word vaste lezer. Meld u aan via de website.
