H.C.Bot: De La-la-laadpaal Saga: Een Stroomstoot van Onlogica

Laten we het eens hebben over een onderwerp dat de gemoederen flink bezighoudt in het pittoreske stadje Nijkerk: de opgelegde overheidsdwang in de vorm van laadpalen voor elektrische auto's.

Ja, je leest het goed, laadpalen.

Die lange, metalen dingen die als paddenstoelen uit de grond schieten en parkeerplekken veroveren als waren ze een invasie van buitenaardse parkeermonsters.

Nu begrijp me niet verkeerd, ik sta volledig achter de groene revolutie en de noodzaak om onze geliefde planeet te redden van smog en uitlaatgassen. Maar laten we eerlijk zijn, het is alsof de gemeente Nijkerk een wedstrijdje 'wie verovert de meeste parkeerplekken' is begonnen, en de laadpalen winnen glansrijk.

Wat vooral verbaast, is de ongebreidelde creativiteit waarmee deze laadpalen worden neergezet. Op plekken waar al een schrijnend gebrek is aan parkeerplaatsen, worden nu ook nog de resterende vierkante centimeters geclaimd door deze elektrische stalactieten. En dat terwijl je, je kan afvragen of er überhaupt wel elektrische auto's in deze contreien zijn. Ik bedoel, ik heb meer kans om een koe op rollerblades tegen te komen dan een elektrische auto in sommige wijken van Nijkerk.

En dan die waarschuwingen. "Alleen voor elektrische auto's." Serieus? Alsof er een leger van benzine-auto's staat te popelen om hun niet-elektrische vierwielige vrienden te pesten. "Ha, kijk eens wat ik hier parkeer, een prachtige, uitstervende benzinebruller op een laadpaalplek! Dat zal ze leren!" Nee, beste gemeente, ik denk dat de meeste benzine-autobezitters wel betere dingen te doen hebben dan de parkeerpolitie uit te dagen.

En dan hebben we nog het fenomeen van de 'stiekeme laadpaal controle'. Je denkt veilig geparkeerd te zijn, hebt net een flinke som betaald voor een volle tank benzine, en dan zie je dat gevreesde bonnetje onder je ruitenwisser. "Overtreding: Geparkeerd zonder elektrische auto." Alsof je in een alternatieve realiteit bent beland waarin alleen de eigenaren van elektrische voertuigen het recht hebben om een plekje te bemachtigen. Nog even en we krijgen de 'fietspad-flitspaal': "U reed hier met een niet-elektrische fiets, dat wordt dan 50 euro alstublieft."

Maar laten we even stilstaan bij een potentieel dystrofisch toekomstscenario: wat als elektrisch rijden helemaal niet zo populair blijft als we dachten? Stel je voor, de straten van Nijkerk gevuld met laadpalen en geen elektrische auto te bekennen. Een soort moderne versie van de spookstad, maar dan met oplaadpunten in plaats van saloons. Misschien wordt waterstof wel de nieuwe superster van de energiebronnen, terwijl onze laadpalen beteuterd staan te wachten op klanten die nooit komen.

En laten we niet vergeten dat de wereld ondertussen steeds meer verliefd wordt op de 'gewone' elektrische fiets. Simpel, efficiënt en de batterij opladen doe je gewoon in je eigen schuur. Geen laadpaalterreur, geen bonnetjes, alleen maar trappen en gaan. Is dit het begin van de 'fietspad-revolutie'? Zullen we binnenkort fietspaden met tolpoortjes tegenkomen waar we moeten betalen om met onze tweewielige vrienden te rijden?

En wat zijn de duistere krachten achter deze laadpaalterreur. Zijn er lobbygroepen die hun duistere invloeden uitoefenen om de laadpaalindustrie te bevoordelen? Wie profiteert er werkelijk van deze parkeerplaatsinvasie? Zou het kunnen dat er een geheime samenwerking is tussen laadpaalfabrikanten en de producenten van straatboetes? Wie zal het zeggen?

Dus daar heb je het, beste lezers, de Laadpaal Saga van Nijkerk. Een verhaal van opgelegde overheidsdwang, parkeerplekken die verdwijnen als sneeuw voor de zon, en de mogelijke opkomst van de elektrische fiets als de ware kampioen van de milieuvriendelijke mobiliteit. Laten we hopen dat we snel een evenwicht vinden tussen groen rijden en fatsoenlijk parkeren, voordat we allemaal gedwongen worden om een elektrische koe op rollerblades te berijden.

Laten we niet vergeten om met een knipoog naar de laadpaal te kijken en ons af te vragen: wie laadt er nu eigenlijk wie op?