Ben blogt over "En Natalie, zij huilde"
Mijn geliefde vrouw, ik kan het niet geloven, ik ben het beste van mezelf verloren, jij was – zeker te weten – de liefde van mijn leven…
En dan stokt haar stem.
Natalie Merchant draait haar rug naar het publiek. Verwarring in de zaal. Huilt ze nu?
Dat Natalie Merchant vanavond in Carré op het podium staat is op zich al een teken van veerkracht. Begin 2020 onderging de vroegere zangeres van 10.000 Maniacs een operatie vanwege een letsel in haar nekwervel, met mogelijk verlamming tot gevolg. Door de operatie zou ze haar stem kunnen kwijtraken. De operatie lukt, haar stembanden worden niet geraakt, ze kan nog zingen. Om dat te vieren brengt ze een cd uit en gaat ze op wereldtournee, beide onder de naam Keep your courage. Het concert in Amsterdam is het laatste optreden van de tour.
Natalie draait zich om, stapt weer naar de microfoon, maar voor ze het nummer opnieuw in kan zetten, slaat ze nogmaals de handen voor haar gezicht. Ze spoedt zich naar de zijkant van het podium. Het publiek heeft nu ook in de gaten wat er aan de hand is: het nummer Beloved wife over de liefde en het verlies van haar opa en oma grijpen haar nog steeds bij de strot. In een interview in Psychology Today zegt ze: ‘De dood van mijn oma en die van mijn opa die daarna doodging vanwege een gebroken hart – het is mooi, maar het is ook zo verdrietig.’
Elke trainer in ‘spreken in het openbaar’ kan je vertellen dat je je publiek kunt ontroeren als je oprecht bent én als je voldoende afstand hebt genomen. Een boek schrijven in de emotie van een heftige gebeurtenis werkt ook niet. Eerst afstand nemen is dan het devies. Je publiek in ontroering meenemen is prachtig, maar het is niet de bedoeling dat je zelf in snotteren uitbarst.
Bij uitvaarten is dat afstand nemen lastig. Daar is de tijd te kort voor. Het rauwe verdriet roept tranen op, niemand die je dat dan kwalijk neemt. Toen ik zelf tijdens de uitvaart van mijn moeder het woord kreeg, wist ik vooraf al precies waar de moeilijke momenten zouden komen. Je kunt dan even water drinken, je herpakken en weer verder.
Als je zingt, is dat lastiger. Ik heb daarom groot respect voor mensen die tijdens een uitvaart een lied zingen zonder te breken. Elton John bijvoorbeeld die Candle in de wind zingt tijdens de begrafenis van Lady Di. De hele kerk zit te snotteren, de zanger zingt. Mijn kaarsje zou tijdens het zingen bij de eerste windvlaag al uitgaan.
Het publiek in Carré voelt dat de emotie van de zangeres oprecht is en staat massaal op om haar al applaudisserend door het nummer heen te trekken. Of ze willen zeggen: houd moed Natalie, keep your courage. Dat lukt. Natalie Merchant herpakt zich en worstelt zich naar het einde van het lied. Als de laatste tonen van de strijkers wegsterven, is het applaus van de uitverkochte zaal ovationeel.
Wat kan dit geweest zijn? Stemt het laatste optreden van de tour haar melancholisch? Zijn het gelukstranen omdat ze na haar fysieke malheur haar tournee tot een goed einde heeft weten te brengen? Ik lees op internet dat ze deze tour eerder emotioneel werd: tijdens haar optreden in Portland in de Verenigde Staten krijgt ze tranen bij King of May, een nummer dat ze schreef voor de herdenking van beat poet Allen Ginsberg. Misschien is ze gewoon een sensitief persoon en zitten de tranen bij haar sowieso hoog.
Feit is dat ze diep gaat en zich durft te laten zien – in al haar kwetsbaarheid, in al haar emoties. Je kunt een speld horen vallen, de zaal voelt dat het écht is. Als ze het lied over haar opa en oma afmaakt, golft de emotie als een gelukzalige vioolpartij door de zaal. Zolang er mensen zijn die op een podium klimmen en laten zien dat je een kwetsbaar mens mag zijn, mogen we moed houden.
Meer blogs lezen van Ben? Koop hier: ‘Navelknagertje en 100 andere verhalen’.
Meer informatie? Meer blogs lezen? Kijk op mijn site . Nooit meer een blog missen? Word vaste lezer. Meld u aan via de website.
