Ben blogt over "Heb je groep dat leuke dingen doen?"
Aan onze app-groep met oud-collega’s is Fatima toegevoegd. Een vergissing.
We hebben geen oud-collega die Fatima heet. Fatima is blij met de onverwachte uitnodiging en vraagt: ‘Heb je groep dat leuke dingen doen?’
We noemen onze groep de Pensionado’s. Een paar keer per jaar gaan we lunchen en halen we herinneringen op aan onze tijd in het ziekenhuis. Ria beheert de app. Elke keer als een collega met pensioen gaat, stuurt ze een uitnodiging. Nu is Ingrid met pensioen.
Onze app bericht dat Fatima is toegevoegd. Dat is vreemd, we hebben geen oud-collega die Fatima heet. Fatima reageert meteen: ‘Ik ben Fatima ik wau vragen wat doe jullie als groep vind well gezellig waar woon jullie Almere.’
Even later lezen we dat onze beheerder Fatima weer uit de groep heeft verwijderd. Ze appt: ‘Foutje bedankt! Fatima eruit, Ingrid erin.’
Ik tik: ‘Fatima eruit, Ingrid erin. Je zou bijna zeggen dat Wilders hier achter zit. Die heeft meer op met Ingrid dan met Fatima.’
Later, tijdens de lunch, horen we hoe de vork in de steel zit. Ria had nog een oud nummer van Ingrid in de telefoon. Dat nummer is nu blijkbaar toegewezen aan Fatima. Vandaar dat ze de uitnodiging kreeg. Ria legt de vergissing persoonlijk aan Fatima uit:
‘Hallo Fatima, ik heb een foutje gemaakt met het telefoonnummer, ik ga je verwijderen. Groet, Ria.’
Fatima: ‘Is niet Ria heb je groep dat leuke dingen doen?’
Ria: ‘Hi Fatima, wij hebben een groep waarmee ik heb gewerkt en wij gaan samen eten.’
Fatima: ‘Dat is leuk.’
De zin Is niet Ria heb je groep dat leuke dingen doen resoneert in mijn hoofd. Ik probeer me voor te stellen hoe Fatima erbij zit, daar in Almere. Ze probeert de Nederlandse taal te leren. Lastig. Interpunctie, enkelvoud, meervoud. En ze vraagt zich af: hoe vind ik aansluiting als nieuwkomer. In Nederland kun je overal door de ramen kijken, maar moet je wel eerst een afspraak maken voor je langskomt. En dan ineens die uitnodiging. Zomaar. Uit het niets. Hoe leuk is dat?
Ik denk aan de film The Old Oak. The Old Oak is de naam van een pub in een voormalig mijnwerkersstadje in Noord-Engeland. Tommy Joe runt de pub. De mijnen zijn dicht, rauwe armoede overheerst, sommige kinderen leven op chips als ontbijt omdat de koelkast aldoor leeg is. De vaste klanten in de pub drinken een pint en klagen over hun bestaan. En dan rijdt een bus Syrische vluchtelingen het dorp in. De dorpelingen bekijken het met argusogen. Zij zeggen: wij wonen ons hele leven al in dit dorp, moeten wij dit nu delen met mensen die we helemaal niet kennen?
Yara is een van de vluchtelingen. Tommy Joe en Yara voelen verwantschap en luisteren naar elkaars verhalen. Hij laat haar een oude foto zien van mijnwerkers die samen eten, met daaronder de tekst: ‘When you eat together, you stick together.’
‘My mother always said that,’ zegt hij.
Tommy Joe stelt een ongebruikt zaaltje in zijn pub beschikbaar om een maaltijd te organiseren voor de plaatselijke inwoners en de mensen uit Syrië. De vaste klanten zijn hier op zijn zachtst gezegd niet blij mee. Toch zorgt de maaltijd voor verbinding. Dat blijkt vooral aan het slot van de film. Weinig bezoekers houden het dan droog.
Mede geïnspireerd door deze film organiseerde de kerkgemeente De Eshof waar ik regelmatig kom, een maaltijd voor Hoevelakers en nieuwkomers. Ook hier gold: when you eat together, you stick together. De maaltijd zorgde voor verbinding en smaakt naar meer.
Misschien leuk als ze in Almere ook zoiets organiseren. Ik denk dat Fatima graag komt.
Meer blogs lezen van Ben? Koop hier: ‘Navelknagertje en 100 andere verhalen’.
Tekst nodig? Laat woorden werken. Ben Tekstschrijver uit Hoevelaken schrijft voor alle sectoren, zorg en welzijn is zijn specialiteit.
Meer informatie? Meer blogs lezen? Kijk op mijn site . Nooit meer een blog missen? Word vaste lezer. Meld u aan via de website.
