Ben blogt over Kooikers in Bergen

06 nov 2020, 12:42 • Nieuws

Op onze wandelingen met Vito komen we weinig soortgenoten van hem tegen. Niet heel veel baasjes kiezen voor een kooiker. In Bergen is dat anders. Dat leidt tot een pijnlijk misverstand.

‘Ze vindt alles goed, ze is heel gemakkelijk. Iedereen mag aan haar zitten.’

De kooiker kijkt ons trouwhartig aan. Het hondje behoort toe aan twee dames, veertigers, regenjacks, wandelschoenen.

We zijn een weekje op vakantie en wandelen met Vito in de bossen van Bergen. We vergapen ons aan de villa’s in dit kunstenaarsdorp. Kasteeltjes met rieten kappen, oprijlanen en smeedijzeren hekken. In één geval is de eigenaar creatief met een decoupeerzaag in de weer geweest. Het toegangshek bestaat uit een houten plaat waarin met gevoel voor compositie takken zijn uitgezaagd. Door de handgemaakte takken zie je de echte takken van de bomen erachter. Het bos weerschijnt als het ware in het hek, met een uitgekiende verlichting krijgt dit ‘s avonds nog meer glans. Zelfs tuinhekken zijn hier tot kunst verheven. Misschien woont een van beide dames hier wel. Misschien wel allebei. Ik durf het niet te vragen.

Vito heeft geen aandacht meer voor zijn vrouwelijk evenbeeld. We laten de twee kooikerdames voor wat ze zijn en vervolgen ons ‘rondje met het hondje’. Het miezert. De bomen tonen een groene glimlach, ze zijn blij met de gestaag vallende regen.

We zijn bijna terug bij ons vakantiehuisje als mijn oog opnieuw blijft hangen bij een woonpaleis, omgeven door een zee van gras, verscholen achter weelderige bomen. Elly loopt door. Ik pak mijn camera en hang over het hek om dit rijke bezit vast te leggen.

‘Kan ik u ergens mee van dienst zijn?’

Ik draai me met een ruk om. Een vrouw, veertiger, regenjack, wandelschoenen, kijkt me licht wantrouwig aan.

‘O, eh, tja, ik eh, ik ben onder de indruk van uw huis en maak daar een foto van.’

Ze kijkt me gereserveerd aan. Het schiet direct door me heen dat ik niet bepaald een betrouwbare indruk maak. Misschien hebben de paleisbewoners in dit rijk beboste gebied wel alle moeite om het inbrekersgilde van zich af te houden. Er valt in Bergen natuurlijk wel wat te halen hier en daar. Misschien heeft ze daarom voor haar huis wel een groot hek. En daar hang ik met mijn camera overheen.

De vrouw laat het zo en opent het hek. Ineens zie ik Vito bij de vrouw staan. Hij maakt aanstalten met haar mee naar binnen te gaan.

‘Vito, kom, we gaan’, zeg ik gebiedend.

Vito reageert niet. Ik roep hem nog een keer. Dit keer met stemverheffing.

‘Vito, hierrr…’

Nu kijkt de vrouw echt verstoord op. ‘Wat wilt u?’ vraagt ze, duidelijk geïrriteerd. De hond draait nu ook zijn kop naar me toe. Nu pas dringt het tot me door: het is Vito niet!

De vrouw checkt nog even of het hek goed op slot zit en loopt met haar kooiker de tuin in.