(Burger)moeder en tranen
Soms kom je een verhaal tegen, waarvan je denkt, dat moet ik delen.
Zo'n verhaal schreef burgemeester Tinet de Jonge.
Wat was ik de afgelopen week trots op alle vlaggen met tas die in de gemeente Nijkerk hingen. Wat een prachtig moment om na jaren buffelen de versleten tas aan de vlag te mogen hangen! Gefeliciteerd topper!! Gelijktijdig weet ik dat er ook toppers zijn die het (net) niet gehaald hebben. Wat een buikpijn en verdriet geeft dat. Maarrr het komt goed! Zo voelt het nu niet maar er zijn talloze verhalen van grote successen en voorbestemde liefdes door dat 'extra' jaartje. Nu makkelijk gezegd natuurlijk ;-) maar ook voor de ouders met buikpijn.. het komt goed!
Zo is het als burgemoeder! Als moeder mocht ik het afgelopen jaar door dezelfde emoties:
Want daar ging je dan… In mei net 11 jaar geworden en nu met de grote fiets en de grote tas op naar het grote Rotterdam. In je zicht stond ik stoer te zwaaien met een grote ‘je bent geweldig, smile’ maar je was de hoek nog niet om of er liep een traan over mijn wang. Onze oudste naar de middelbare school. Natuurlijk wisten we niets over de jaren die kwamen.
Het eerste jaar stond niet in het teken van jouw brugpieper jaar. Je vader werd tijdens zijn werk neergeslagen. Liep hersenletsel op en je zou nooit meer de vader krijgen die je had. Daarna kwam Corona om de hoek. Lessen thuis, onduidelijkheid op school, onzekerheid. Makkelijk bestond niet. Nergens.
En toen, in jouw examenjaar kreeg je moeder ook nog het meest onzalige idee om te solliciteren als burgemeester. Natuurlijk nam ik jou mee in de plannen. In de sollicitatierondes. Je bent gehecht aan de Rotterdamse omgeving. En toch leefde je mee. Gunde je het mij ook, al moest je mij delen in jouw zware jaar. Op ‘uitslagdag’ zaten we er klaar voor. Helaas. Twee keer een 5,4. Net niet. Teleurstelling moest verwerkt worden, motivatie werd met pijn en moeite gevonden, maar vandaag kwam het verlossende woord.
Vanwege de uitslag sloot ik vanuit huis digitaal aan bij de collegevergadering. Opeens zag ik jouw koppie om de deur steken. Je was aan het bellen. Guitige ogen en een voorzichtige glimlach. Ik weet niet of mensen ooit een stuiterende burgemeester gezien hebben, maar de wethouders van Nijkerk vandaag wel. Want dat koppie zei mij genoeg. Iedereen in tranen van blijdschap. GESLAAGD!
En nu… net 17 geworden… ga ik je met een stoere ‘je bent geweldig smile’ opnieuw uitzwaaien. Op naar een nieuw avontuur. Nu maar vast flink oefenen op een smile zonder tranen.
