Zijn ze nou helemaal bezand-so- puntje, puntje

Met een woedend gezicht staat ze bij een groepje mensen in het centrum van het dorp. Als ik aan kom lopen hoor ik haar boze stem.

Voor mij een stem die ik uit duizenden herken. Door me heen gaat het: Oeps het zal toch niet waar wezen. We hebben zo duidelijk afgesproken dat ze er zich niet druk om zou maken. Helaas lukt dat haar zo te horen niet. Eerlijk gezegd snap ik het ook wel. Als je alle berichten en gesprekken moet geloven moet de Gelderse vallei voor de volle honderd procent schoon en veilig worden. Hoe dan. Helaas daar is maar één antwoord op volgens de betrokken minister; alle boeren wegwezen daar. Nou minister dat is wel een beetje erg kort door de bocht hoor. En met uw collegaminister Hugo de Jong te spreken; Heeft u ze wel alle vierentwintig in een kratje. Eerst moest deze uitspraak van hem in 2021, bij ons tenminste, even landen. Nu ruim een jaar later is deze zo gek nog niet. En volgens ons kunnen ze er maar beter alle vierentwintig vól in zitten ook. Je zou haast denken van niet. Eerlijk even heel kort door de bocht denk je eens in: Geen koe meer in de wei. Geen kip meer in de uitloop. Geen varken meer in de blubber. En dit gaat over ons mooie landschappelijke Nederland. Met zijn prachtige provincies. Snap jij het nog. Nou zij in ieder geval niet. En kijk haar daar staan, een zeepkist ontbreekt nog net. Hoor haar. ”Ik ben geboren op de boerderij. Boeren is hét léven van onze families. Daar kun je niet zomaar een streep door zetten. Met als gevolg, Dag streekproducten waar we allemaal van eten. Ik heb een grote vraag aan de verantwoordelijke minister: Wanneer komt u eens echt achter uw bureau vandaan, waar u al die regeltjes leest en nu ook nog letterlijk toe wil passen. En ook nog zeggen dat u niet anders kunt. Weet u dat wel zeker. Wilt u echt dat we alles uit het buitenland in de supermarkt krijgen. Niet te geloven. Wij nodigen u uit; Kom eens kijken in het prachtige Friesland, Groningen, Drenthe, Overijssel, Gelderland, Flevoland, Limburg, Utrecht, Brabant, Zeeland, Noord-Holland en Zuid-Holland. Allemaal stuk voor stuk “PLAATJES” om trots op te zijn. En de oogst uit elke provincie levert ons een rijk bestaan op.” Ze hapt naar adem. ALARM hoogste tijd om in te grijpen.

Het is gelukt, we zitten bij de IJssalon. IJs, ambachtelijk ijs zoals je zult begrijpen. Met natuurlijke kleur stoffen en de smaak van vers fruit en vers gebrande nootjes. IJs om je vingers bij af te likken. Heerlijk verzachtend voor een keel die zich, het afgelopen kwartier, heeft laten horen. Er valt een stilte waarin het ijs zijn werk doet. Het bekoelt de woede. Op mijn vraag waarom dit nu zo nodig moest, krijg ik eerst wat gebrom. Waarom ik haar daar nu weg gehaald had. Ze was net zo fijn bezig om te laten horen wat haar al zo vreselijk lang dwars zit. “En gaat ze verder, iemand moet het toch eens zeggen.” Nou daar kunnen we van mening over verschillen. Niet dat ze geen gelijk heeft. Maar wel over hoe. “Je zou in de politiek moeten gaan”, raad ik haar lachend aan. Weer gebrom. Ik versta zoiets als; dat is een stap te ver; mijn leeftijd en zijn ze nou helemaal bezand-so- puntje puntje. Dan kijkt ze me aan, goed idee trouwens, de oude zeepkist zou weer op elk plein geïntroduceerd moeten worden. Kan iedereen legaal zijn zegje zeggen. Wat vind je ervan. Leuk klusje voor jou als straf dat je me meegelokt hebt. Het ging juist zo lekker. En dan dwingend, kun jij daar iets aan doen?” Het lijkt me niet verstandig om op dit moment beloftes te doen. Nog afgezien van het feit dat ik helemaal niets in die Boeren-ambachtelijke melk te brokkelen heb. Laat staan daar in Den Haag of Brussel. Eén ding is wel zeker. We hebben allebei een hartstikke groen hart. We zijn trots op ons volk dat als het er goed op aankomt zich prima zelf kan bedruipen. En daar gaat het toch zeker in de basis over. Ook kunnen er nog heel wat extra monden gevoed worden en hulpvaardig zijn we zeker. Maar kom niet aan met praatjes over berekeningen zus en zo. Dat werkt bij het echte groene hart niet. Dan komen we, uit alle hoeken van Nederland, op de zeepkist en zul je eens wat meemaken. Of niet soms. Afblijven van onze plaatjes van bossen, weide, heide met alle dieren. Met een beetje veel beleid, en zonder bemoeienissen en dwarszitten met overdreven angstculturen. Dan is er plaats voor iedereen. Laat ons land blijven wat het al tijden is, een heel groot groen hart. Wie wil dat nu niet.

Met vriendelijke groet juffrouw Raadgever