VIERHOUTEN – Het is zaterdag 24 september 2011, de laatste dag van een week, waarin de ene herfst is overgegaan in een andere herfst. Het is, na een herfstachtige zomer, de eerste zomerse herfstdag in een seizoen, waarin de resultaten met drie gelijke spelen vooral herfstachtig zijn geweest. Maar het tij lijkt te keren. Om de beeldspraak door te zetten: voor de resultaten van sc Hoevelaken lijkt de zomer zijn intrede te hebben gedaan. Al bevatte het veldspel vooral donkere wolken, het resultaat was uiterst zomers. In en tegen Vierhouten werd met 1-0 gewonnen.
VIERHOUTEN – Het is zaterdag 24 september 2011, de laatste dag van een week, waarin de ene herfst is overgegaan in een andere herfst. Het is, na een herfstachtige zomer, de eerste zomerse herfstdag in een seizoen, waarin de resultaten met drie gelijke spelen vooral herfstachtig zijn geweest. Maar het tij lijkt te keren. Om de beeldspraak door te zetten: voor de resultaten van sc Hoevelaken lijkt de zomer zijn intrede te hebben gedaan. Al bevatte het veldspel vooral donkere wolken, het resultaat was uiterst zomers. In en tegen Vierhouten werd met 1-0 gewonnen.
“Het wordt een lastige wedstrijd”, wist Jan van den Heuvel kort voor de aftrap te melden. Hij dacht daarbij niet alleen aan het kleine, en naar later bleek ook gladde speelveld, maar ook aan een aantal goede voetballers, dat Vierhouten herbergt. “Alleen in de verdediging staan wat houthakkers. Daarvan moeten we profiteren door vroeg druk te zetten”.
Hoevelaken begon met Jesper Breuers, Raymond Buis, Mark Buitink, Maurice Veldhuis en Peter van der Weerd op de bank. De tuinbank welteverstaan, want dit vijftal symboliseert slechts een handvol geblesseerden uit een lappenmand, die nu al aardig gevuld lijkt te raken. Door de enkel-, hamstring- en liesgevallen moest driekwart van de verdediging worden aangepast, maar vervangers als Tom Buitink en Milan van den Hoeven toonden zich tegen Vierhouten waardige vervangers.
Het was gezellig toeven op het knusse terras van het dorpshuis in Vierhouten, dat tevens als clubhuis van de gastheren dienst doet. Om de wedstrijd te kunnen volgen moesten de belangstellenden echter wel de gang om het dorpshuis en naar de overkant van de weg maken en daar kregen de voornamelijk Hoevelakense toeschouwers een eerste helft voorgeschoteld, die vooral uit onvriendelijkheden bestond, met onnodige gele kaarten. De enige twee hoogtepunten voor Hoevelaken waren een bal op de rechterpaal van Michel van de Bunt en een bal op de linkerpaal van Bas Buitink.
In de tweede helft stak Hoevelaken de energie in het voetbalspelletje in plaats van het bekritiseren van de arbitrage en het spelen van de vermeende onschuld. Dat had al binnen twee minuten succes. Na een bronzen diagonale dieptepass van Bas Buitink en een zilveren voorzet van Ruud Kassenaar volgde er een gouden afronding van Michel van de Bunt. Dat die treffer uiteindelijk de winnende zou zijn, was op dat moment niet voorzien, maar om te voorkomen dat Hoevelaken voor de derde keer in de blessuretijd de pin op de neus kreeg, werd er in de twintig volgende minuten veel druk op het Vierhoutense doel uitgeoefend. Tot treffers leidde dat niet en dus was het weer lang billen knijpen om de eerste winst over de streep te trekken. De verlossende treffer leek in de slotfase van de voet van Jelle Groosjohan te komen, bijna een kopie van de eerste treffer, maar de arbitrage zag er buitenspel in van aanvaller Jan Weijn. Deze beslissing zorgde nog even voor verhoogde hartslagen, waarbij Jan van den Heuvel zijn wisselspelers liet warmlopen zonder ze in te zetten, maar na zeven minuten extra tijd konden dan alsnog de Hoevelakense handen omhoog. Opluchting alom, de eerst overwinning was binnen en Hoevelaken bleef in de eerste voetbalmaand ongeslagen. Maar ook het andere gevoel over de wedstrijd bleef aanwezig: snel vergeten.
verslaggeving en foto’s: Robert Kreuning
