Belevenissen van een schilderende Nijkerker...deel 12
Eerder dit jaar als nieuwsgierige Nijkerker met mijn lieve moeder het restaurant in het Wilhelmina park te Utrecht bezocht.
Dit ligt op een steenworpafstand van het ziekenhuis wat wij moesten bezoeken. Een groot succes, een heerlijke afleiding als afsluiter. Ineens volop ontspanning in een modern gezellig etablissement. Strakke inrichting en mooie locatie. De zon scheen als extra. We kregen als eerste bezoekers de mooiste tafel voor ons tweeën dankzij het ontvangend personeel. Een grote ronde tafel aan het raam met uitzicht over het park met een enorme vijver. Een eigen samengesteld menu gevraagd, een mix van voor- en tussengerechten. De tafel bracht eerlijk brood, kaaskroketjes, een Pot-au-feu met runderwang en rundernek opgediend inclusief mierikswortelboter en een Millefeuille van knolselderij met een hint van geitenkaas. Het dessert lieten we dankbaar voorbij gaan. Opmerkelijk is wel dat het parkeren van de auto in deze wijk zo ongeveer het kostbaarste onderdeel van het menu is gebleken. Daarna weer naar het verzorgingshuis, wel gratis parkeren. Maar ook wel altijd zoeken naar een plek als een speld in een hooiberg.
Bij de lift een dame in een elektrische rolstoel. Met z’n drieën in de lift naar de tweede verdieping. Toevallig woonde zij op dezelfde verdieping als moeder. Bij het verlaten van de lift zegt zij ineens zonder enige twijfel en luid “Ik heb het hier moeilijk”. Een opmerking die een ontvanger niet achteloos laat. Hier opende zich onverwacht een geiser van verdriet. Ook waterlanders. Zij vertrouwde ons toe dat zij nogal wat mankeert maar zich vooral eenzaam voelt. Het woord eenzaam werd in zijn volle betekenis uitgesproken. Ik kende haar nog geen twee minuten en zonder enig gevoel van schaamte masseerde ik troostend haar schouder. Zij woonde een korte tijd tegelijkertijd met haar man in het huis maar na enkele maanden was hij overleden. Ook geen verdere familie meer voor gezellige bezoekjes of afleiding. Wel een dochter met wie zij elke dag telefonisch contact heeft. Een lichtpuntje in het zware gesprek. Een leven vol werk en terugkijkend op ongelukkige huwelijken en uiteindelijk met haar prille jeugdliefde in een grand finale getrouwd maar te vroeg afscheid moeten nemen. De ontboezemingen bleven stromen. Ook had zij reeds het ware licht gezien tijdens een open hart operatie.
Zeldzame ontmoetingen en dat allemaal dankzij moeder.
bijdrage van Frans van der Kaaij
