Belevenissen van een schilderende Nijkerker...deel 15
Mijn lieve nicht vroeg mij laatst via WhatsApp hoe het toch gaat met onze hond Hendrik.
Aldus.
Met onze vriend Hendrik met de bijnamen “Zwartsnuit Scheefzitter SchaapkleedCasanova en Kletsmajoor 1e klas” gaat het uitstekend. Nog steeds flink waaks, de postbode en elke willekeurige pakjesbezorger vertrouwt hij sowieso niet en gewoon gezellig bezoek van vrienden of de noodzakelijke gasmonteur is bijna onmogelijk. En toch, ik noem onze hond mijn vriend. Elke morgen is het wakker worden en weerzien een traktatie, onbetaalbare onvoorwaardelijke enthousiasme en blijdschap, hij springt tegen het plafond van vreugde en levenslust. Altijd en steeds een mooi begin van de dag.
Later op de dag is hij volledig ontvankelijk voor de aandacht van de vrouwelijke bewoners van ons huisgezin. Hij ligt dan kreunend met hemelgerichte poten, geheel uitgestrekt met gesloten ogen, alle gekroel en gekriebel te absorberen. Het is bijzonder om te zien. Zoveel overgave en vertrouwen in een per ongeluk bij ons aangekomen viervoeter.
Toen, slechts vier weken oud, op sterven na dood, zichtbaar te snel kloppend hart, onder de luizen, vlooien en wormen. Maar alle mirakels op een rijtje, deze keer was het lot hem goed gezind. Dochterlief had speciaal voor deze gelegenheid een academische titel voor dierenwelzijn en wist dat geheel in de praktijk toe te passen en ook die paar weken onderbroken slaap zijn al tien keer terugbetaald in zijn aanwezigheid en stralende blijdschap.
Ik begrijp dat niet iedereen van honden uit. Zo iemand was ik. Maar steeds lees ik in die ogen niets dan oprechtheid, vertrouwen en vriendschap. Hij doet bij wijze van spreken geen vlieg kwaad maar tot mijn genoegen neemt hij zelf deze regel niet letterlijk. Zijn volledige naam is nu dan ook “Zwartsnuit Vliegensvlugge Scheefzitter SchaapkleedCasanova en Kletsmajoor 1e klas”. Volgende keer meer over zijn andere bijnamen.
Frank van der Kaaij
