Belevenissen van een schilderende Nijkerker...deel 5
Een tijdje terug lag ik al vroeg languit op een zacht wit dekkleed.
Muziekje op. Verkoelend briesje. Zicht op een stralende zon, diepblauwe zee en mooie palmbomen op de wand geplakt. Hoofd strak gefixeerd. Haarmuts. Pyjama aan. Warme sokken. Infuus voor wat meer contrast. Opgesloten in de corridor van een tikkende MRI. Viel me dus mee. Dit apparaat had men nog niet in de donkere eeuwen. Mijn lief was mee om mij te helpen in mijn doen en laten. Ik zou zonder haar mijn broek vergeten.
Daarna eigenlijk verder een saaie dag. Geen enkel nieuw wapenfeit. Hoewel, misschien de documentaire over Jeanne Deckers, de zingende non, beter bekend als Soeur Sourire. Een non die per toeval een wereldhit scoort in de jaren zestig en tussen de nummers van de onvolprezen Beatles in de charts eenzaam wordt vermeld. Het nummer is bekend onder de naam “Dominique”. Iedereen kent dit lied, ook al heb je het eigenlijk nog nooit gehoord, het refrein lijkt ingeboren, zodra je het hoort neurie je mee. Het getokkel op klassieke akoestische gitaar is van een eerstejaarsniveau gitaarles maar niettemin steeds weer pakkend. Na het met overtuiging verlaten van het vrijheid berovende klooster start zij met haar hartsvriendin een gelovig miniorde. De grote bedragen aan royalty’s, Dominique heeft elk continent met haar muziek veroverd, hebben haar uiteindelijk zelf nooit bereikt, deze zijn grotendeels op vreemde rekeningen gestort, zo luidt het verhaal in de documentaire.
Uiteindelijk zijn de vriendinnen in elkaars armen gestorven. Op de salontafel, de lege flessen en stapels open rekeningen achterlatend. Ik vermoed zomaar dat zij met glimmende traannatte wangen, hand in hand, nog een laatste kus, rustig zijn vertrokken. Op een eigen manier en gekozen moment. De armoede en het onbegrepen egoïsme ontsnapt. In de close-ups is haar glimlach (~ sourire) van een buitengewone schoonheid en staat waarschijnlijk nog een paar dagen haarscherp op mijn netvlies.
Ook haar onafgebroken zoeken naar het eerlijke, juiste en openhartige antwoord is treffend. De gevonden woorden vormen korte heldere zinnen en strooien sympathie en wijsheid. In de aankondiging van de uitzending werden de woorden feminisme en lesbische strijd vermeld. Ik vermoed ook zomaar dat zij niet bewust hiermee bezig was, zij volgde haar leven en streefde haar verlangen na zoals vele mensen, meer niet, kortom geen strijd maar een verlangen naar wat vreugde, betekenis en een liefdevol bestaan.
bijdrage van Frank van der Kaaij
Columnisten hebben de vrijheid hun mening te geven en hoeven zich niet te houden aan de journalistieke regels voor objectiviteit.
