Belevenissen van een schilderende Nijkerker...deel 6

08 feb , 9:00 • Columns

Frank van der Kaaij

ToDo

Vandaag een nieuw record gevestigd in winkelen. Om precies te zijn het verblijf in één en dezelfde winkel. Enkele uren hieraan van mijn onbeduidend maar wel heerlijk leven mogen investeren. Natuurlijk met alle oprechte liefde, vandaag slechts in drie varianten in mijn rol; De zorgzame, de drager en de geduldige. Ik had het dus vandaag gemakkelijk. En dat allemaal voor een aanschaf van één begeerde smartphone. Om precies te zijn de Apple iPhone 16. En om nog iets nauwkeuriger een toestel voor mijn lief. Ik was slechts de begeleider en observant die alle handelingen inclusief alle kruipende down- en uploadtijden gelukkig maar lijdzaam mocht meemaken. Met turende ogen naar zo’n tijdbalkje staren wat niet beweegt is uiterst irritant en bedenkelijk maar vooral ook overbodig. Uiteindelijk kleurt zo’n balkje altijd ineens helemaal groen op het moment dat men het eigenlijk niet meer verwacht.

Ik voelde mij vandaag op deze gezamenlijke winkelpromenade eigenlijk ook meer een toezichthouder met als bij-functie de kaasdrager. Om wederom precies te zijn de drager van een blok kaas van ongeveer drie kilo wat wij voorafgaand op de markt in volle bewustzijn zonder enige dwang hadden aangeschaft. Natuurlijk de vraag “mag het een onsje meer zijn” ontbrak niet. Wel miste ik een bijsluiter, een mondelinge financiële inschatting van deze flexibele servicegerichtheid. Overigens, het viel me mee dat men niet vroeg “of het een pondje meer mocht zijn” dan had ik zeker een seniorenboodschappenkarretjeopwieltjes mee moeten nemen. En natuurlijk, na een zichtbare strenge maar goedkeurende knik van mijn lief werd het zintuiglijk gewaarworden van deze appetizer wederzijds financieel overeenkomen waarmee in feite de bilaterale bezegeling van de werkelijke transactie werd bereikt. Op de markt wordt dit kortweg veelal ‘het even proeven’ genoemd. Ikzelf werd helaas niet betrokken in dit protocollair ritueel voor een kaashypotheek. Hier is ineens wel één handtekening of akkoord voldoende. Een notariële lacune in de algemene marktkaaswet. Ook een marktkraam van de BKR heb ik niet kunnen ontdekken. Desondanks, vooruit, ik had eerlijk gezegd zelf toch ook wel trek in een klein zoutig hapje. “Een flink stukje” hoor ik nog duidelijk, weliswaar zo charmant mogelijk getoeterd naar de kaasjuffrouw op haar hooggelegen neonverlichte kaasbankpodium. Huizengrootstuk dacht ik nog even te verstaan. Gelukkig maar ook uiteindelijk. Thuis hebben we van deze convenant toch zeker anderhalf dag smakelijk plezier gehad ook mede door de drie verbrede en vlijmscherpe kaasschaven op het verzwaarde aanrecht. Overigens, tijdens de aanschaf was ik wel nog steeds de persoonlijke begeleider en beveiligingsbeambte. De laatste rol gaat me ook eigenlijk van nature echt, al zeg ik het zelf, heel goed af. Ik heb een aantal keren zeer oplettend en zorgzaam in het linkeroor van mijn lief onopvallend mogen fluisteren dat haar handtas op het marktplein weer op slot mocht worden geritst. De meeste bevelen werden ook naar mijn volle tevredenheid uiterst verbazingwekkend goed opgevolgd. Deze feature in onze relatie leek tot mijn verbazing op de markt ineens voor 180% te zijn gedraaid. Wel is haar rechteroor minder volgzaam heb ik ontdekt. Kortom veiligheid voor alles. Mogelijk zijn we gespot met onze kostbare lading aan kaas. Je weet maar nooit. Links fluisteren dus.

Maar goed, weer terug naar de Apple-store. Nog gezeten aan wat werd genoemd de koffietafel in een aparte ruimte voor vervelende klanten met chronische digibetes en natuurlijk zonder koffie op een andere verre verdieping, bereikbaar met trappen en hoogten die door Escher leken te zijn ontworpen en terwijl het toestel vanuit de iCloud tot leven werd gewekt belde onze dochter. “Ik neem voor jullie vanavond een heerlijk stukje kaas mee”. Een ‘reality check’ met een wonderlijke timing en nog steeds zonder koffie. Het toestel was ongeveer twee seconden bruikbaar en had hiermee zijn geboorte formeel wereldkundig gemaakt. Nog naakt zonder cover kwam het toestel in onze handen in geluid en beeld duidelijk tot leven. Blijft wonderlijk zeker zo rond kerst. Wel iets teveel kaas maar gelukkig vrede, welbehagen en als extraatje, digitale berichten vanuit de Icloud ingezonden.

Om ons avontuur van deze dag af te ronden, feit is dus ontegenzeggelijk dat we de winkel met een volledig geïnstalleerd fonkelnieuw toestel met gouden glans en beschermend cover extatisch huppelend verlieten, oog tuimelend, jubelend en hemelse liederen zingend. Dit klinkt wellicht een beetje overdreven maar in de praktijk is een eliminatie bij deze winkel zeer algemeen geaccepteerd en behoort tot de dagelijkse taferelen, vandaar ook uiteraard de verhoogde plafonds. Het is allemaal zo logisch en verklaarbaar. Ik was eerst nog enigszins beïnvloedt en huiverig vanwege de vaak genoemde jaloezie wekkende winstmarges maar daar had ik persoonlijk geen last van, integendeel, slechts een zalige verlichting hierdoor, in het begeesterd hoofd en in de opgeluchte portemonnee, dat zweeft gewoon ook veel beter.

Daarbij, tijdens onze in verblindende opgetogenheid doorleefde heugelijke gebeurtenissen had ik een gemist gesprek van mijn broer met de ingesproken mededeling dat hij DUIZEND Euro had gewonnen.

Toch ook wonderlijk.

Hoor je anders nooit.

Zeker niet in de voicemail op mijn Android.

bijdrage van Frank van der Kaaij

Columnisten hebben de vrijheid hun mening te geven en hoeven zich niet te houden aan de journalistieke regels voor objectiviteit.