Belevenissen van een schilderende Nijkerker...deel 6
Vandaag wederom aangenaam verrast met een mooie documentaire. Hoewel, documentaire, meer een korte ontmoeting van een echtpaar, Anne en Mienke, waarbij Mienke voor mij het meest opvallend was. Ik zal niet ontkennen dat het meestal het geval is maar deze vrouw trok al mijn aandacht. Anne had weliswaar dezelfde denkbeelden maar iets minder overtuigend, meer afstandelijk. Zij had in het huwelijk de strijd met het dagelijks leven op zich genomen en de uitdagingen zichtbaar getrotseerd. Zij was mijn heldin.
Een echtpaar uit het noorden van Nederland. De trouwfoto was hartveroverend. Zij, jong en uiteraard beeldschoon in haar zelfgemaakte trouwjapon. Een slanke taille die haar lichaam prachtig deed uitkomen. Een mooi gezicht met een lieve uitstraling. In uiterlijk niet geheel dezelfde bewondering afdwingend. De japon had zij zelf gemaakt omdat Anne het een goed idee vond om haar een naaimachine cadeau te doen. Laten we maar even de tijdgeest hierbij aanhalen. De bruiloft zal in de zestiger jaren zijn geweest. De naaimachine werd tegen gereduceerd tarief door een lokaal initiatief uitsluitend aan dames aangeboden. Ongetwijfeld heeft zij vele uren gelukkig achter de machine vele kledingstukken gemaakt.
Naast de lokale naaiclub werd er ook nog een andere club genoemd. De Club van Rome. Deze werd door hen toentertijd zeer serieus genomen. In die jaren was ik zelf nog onbewust en onverschillig van het echte leven. Ik deed maar wat. Maar zij hadden wel het besef en acceptatie om deze belangwekkende berichten te absorberen en mee te nemen in hun leven. Het betrof toen een nieuw soort berichten. De Club van Rome waarschuwde in 1972 voor de toekomst. Onze planeet stond ineens in een somber voetlicht, zeker voor diegene die deze boodschappen ook echt begrepen. De aarde werd uitgehold en ongebreideld leeg geroofd. De atmosfeer werd ziek.
Mienke merkte op dat een eeuwig leven voor haar eigenlijk een duurzaam leven betekende. Schitterende wending en betekenisvolle opmerking. Hier had zij over nagedacht en zo bewust van het feit dat zij de aarde onaangetast wil doorgeven aan de volgende generaties.
Anne en Mienke hadden vier kinderen waarvan één in hun woorden ‘geleend’ was. Het geleende kind werd door zijn echte ouders als onhandelbaar geacht. Mienke wist hier wel raad mee. Normaal gesproken was zij zeer rustig en niet persé alert in het gewone leven, wat zijzelf overigens als een minpuntje beschouwde maar bij het geleende kind met autisme was kostbaar geduld een ware uitkomst. Ziedaar mijn heldin. Zij heeft het gezin gedragen. Ik begreep ook dat het allemaal voor hun kinderen goed heeft uitgepakt. Een auto was daarbij in hun leven ook ondenkbaar. Zij hebben zich allemaal die tientallen jaren met de fiets gered. Chapeau. Chapeau. Chapeau.
Zij gaf hem een klein cadeautje voor zijn verjaardag. Een muziek-cd om samen naar te luisteren zoals zij zelf onvoorwaardelijk opmerkte. Het woordje samen was hartveroverend. Dit woord was even exclusief van Anne en Mienke. Ik vermoed zomaar dat er in Nederland en verder ontelbare moeders en vaders zijn met een soortgelijk verhaal zijn. Een eeuwig standbeeld zou op zijn plaats zijn. Zichtbaar vanaf de maan en verder.
bijdrage van Frank van der Kaaij
Columnisten hebben de vrijheid hun mening te geven en hoeven zich niet te houden aan de journalistieke regels voor objectiviteit.
