Ben blogt: Oud worden met een kwispelende staart
Lotte leeft niet meer. Mijn 82-jarige buurvrouw op de camping is verdrietig – ze weet dat dit haar laatste hondje was. Ik zie de grijze haren van Vito. Wat doe ik als mijn hond het leven laat?
De relatie tussen hond en mens is vaak intens. Je golft mee op de vrolijkheid van je viervoeter en in de wachtkamer van de dierenarts zit je liever niet. Ook Jimi Celeste, Amerikaans fotograaf en humorist, vond dat hij een geweldige hond had. Zijn hond was half labrador, half pitbull. ‘Misschien bijt ze ooit mijn been af,’ zei hij, ‘maar ze brengt het ook onmiddellijk weer terug.’
Elke hondenbezitter weet: voor geld koop je de mooiste hond, maar niet het kwispelen van zijn staart. Het geluk dat zo’n beest je kan geven, is onbetaalbaar. Maar komt er een moment dat je te oud bent voor een nieuwe hond?
De Belgische psychiater Dirk de Wachter ziet zijn wachtkamer volstromen met eenzame mensen. Zeker ouderen geeft hij het advies: neem een hondje. Je hebt gezelschap, beweegt regelmatig en ontmoet mensen tijdens het uitlaten. ‘Mensen zijn aaibare wezens,’ zegt De Wachter, ‘dat zijn we een beetje vergeten, omdat we geen pels hebben. Een hond aaien we bijna als vanzelf. We vergeten dat ook zijn baasje het nodig heeft gekoesterd te worden.’
Mijn campingbuurvrouw kijkt verlekkerd naar een pup die op de camping rondhuppelt, maar ze weet: dat zit er voor mij niet meer in. Ze loopt met een rollator; haar man is ook slecht ter been. Het uitlaten van zo’n springerige pup gaat niet meer lukken. Daarnaast speelt het dilemma: wat als zo’n jonge hond mij overleeft?
Een hond leeft niet met een klok – alleen met zijn neus en zijn hart. Hij denkt niet: grote kans dat ik ouder wordt dan mijn krakkemikkige baas. Een mens heeft wel een besef van eindigheid. Als een jonge meid met een vermogende oude man trouwt, kan daar een calculerende reden achter zitten. Ze kan hem trouwen ‘om het geld’, in de verwachting dat ze hem overleeft.Toch is bij mensen de uitkomst niet altijd te voorspellen. Charlie Chaplin trouwde op zijn 54ste met Oona O’Neil. Ze was nét achttien. Op zijn 73ste werd hij nog vader van hun achtste kind. Ook al kon hij zijn baby nauwelijks meer uit de wieg tillen, vruchtbaar was het huwelijk zeker.
Daarom de vraag: stel dat Vito over een paar jaar zijn staaroogjes voor eeuwig sluit, wat doen we dan? Is het egoïstisch om een nieuwe hond zich aan ons te laten hechten, terwijl de kans bestaat dat hij ons ook weer los moet laten? Raakt het beest dan net zo van slag als mijn campingbuurvrouw, nu haar Lotte er niet meer is? Of is het juist egoïstisch om géén liefde meer in je leven toe te laten uit angst voor wat kán gebeuren?
Als ik met deze vraag bij Dirk de Wachter kom, denk ik dat hij zegt: plan je leven niet als een notaris, maar beleef het als een hond – leef in het nu, geniet van elkaar tot aan de laatste snuffel. Charlie Chaplin koos op zijn 73ste voor nog een baby. En wie dat toch wat bezwaarlijk vindt? Die kan gewoon kiezen voor het eenvoudige geluk van een kwispelende staart.
