Ben blogt: "Traantje bij Dikkie Dik"

Mijn kleindochter (3) bezoekt voor het eerst een kleutervoorstelling in de bioscoop.

Ze ziet een film van Dikkie Dik. Ze krijgt waterige ogen, raakt ontroerd.

Een week later overkomt mij in de bioscoop precies hetzelfde.

Mijn kleindochter gaat er helemaal in op. Dikkie Dik is zijn knuffel kwijt. Hij zoekt, en zoekt, en zoekt, totdat hij – oh geluk – zijn knuffel ziet hangen aan de waslijn. De knuffel is meegegaan in de was.Probleem opgelost, zou je zeggen, maar dan komt het drama pas echt tot een hoogtepunt. Als Dikkie Dik zijn knuffel weer in de armen sluit, ruikt hij anders. Dit is zijn knuffel niet, deze ruikt naar zeep. Dikkie Dik wordt opnieuw overvallen door verdriet. Krijgt hij ooit zijn ouwe vertrouwde knuffel weer terug?Mijn kleindochter leeft intens mee. Met waterige ogen en een trillend stemmetje zegt ze: “Dit is wel héél zielig voor Dikkie Dik, hè mama?’

Een week later zit ik in het West-End Theater in West-Terschelling. Een bioscoop die zich afficheert als ‘leukste theater van Nederland’. Ik kan daar weinig tegenin brengen. De 47 stoelen in het theatertje komen uit het Tuchinski-theater in Amsterdam. Via Whatsapp kun je bij uitbater Gerrit een plaats reserveren. Hij schrijft je naam dan in een schriftje. Voor aanvang van de film stapt hij in de lakeienjas van zijn vader het podium op en kondigt hij de film aan. In de pauze komt een schaal met worst en kaas langs. Aan het eind van de avond kijkt Gerrit in het schriftje en rekent hij het toegangskaartje en de drankjes met je af.

We kijken naar een film met Michael Caine en Glenda Jackson. Caine speelt het waargebeurde verhaal van de 90-jarige Bernard Jordan, een man met een oorlogstrauma. Hij woont met zijn vrouw in een verzorgingstehuis. Hij wil naar de Normandië-herdenking in Frankrijk. Het verzorgingstehuis had toegezegd een busreis naar de herdenking te organiseren, maar ze zijn te laat met aanmelden. Onder aanmoediging van zijn vrouw besluit Jordan dan zelf op pad te gaan. Hij ‘ontsnapt’ aan het verzorgingstehuis en schuifelt met zijn rollator op de veerdienst naar Frankrijk.

Het personeel is in alle staten, alleen zijn vrouw begrijpt dat hij deze reis móet maken. Als hij na zijn reis thuiskomt, vertelt hij zijn vrouw dat hij zich zijn hele leven schuldig heeft gevoeld over de dood van een kameraad. Voor het eerst is hij in staat hierover te praten. De camera zoomt in op de gezichten van de twee doorgewinterde acteurs, de emoties spatten van het scherm. Ik krijg waterige ogen.

Na haar bezoek aan de kleutervoorstelling vraagt haar vader nog even hoe het ging. Of ze misschien verdrietig was tijdens de film. Mijn kleindochter kan zich dat niet direct herinneren. Maar als ze vertelt dat Dikkie Dik zijn knuffel niet meer lief vond, begint haar lip te trillen.‘Nu ik het vertel, word ik wel verdrietig,’ zegt ze. Het terughalen van de dramatische scene is genoeg om de waterlanders weer op te roepen.

Oh herkenning, denk ik dan. Zou er zoiets bestaan als een gevoeligheidsgen dat je doorgeeft aan volgende generaties? Vast wel. In ieder geval lijkt het me leuk om een keer met mijn kleindochter naar de bioscoop te gaan. Nemen we tissues mee.