Belevenissen van een schilderende Nijkerker...deel 8
“Goed begin, komt vast wel goed, maar ik zou niet al te veel bloemen verwachten.
Enne …..ik denk dat je je mede tuinierders niet zo blij met je zijn als je dit laat doorgroeien”, aldus mijn lieve nicht naar aanleiding van een foto die ik stuurde van mijn armzalig tuinproject.
Wat een wijze raad. Ik ga dus dankzij haar inspiratie het bloemenperkje op onze volkstuin aanpakken. Maar ik heb op dit moment nog geen enkel idee welk huidig weelderig frutselgroei tot mijn oorspronkelijk idee behoort. Al het zichtbare zielige plantleven in het voorjaarsperkje is groenig tot vaal grijsbruin. Compleet onherkenbaar. Geen enkele relatie met de oorspronkelijke foto van de vrolijke folder. Het huidig beeld is te griezelig kaal om meer dan twee seconden naar te kijken. Aldus deze computernerd die dacht gelukkig te worden van tuinieren. Te laat beseft dat het dit keer geen digitaal platform betreft. Tuinieren voor dummies. Door de knieën!
Omdat nog 97 procent van de groezelige aarde van mijn bloementuin als floraal onbebouwd kan worden aangemerkt is het succesvol pad naar een bloemenfestival dus nog wel ongekend bladflinterdun. Een jaar heeft ook maar twaalf maanden en nog minder seizoenen. Toch, dankzij mijn lieve nicht voel ik mij gesterkt. Opgeven komt in ons gedeeld familiewapen niet voor. Vooruitgang door vereniging. Uit die pluche zitstoel met elektrisch verstelbaar voetenbankje. In de volle aarde met die laffe bleke computervingers. Aan de bak! Sodeju! De vingers groen! De nagels zwart!
In deze staat van opwinding en overtuiging vandaag twee maagdenpalmplantjes en drie blauwe hortensia’s aangeschaft. Deze staan nu naast de voordeur ook van schrik te bekomen. Ik hou mijn hart vast voor de volgende vlaag.
Wat een prijzen bij het tuincentrum, ik hoorde met één oor zelfs de kassa rinkelen, nog luider dan anders.
Als kers op de taart adviseerde mijn lieve nicht om het bedje dit jaar zalig in te strooien met een paar zakjes bloemenzaadjes en vertrouwen te hebben in een mooi resultaat dankzij de weergaloze kracht van de zelfredzame natuur.
Mijn lieve nicht, een lichtpunt in deze duistere tijden, zij brengt kleur en zaait vreugde. En voor alle duidelijkheid, haar wijsheid begeleidt mijn pad naar hoopvolle ontwikkelingen. Ik verlaat dankzij haar de gedachte van uitsluitend bloemen. Ik streef nu naar een opperste gekleurde symbiose met zalig sappig fruit en florale rijkdom. De Gala uit Nieuw-Zeeland en het Zeeuwse knoopje uit de Balkan gebroederlijk naast elkaar dankbaar drinkend uit dezelfde Nijkerkse aardekelk. En, zoals begenadigd is geopperd een handvol zaadjes om het geheel vlot in te kleuren. Ik ben gezegend met deze groenhelpdesk-tuinarchitect in de familie.
bijdrage van Frans van der Kaaij
Columnisten hebben de vrijheid hun mening te geven en hoeven zich niet te houden aan de journalistieke regels voor objectiviteit.
