Als het kalf verdronken is, dempt men de put?

Kort geleden kwam het bericht in het nieuws dat de Wulfshoeve, die mooie oude boerderij midden in de woonwijk Paasbos, per 1 januari 2017 geen huurders meer heeft en dus beschikbaar is voor nieuwe plannen – maar als die niet komen wacht ongetwijfeld de sloop.

Nu werkt het meestal zo dat alles wat voortsuddert, de mensen niet zo interesseert. Dus ook al was de betekenis van de Wulfshoeve al jarenlang tanende, men vond het niet nodig daar iets van te vinden, laat staan er iets aan te doen.

Maar nu, nu blijkt dat de toekomst van de boerderij aan een zijden draadje hangt, nu komen de reacties los.

Oh's en ah's en wat zonde zijn zo de kreten die voorbij komen. Logisch, want een stuk historie dreigt verloren te gaan.

Maar wat ik dan vooral zo zonde vind: dat dit soort dingen pas zo kort voor de noodsituatie een feit is, naar buiten komt. Dat geeft eventuele plannenmakers veel te weinig tijd om een nieuwe invulling voor de Wulfshoeve rond te krijgen. En ik ben bang dat er, voor je er erg in hebt, een sloophamer door die oude boerderij gaat, en dat er zomaar weer een stukje erfgoed en jeugdsentiment is verdwenen.

Vooruitgang hou je niet tegen, dat weten we allemaal, maar al het oude weggooien is ook niet verstandig.

Kunnen we de Wulfshoeve niet recyclen, een tweede leven geven? De Wulfshoeve is echt een soort eilandje middenin het Paasbos, een wijk waar de afgelopen jaren ook al het een en ander aan plannen voor is besproken. Zou er niet een mogelijkheid zijn voor een 1-2'tje? Dat er een nieuwe bestemming komt voor de Wulfshoeve die meteen het Paasbos een boost geeft?

Of, als je blijft denken in 1-2'tjes: hadden we niet jarenlang ideeën voor een kinderboerderij in Nijkerk, maar was het lastig daar een goede locatie te vinden (even los van de financiën)? Ik kop 'm graag in: de Wulfshoeve lijkt mij een ideale locatie voor een kinderboerderij. Dicht bij de stad, in een kinderrijke buurt met veel scholen, en een heuse boerderij.

Zou het niet mooi zijn als we die kinderboerderij nu eindelijk eens konden realiseren, misschien ook wel door gebruik te maken van arbeidskrachten die – denkend aan de participatiewet – hun plek in de maatschappij op die manier kunnen opeisen? Ik zie ook kansen voor een mooie stageplek of praktijkopdrachten voor leerlingen van het nabij gelegen Groenhorst college. En dat we dan de benodigde startfinanciën binnenhalen door de volgende editie van het Glazen Huys volledig in het teken van de kinderboerderij te zetten? Als je ziet hoe snel de pas opgerichte stichting Leergeld een mooi bedrag aangereikt kreeg van twee Nijkerkse bedrijven, geeft dat de burger moed dat er meer mogelijk is dan we vaak denken. Als het maar weer ten goede komt aan de maatschappij.

Een ding weet ik zeker: het zou zonde zijn als de Wulfshoeve zou verdwijnen, maar nog erger als we te laat in actie komen om er een nieuwe bestemming aan te geven. 'Als het kalf verdronken is dempt men de put' krijg je dan.

Bij deze dus een oproep voor goede initiatieven – kinderboerderij of iets anders – zodat we straks een ander spreekwoord kunnen gebruiken: 'als er één schaap over de dam is, volgen er meer'. Met elkaar moeten we dingen voor elkaar kunnen krijgen. Aan de gemeente de vraag om de burgers daar de tijd voor te geven en mee te denken (én te handelen) in de plannen: zo zijn we samen aan zet.

Merit Roodbeen is opgegroeid met en tussen de boeken. Na haar studie Nieuwgriekse Taal- en Letterkunde heeft ze jarenlang gewerkt bij boekhandel Roodbeen, waar ze ook eigenaar van is geweest. Inmiddels heeft ze de overstap gemaakt naar de uitgeverij, en heeft ze haar eigen uitgeverij Nabij Producties. Ze woont sinds 1994 in Nijkerk met haar man Robert, met wie ze drie kinderen heeft.

Twee columnisten midden in het werkgebied van nijkerk.nieuws.nl ontmoeten Nijkerk, Nijkerkerveen en Hoevelaken. Elke twee weken een nieuwe column waarin je kunt lezen wat Nelleke den Besten en Merit Roodbeen, bezig houdt.

Elke twee weken een nieuwe column online