Over prikken en consultatiebureaus

Koester je verworvenheden.

Afgelopen week was in het nieuws dat ouders hun baby's en kinderen steeds minder vaak laten vaccineren. De overheid maakt zich daar grote zorgen over en wil een informatiecampagne starten.

Terecht denk ik, ook al vind ik dat je zeker wel kritisch naar inentingen mag blijven kijken.

De ouders die hun kinderen niet laten inenten, doen dat zeker niet allemaal om geloofsredenen. Het zijn vooral ook ouders die kritisch staan tegenover het buiten de perken gegroeide consumentengedrag van de huidige maatschappij. Het zijn ouders die exact willen weten wat er in hun eten zit, en die dus ook exact willen weten wat er in een vaccinatie zit, zodat alleen de goede dingen bij hun kind naar binnen gaan.

Maar hoe verstandig is dat? Beseffen deze ouders wel wat een groot goed het is dat wij dat vaccinatieprogramma al zolang hebben? Veel van de ziektes waar tegen ingeënt wordt, zijn min of meer verdreven uit ons dagelijks leven. Onze generatie heeft de luxepositie dat we nooit hebben meegemaakt wat een verwoestende invloed bijvoorbeeld polio heeft.

Eigenlijk wel bizar, hoe mensen vaak vanuit een luxepositie dingen overboord gooien waar ze later gruwelijk spijt van hebben. In tijden van vrede bouwen we de krijgsmacht af (maar als het dan ineens toch weer oorlog wordt, zijn we weerloos en trekken we ons de haren uit het hoofd). In tijden waarin polio en andere ziekten niet of nauwelijks meer voorkomen, denken we 'Ach, die bescherming van zo'n vaccin hoeven we niet'. Maar wat als de vaccinatiegraad te laag wordt en die ziektes terugkeren? Wat had je dan verschrikkelijk graag toch dat prikje gehad.

In de afweging wat schadelijker is, een vaccin met een minieme kans op bijwerkingen, of terugkeer van epidemieën die we met zoveel moeite uit ons land hebben verdreven, lijkt mij duidelijk dat je je verworvenheden moet koesteren en niet overboord moet gooien.

Hetzelfde geldt dan in dit verband voor de zorg die vanuit het consultatiebureau gegeven werd en wordt. Een aantal maanden geleden hoorde ik namelijk een verontrustend verhaal, dat je in de gemeente Nijkerk niet eens zo heel makkelijk meer naar het consultatiebureau kan. Zeker in Hoevelaken niet: daar kun je alleen op dinsdag terecht. Als je op dinsdag niet kunt, omdat je dan bijvoorbeeld werkt (niet ondenkbaar: dinsdag is niet voor niets de drukste dag in kinderdagverblijven), dan is het helaas pindakaas, dan mag je doorrijden naar Nijkerk. Dan mag je maar hopen dat je een auto tot je beschikking hebt...

Maar niet alleen het aantal dagen is beperkt, het is ook zo dat, in tegenstelling tot vroeger, het nu niet meer de vaste artsen en verpleegkundigen zijn die hun diensten draaien op het consultatiebureau. Je hebt dus niet meer de vertrouwde gezichten tegenover je als je naar het bureau gaat. Voor jou als ouder niet fijn, maar ook niet voor de artsen en verpleegkundigen zelf.

Consultatiebureauartsen en -verpleegkundigen zijn vaak mensen die hun werk met passie doen, vanuit een diep gevoelde betrokkenheid bij de gezinnen in hun wijk of regio. Zeker als er meerdere kinderen in een gezin geboren worden, was het zo dat de artsen en de verpleegkundigen die ouders al kenden. Was er iets wat bij het eerste kind niet goed ging, dan konden ze daar bij een volgend kind vroegtijdig op inspelen.

Nu is dat dus niet meer zo, want artsen en verpleegkundigen worden op wisselende plaatsen ingezet.

En los daarvan wordt het aantal keren dat een kind gezien wordt, ook nog eens terug gedraaid.

Het lijkt me meer dan frustrerend als je als arts of verpleegkundige merkt dat je niet meer de tijd aan een gezin kunt besteden die het nodig heeft, dat je steeds mensen tegenover je hebt die je amper kent, zodat je geen idee hebt of je nog ergens extra alert op zou moeten zijn. Als je je werk met passie doet, krijg je met zo'n nieuwe manier van werken het gevoel dat je niet meer kunt bieden wat je zou willen.

Uit betrouwbare bron weet ik dat dat een dusdanige afbrander kan zijn dat je, ondanks je liefde voor je werk, je baan opzegt omdat je voelt dat je tekort schiet in de zorg naar de gezinnen toe die dat nodig hebben. Dan wordt het consultatiebureau een weeg- en meetbureau in plaats van een plek van zorg voor de kleinsten in onze maatschappij.

Zou die verminderde bereikbaarheid van het consultatiebureau en die uitgeklede zorg die het tegenwoordig biedt, niet een extra reden zijn voor ouders om dan maar niet te gaan, en dan ook die prikken maar achterwege te laten?

Als je als overheid een campagne start om mensen weer vaker hun kinderen te laten vaccineren, denk ik dat het, in ieder geval hier in Nijkerk, verstandig zou zijn om tegelijkertijd de zorg vanuit het consultatiebureau weer uit te breiden. Dat komt de nieuwe generaties ten goede.

Merit Roodbeen is opgegroeid met en tussen de boeken. Na haar studie Nieuwgriekse Taal- en Letterkunde heeft ze jarenlang gewerkt bij boekhandel Roodbeen, waar ze ook eigenaar van is geweest. Inmiddels heeft ze de overstap gemaakt naar de uitgeverij, en heeft ze haar eigen uitgeverij Nabij Producties. Ze woont sinds 1994 in Nijkerk met haar man Robert, met wie ze drie kinderen heeft.

Twee columnisten midden in het werkgebied van nijkerk.nieuws.nl ontmoeten Nijkerk, Nijkerkerveen en Hoevelaken. Elke twee weken een nieuwe column waarin je kunt lezen wat Nelleke den Besten en Merit Roodbeen, bezig houdt.

Elke twee weken een nieuwe column online