Ineens zit ze daar, op de schoot van verzorger Marinus. Giechelend als een ondeugende tiener.
Een collega van Marinus ziet het genietmoment en legt het vast. De foto maakt me als ‘als een kind’ zo blij. Op 2 oktober viert mijn moeder haar 91ste verjaardag. Ik draag dit blog aan haar op. En aan Marinus. En met hem aan alle verzorgers op Zorgerf Buiten-Verblijf in Putten.
Het is ’s middags, rond de klok van drie. Marinus zit in een loos momentje even in de huiskamer. Moedertje schuifelt op hem af, haar middagrust zit erop. Marinus ziet haar oogjes glimmen en zegt: ‘Hoi Marrie, kom er gezellig bij.’
Hij reikt haar de hand en even later zit ze bij hem op schoot. Het moment is magisch. ‘Marrie kan zich volledig overgeven aan zo’n genietmomentje’, zegt Marinus. ‘Tegelijkertijd wil ze niet tot last zijn, of in dit geval, tot een te grote last zijn. Ze vroeg of ze niet te zwaar was om op mijn schoot te zitten.’
Ik kom voor het eerst in aanraking met Marinus als mam net verhuisd is naar Putten. Ze is ontheemd, depressief, ze weet letterlijk niet meer waar ze het zoeken moet. Er moet nog een papier worden ondertekend. Verbijsterd kijk ik naar de hand waar ik net een pen in heb gestopt. De hand bibbert en beeft, ze krijgt hem niet in beweging. Om haar af te leiden, vraag ik of ze zin heeft in een wandelingetje, misschien lukt het daarna wel. Ik krijg haar niet in de benen, het zweet breekt me uit.
Buiten op een bankje kom ik even bij. Ik snap het niet. Is mijn moeder in een paar dagen Putten zo hard achteruitgegaan
Op dat moment komt Marinus aanlopen. Hij ziet dat er iets is. Ik leg hem uit dat ik mijn moeder nog nooit zo heb meegemaakt, dat ik haar niet bereik, dat ze niet wil wandelen.
Marinus kijkt verbaasd. ‘Dat is vreemd, vanmorgen was ze nog in goede doen. Ik ga even kijken.’
Een paar minuten later gaat de deur open, mijn moeder komt aan de arm van Marinus naar buiten. De jas aan. Klaar voor een wandeling.
Later begrijp ik dat Marinus geen vraag heeft voorgelegd, dan wordt het al gauw nee. Hij hield haar de jas voor en zei: ‘Kom Marrie, we gaan even wandelen.’
Ik besef dat omgaan met demente mensen vraagt om invoelend vermogen, maar ook om vakkennis en vaardigheid.
Na drie maanden is mijn moeder ‘geland’ in Putten. Ze is gewend aan de structuur van de dag, geniet van de bedrijvigheid in de huiskamer en heeft een band opgebouwd met bewoners en verzorgers. Verzorgers hebben een band opgebouwd met haar.
Zo gaat Marinus rond 08:00 uur vaak als eerste even naar de kamer van Marrie. Net ontwaakt uit dromenland, de gordijnen nog dicht, herkent ze de stem van Marinus uit duizenden. ‘Ik begin mijn dag graag met haar slaperige glimlach. Acht van de tien keer weet ze mijn naam te noemen, dan weet ik dat ze een goede dag heeft. Daarna volgt vaak eenzelfde ritueel. Ik geloof dat ik me niet zo lekker voel, zegt ze dan, misschien is het beter dat ik in bed blijf liggen. Dan krijgt ze nog een uurtje. Heerlijk vindt ze dat. Dat werkt beter dan haar om 09:00 uur meteen uit bed trommelen.’
‘Hier Marinus, een taartje, omdat je niet mee mocht, iezige stakkerd dat je d’r bin.’
Onlangs bezocht mijn moeder met een ‘busje bewoners’ de Pluktuin in Stoutenburg. Voor haar een bijzonder uitje. De pluktuin wordt beheerd door ‘Wilma van Piet’, haar nichtje, op het terrein van boerderij De Vrolijke Mortier. Hier stond haar wieg. Marinus bleef op het zorgerf. Moeders overhandigde hem na de trip een taartje.
‘Hier Marinus, een taartje, omdat je niet mee mocht, iezige stakkerd dat je d’r bin.’
‘Soms kan ze ineens van die bijzondere dingen zeggen’, zegt Marinus. ‘Dat kleine vrouwtje, met haar zilveren haren en haar lieve woordjes, heeft ook nu nog – 91 jaar oud – een geheel eigen manier van ‘zijn’.’
Ik sluit me hier graag bij aan. Gefeliciteerd, lief moedertje van me.
Ben Tekstschrijver
Tekst nodig? Laat woorden werken. Ben Tekstschrijver uit Hoevelaken schrijft voor alle sectoren, zorg en welzijn is zijn specialiteit.
Meer informatie? Meer blogs lezen? Kijk op mijn site. Nooit meer een blog missen? Word vaste lezer. Meld u aan via de website.
