Ik ben een nieuwsjunk, soms meer dan me lief is.
Soms zou ik me minder druk willen maken om zaken waar ik toch geen invloed op heb. Onderwerpen als Brexit, corona, Trump en de Amerikaanse verkiezingen zogen me dagelijks naar mijn krant, nieuwsuitzendingen en praattafels. Ik ben van de nuance, van enerzijds anderzijds. Maar soms schud ik niet-begrijpend het hoofd, omdat iets mijlenver afstaat van waar ik mee opgegroeid ben. Zoals dat voorval tijdens de bestorming van het Capitool. Het was in de kranten maar een klein bericht.
Ik ben grootgebracht met de christelijke opdracht ‘heb je naaste lief als jezelf’, gecombineerd met een vleugje pacifisme (slaat iemand je op de wang, keer de andere toe). Opgegroeid ook met het begrip rentmeesterschap. Respect hebben voor elkaar en de natuur. Oudtestamentische woorden als barmhartigheid, ontferming en lankmoedigheid klinken me nog steeds sympathiek in de oren.
Ik heb nog even opgezocht wat lankmoedig betekent. Dit houdt zoiets in als ‘niet snel boos worden als daar wel reden voor is’. Zo lees ik de krant, zo kijk ik televisie. Lankmoedig. Totdat ik lees wat er tijdens de bestorming in het Capitool gebeurt…
Stel je voor, je zit in het Capitool om met je mede-congresleden de uitslag van de nieuwgekozen president te bevestigen. Dan stormen opgehitste Trumpsupporters, complotdenkers en wapenfetisjisten het gebouw binnen. Buiten is een strop neergezet voor vicepresident Pence, ze schreeuwen om Pelosi, slaan ruiten in, er vallen doden. De congresleden worden in allerijl in veiligheid gebracht. Ze zitten enkele uren dicht opeengepakt in een kleine afgesloten ruimte. Anderhalve meter afstand is niet te handhaven. Toch dragen meerdere republikeinse parlementariërs geen mondkapje. Ook als enkele democraten hen vriendelijk verzoeken dit voor de veiligheid van iedereen wel te doen, weigeren ze dit. Een paar dagen later blijken drie congresleden besmet met corona
Een van die besmette congresleden is Brad Schneider, een democraat uit Illinois. Hij is woedend en zegt: ‘Meerdere republikeinen weigerden een mondkapje te dragen, zelfs niet toen hen dit vriendelijk werd gevraagd. Ik zit nu in strikte isolatie en vrees dat ik de gezondheid van mijn vrouw in gevaar heb gebracht. Ik ben boos vanwege het egoïsme van deze mensen. Ze stellen hun eigen weerzin en hun minachting voor goed fatsoen boven de gezondheid en veiligheid van hun collega’s.’
Dit is het moment dat ik niet-begrijpend mijn hoofd schud. Hier stokt mijn lankmoedigheid, alsof er een muur van Mexico tussen ons in staat die mijn begrip te boven gaat. Natuurlijk, ook aan de andere kant van de muur staat een mens van vlees en bloed. Maar toch, ik voel mee met Brad Scheider. Ik snap niet dat zwelgen in je eigen gelijk tot dit ziekmakende gedrag leidt. Ik snap niet dat ook in Nederland mensen een mondkapje koppelen aan woorden als ‘vrijheid’ en ‘muilkorven’, terwijl ze wel een autogordel en motorhelm dragen. En die draag je dan nog vooral voor jezelf. Een mondkapje draag je ook voor de veiligheid van een ander.
Natuurlijk weet ik dat het RIVM twijfelde over het mondkapje, natuurlijk zie ik de nodige inconsequenties in de corona-aanpak. Toch volg ik de regels. Zo lever ik mijn bijdrage aan het bestrijden van dit virus. Zodat we straks weer met 50.000 festivalgangers naar Lowlands kunnen.
Dus: ik draag een mondkapje, voor mezelf en voor de ander. Al moet ik niet overdrijven. Begin dit jaar had ik een afspraak bij de tandarts. Eén van de voorwaarden voor het bezoek was het dragen van een mondkapje. Toen ik voor het plaatsen van mijn kronen de behandelruimte van mijn tandarts binnenstapte, droeg ik geheel volgens de regels mijn mondmasker. Net voor ik op de stoel plaatsnam, vroeg ik: ‘Moet ik nu mijn mondkapje afdoen?’
De tandarts keek me vorsend aan en zei: ‘Dat zou ik maar doen ja…’
Tekst nodig? Laat woorden werken. Ben Tekstschrijver uit Hoevelaken schrijft voor alle sectoren, zorg en welzijn is zijn specialiteit.
Meer informatie? Meer blogs lezen? Kijk op mijn site. Nooit meer een blog missen? Word vaste lezer. Meld u aan via de website.
