Columnist en schrijver Martin Bril zag overal een verhaal in.
Over elk kruispunt in Nederland zou hij een ‘stukkie’ willen schrijven. Het is er niet van gekomen, hij ging te vroeg dood. Over elk kruispunt? Ook over de kruising Anjerlaan/Zonnebloemlaan in Hoevelaken, vlakbij mijn huis? Hier gebeurt nooit wat. Ik neem de proef op de som. Ik ga met pen en papier bij dit kruispunt op een stoeltje zitten.
De huizen in deze wijk zijn gebouwd in de jaren 60. Daarvoor waren het weilanden die om de haverklap onder water stonden. Er heerste woningnood. Daarom moesten huizen worden gebouwd. Véél huizen. De kwaliteit deed er minder toe. De variëteit ook niet, alle huizen zijn hetzelfde. Het houtwerk van de huurhuizen heeft dezelfde kleur. De kleuren van de ‘eigen’ huizen wijken af, daar bepalen de eigenaren of de deuren en kozijnen groen of blauw zijn.
Als ik mijn stoeltje neerzet, laat een man zijn hond uit. Na een minuut of tien brengt een moeder haar dochter naar school. Dat is het, dat zijn de wapenfeiten. Hier zal ik het mee moeten doen. De kruislings gelegde straatstenen, de grijze stoeptegels, het zijn geen hemelbestormende zaken waar ik als schrijver veel mee kan.
Ik sta op het punt mijn stoeltje weer op te pakken en het experiment als mislukt te beschouwen als aan het einde van de straat een vrouw de hoek om komt. Haar lange ranke benen zitten verpakt in een strakke leren broek. Zelfs uit de verte zie ik dat haar T-shirt gevaarlijk laag is uitgesneden. Onder een zwarte vilten hoed wapperen blonde haren op het ritme van haar tred. Ze loopt op haar hoge hakken zoals zangeres Melody Gardot over het podium loopt. Gracieus. Verleidelijk. Of de Anjerlaan een catwalk is. Zoveel is duidelijk, zij komt van een andere planeet, zij hoort hier niet.
Nu ze dichterbij komt, zie ik achter haar rug de contouren van een gitaarkoffer. Vlak voor me houdt ze stil, midden op het kruispunt. Ze opent haar gitaarkoffer, hangt haar instrument om, kijkt me aan en tokkelt een D-akkoord. Ze zet over naar een G-akkoord.
I – I wish you could swim, fluistert haar stem over de akkoorden heen.
Like dolphins – like dolphins can swim
We can beat them for ever and ever…
Lieflijke tonen meanderen door de Anjerlaan. Ik bevries, versteen op mijn stoeltje. Wie is dit? En hoe weet ze dat dit nummer van Bowie mijn favoriet is? Ik voel me langzaam opstijgen, gedragen door een roze wolk. Dit moment moet eeuwig duren, dit moment tussen mij en mijn muze. Laat deze godin van de schone kunsten nooit meer weggaan…
Op dat moment klinkt vanachter een schutting het oorverdovende lawaai van een draagbare bladblazer. Een buurjongen start zijn scooter en brengt hem knetterend in beweging. Een klusjesman zet zijn schuurmachine op zijn kozijn. Zijn radio staat afgestemd op 100% NL. Acda en de Munnik knallen uit de speakers: Ik ben mezelf niet, of al die jaren nooit geweest, ik ben de gangmaker op het verkeerde feest…
‘Sorry hoor, maar zo kan ik mijn werk niet doen,’ zegt de engel voor me. Korzelig doet ze haar gitaar weer in de koffer. Ik voel dat de roze wolk me niet meer draagt, ik kletter terug op de stoep. Een vlammende pijn schiet door mijn stuit. Oh nee, denk ik, dat wordt de spoedeisende hulp, dat wordt een röntgenfoto.
Ik kijk om me heen. Mijn Melody Gardot is in geen velden of wegen meer te zien. Het kruispunt ziet eruit als altijd. Leeg. Alleen een man laat zijn hond uit. Een moeder brengt haar dochter naar school. Meer niet. Hoe lang zit ik hier nu al?
De pijn in mijn stuit is over. Dat dan weer wel. Ik hoef niet naar de spoedeisende hulp. Elk nadeel hep zijn voordeel. Maar een blog schrijven over dit kruispunt? Nee, dat gaat me niet lukken.
We zullen moeten wachten tot er een nieuwe Martin Bril opstaat.
Tekst nodig? Laat woorden werken. Ben Tekstschrijver uit Hoevelaken schrijft voor alle sectoren, zorg en welzijn is zijn specialiteit.
Meer informatie? Meer blogs lezen? Kijk op mijn site. Nooit meer een blog missen? Word vaste lezer. Meld u aan via de website.
