Op de paralympics voor honden is Jimmy kanshebber op de honderd meter sprint.
We kamperen voor de vijfde keer op dezelfde camping. Op weg naar het toiletgebouw huppelt een bruine chihuahua voor me uit. Ik herken hem van vorig jaar, hij heet Jimmy, hij mist zijn linkervoorpootje. Zijn huppel krijgt daardoor iets vrolijks.
Zijn baas vertelt me het levensverhaal van Jimmy. Hij is nog maar net verwelkomd als nieuw gezinslid, als de baas gaat slapen op de bank. Het hondje gaat bij hem zitten, vlak bij zijn gezicht. Als de baas wakker wordt, kijken ze elkaar op de afstand van een paar centimeter recht in de ogen. De baas schrikt ervan. Jimmy ook. De jonge hond schrikt zo erg dat hij pardoes achterovervalt, tussen de bank en de tafel. Hij valt zo ongelukkig, dat hij zijn linkervoorpoot breekt.
Er zijn drie opties: een orthopedische voorziening, een amputatie of laten inslapen. Inslapen is voor de kersverse baas geen optie, de keuze valt op een amputatie.
Jimmy is daarna twaalf weken depressief. Hij is niet uit zijn bench te branden. Moet gedragen worden naar een stukje gras om zijn behoefte te doen.
De afspraak is dat het driepoothondje na twaalf weken ‘zijn leven opgepakt moet hebben’. Zo niet, dan volgt alsnog de spuit. Drie dagen voor de fatale spuit staat hij ineens naast zijn baas in de keuken. Of hij voorvoelde dat hij zich nu echt bij de lurven moest pakken en in actie moest komen.
Jimmy leert om zijn rechtervoorpoot meer naar het midden te zetten om in balans te blijven. Nu, zeven jaar later, heeft hij een massief voorpootje en huppelt hij vrolijk over de camping. Op de paralympics voor honden zou hij kanshebber zijn op de honderd meter sprint, hij kan een razende snelheid ontwikkelen.
Later op de dag kom ik op het terras een bekende tegen. Hij komt al jaren op de camping. Hij vertelt dat hij ooit een Buick bezat. Maanden sleutelt hij om de Amerikaanse benzineslurper weer rijklaar te maken. In zijn gerestaureerde bolide voelt hij zich de Elvis van de snelweg. Tot het moment dat hij plotseling zijn rechtervoorwiel voor zijn auto uit ziet rollen. Hij heeft de moeren van het wiel niet goed vastgedraaid. De Buick rijdt door op drie wielen en komt zonder verdere schade in de berm tot stilstand.
Ik hoor het verhaal met stijgende verbazing aan. Waarom kapseisde de auto niet? Ik weet dat een tafeltje met drie poten nooit wiebelt, maar dan staan de poten in balans. In mijn beleving zakt een rijdende auto zonder rechtervoorwiel direct naar rechts, raakt zijn ijzer het asfalt en komt hij na een vonkenregen en veel geraas tot stilstand. De Buick-bestuurder probeert me uit te leggen waarom dit niet gebeurde. Hij zoekt naar een beeld dat alles in één klap duidelijk maakt. Zijn gezicht klaart op.
‘Net als dat hondje hier op de camping’, zegt hij.
Het wiel was vrij gemakkelijk weer terug te zetten. Op drie wielen verder door het leven zou de Buick ook nooit zijn gelukt. Zoveel vernuft en aanpassingsvermogen heeft een auto niet. Daar moet je toch echt een hondje voor zijn.
Tekst nodig? Laat woorden werken. Ben Tekstschrijver uit Hoevelaken schrijft voor alle sectoren, zorg en welzijn is zijn specialiteit.
Meer informatie? Meer blogs lezen? Kijk op mijn site. Nooit meer een blog missen? Word vaste lezer. Meld u aan via de website.
