Na een uitwaaiwandeling op het strand van Terschelling-West zijg ik met Elly neer bij onze favoriete strandtent, in de zachte bedding van een loungebank.
De zon, een Brandaan uit de tap, het moment mag eeuwig duren.
Als mijn leven op zijn einde loopt, zou dit iets voor mijn bucketlist zijn. Met de wensambulance nog één keer naar deze strandtent, nog één keer in deze strandstoel, met de zon op mijn neus.
Elly vraagt of zo’n bucketlist werkelijk iets voor me is. Ik ben daar volgens haar te hypochondrisch voor, te melancholiek. De gedachte dat het ‘de laatste keer’ is, zou mijn plezier vergallen. Ik zou onophoudelijk op mijn klok kijken en me realiseren dat dit zalige moment over een uur afgelopen is. Over een half uur. Over een kwartier. En dan het hartverscheurende einde. Weten dat dit machtige moment voor altijd vervlogen is. Ik denk dat ze gelijk heeft. Het moment moet in theorie te herhalen zijn. Anders wordt het zonnige beleefmoment al gauw overschaduwd door sombere wolken van afscheid.
Ik weet ook dat deze gemoedstoestand met één dichtregel van Menno Wigman te kielhalen is. In zijn gedicht Afscheid van mijn lichaam schrijft de dichter: de zon was me nooit opgevallen als hij niet steeds onderging. En zo is het natuurlijk, een gebeurtenis is waardevol omdat zij eindig is. Het leven is waardevol omdat er een dood is. Maar emotie is niet altijd met verstand tot rede te brengen.
‘Voor jou is het beter dat je net als je vader op een zondagmiddag gewoon op de bank gaat liggen en voor altijd inslaapt’, zegt Elly.
Ik denk opnieuw dat ze gelijk heeft.
Ik herinner me het verhaal van een jongen van zes. De kleinzoon van een vriend van mij. Voor het eerst van zijn leven gaat hij met zijn opa kamperen. De overnachting in de tent maakt grote indruk. Zeker als opa dan ook nog belooft dat ze op de dinsdag na hun kampeeravontuur samen naar de film Lassie gaan. De jongen beseft dat hij een hoogtepunt in zijn leven meemaakt. Hij vraagt zich niet af of ze volgend jaar wéér gaan, dit geluksmoment is genoeg.
‘Opa,’ zegt hij, ‘als ik nu doodga, heb ik wel een ontzettend gaaf leven gehad.’
Hij herkauwt nog even op zijn woorden, realiseert zich dan dat hij niet alle consequenties heeft overzien.
‘O ja opa, maar dan wil ik dinsdag wel eerst samen met jou naar Lassie.’
We bestellen nog een Brandaan. De zon schijnt nog steeds weldadig op onze neus. Ik laat het moment op me inwerken, straks gaat de zon onder. En ik denk nog even na over die jongen van zes. Mooi als je op elk moment in je leven kunt zeggen: het is goed zo, ik heb een gaaf leven gehad. Een bucketlist werkt niet voor mij. Wat wél werkt: dat ik altijd iets heb om naar uit te kijken. Dat ik altijd nog een Lassie-film in de agenda heb staan.
Tekst nodig? Laat woorden werken. Ben Tekstschrijver uit Hoevelaken schrijft voor alle sectoren, zorg en welzijn is zijn specialiteit.
Meer informatie? Meer blogs lezen? Kijk op mijn site. Nooit meer een blog missen? Word vaste lezer. Meld u aan via de website.
