Het echtpaar Glazenberg. Ik heb ze gekend.
Zo noem ik ze om hun anonimiteit te waarborgen.
Iedere vrijdagavond gingen ze uit eten in het dorps-restaurant “Bij de brug”. Ze bestelden dan een goede fles wijn erbij. Hij nam één glaasje voor de gezelligheid. Niet te veel. Zij dronk de rest op.
Wat dat betreft was het echtpaar een goed team met een duidelijke taakverdeling
Ze kon er niet goed tegen, de wijn. Na afloop, als ze vertrokken, waggelde zij altijd stomdronken het restaurant uit.
Eén keer toen ik, samen met een vriend, net in het eethuis een plekje had gevonden, knoopten we nog even een praatje aan, toen zij bij vertrek langs ons tafeltje liepen. Zij moest zich toen aan de tafel vasthouden om niet om te vallen en begreep maar de helft van wat ik zei. (Maar dat kan ook aan mij gelegen hebben.)
Nadat haar man zes jaar later overleed, ging zij nog steeds elke vrijdag in het dorpsrestaurant uit eten. In haar eentje. En telkens opnieuw bestelde ze die fles wijn. Voor haarzelf. Maar ze kon er nog steeds niet goed tegen.
De vraag was: hoe kon ze na afloop thuis komen, want haar man reed altijd? Nou, ze liep naar huis. Ze ging van lantaarnpaal naar lantaarnpaal, rukte struiken uit de grond. Maar het lukte altijd.
Uiteindelijk besloot een goede kennis haar voortaan op te halen.
Ze woonde bij mij in de buurt. En geregeld als ik de gezinshond uitliet, dan kwam ik haar tegen met haar Doesburger pincher. Een moment van gesnuffel en gekwispel. Dat wil zeggen: de honden. Zij verontschuldigde zich er altijd voor dat haar hond een beetje bibberde. Hij was al heel oud.
Haar grote Leidenschaft, dat waren de dieren. En dan dieren in het algemeen, maar in het bijzonder kangoeroes.
Als ze last had van mieren onder het terras, dan sprak zij deze toe. Ze vroeg hun een ander plekje te zoeken in de tuin. Ik denk niet dat het ooit echt gelukt is.
Toen de mieren een vliegbrevet hadden gekregen en hun vleugels uitsloegen en niet schroomden haar keuken te betreden, heeft zij hen een voor een gevangen en naar de buitenwereld verplaatst. Het moet haar een hele dag gekost hebben.
Een grote huispin, die een plekje had gevonden in een spleet bij het raam van de badkamer, liet ze gewoon zitten. “Kom eens kijken, wat een mooie spin.”
Ze was een expert in het vangen van naar binnen gevlogen wespen. Met behulp van een glas en een oude ansichtkaart wist ze hen feilloos te vangen. En als ze zo’n dier vrijliet, dan zei ze altijd: “En nou kom je niet meer terug.” Maar als wespen één ding goed kunnen, dan is het terugkomen.
Toen ze eens een wespennest onder het dak had, liet ze de vliesvleugeligen maandenlang gewoon hun gang gaan. Toen ze las dat zo’n nest wel eens kan uitgroeien tot zo’n tien duizend beestjes, liet ze het verwijderen door ongediertebestrijding “De groene wesp”. Die had een methode bedacht om het nest te verwijderen zonder dat de dieren dood gemaakt behoefden worden. Zo’n procedure neemt dagen in beslag. Maar zij ging ervoor.
Ook dieren in de wei hadden haar bijzondere aandacht. Had ze het idee dat deze niet goed verzorgd werden, dan trok ze aan de bel. Toen ik een keer met haar stond te praten bij een veld waar wat pony’s stonden, die volgens haar werden verwaarloosd, zei ze: “Pistolen Paultje is al gesignaleerd.” Pistolen Paultje, Paul Anton Wilking, was een quasi-crimineel, die dierenmishandelaars persoonlijk opzocht om hen een lesje te leren. Zijn bijnaam kreeg hij omdat hij wapens verzamelde, niet dat hij ermee schoot.
Ze kon niet tegen drank. Maar nam er, vermoedelijk uit eenzaamheid, steeds meer van. En ze stapte over van wijn naar jenever en naar dagelijks gebruik. Eens per week bracht de plaatselijke slijter haar een voorraadje in een grote kartonnen doos. Totdat de buren hem een keer hebben weggejaagd.
Maar die flessen jenever, daar kwam ze toch wel aan.
Uiteindelijk werd op ze op een dag bewusteloos in haar huis op de vloer liggend aangetroffen temidden van wat lege flessen. Eenmaal weer opgeknapt begreep ze dat het zo niet langer kon. Ze besloot af te kicken. Het is haar uiteindelijk gelukt. Ze is op de laatste dag van haar leven volgens de regels gestorven: van ouderdom.
Het nieuws van nijkerk.nieuws.nl gemakkelijk volgen? Like dan ook onze Facebookpagina, volg ons op Twitter of LinkedIn en Instagram of krijg gratis onze dagelijkse of wekelijkse nieuwsbrief.
Adverteren op nijkerk.nieuws.nl neem dan contact op Leo Christiaens voor de prijzen en mogelijkheden. Zijn telefoonnummer: 06-11087527, zijn mailadres: [email protected]
