Ben blogt over "Wij in restaurantje"
Mijn zoon gaat in Amsterdam ‘op niveau’ uit eten. Het mag wat kosten. De avond eindigt met een broodje burger uit de muur.
‘Wij in restaurantje’, appt zijn vriendin. ‘Hij vraagt zich nu al af wanneer de amuses ophouden.’
Ze kent hem. Guido is een smulpaap, maar geen fijnproever. Voor hij de kers op de taart in de gaten heeft, heeft hij de hele taart al op. Vroeger op vakantie was hij ook altijd snel klaar met de menukaart. Plaatselijke gerechten van Kroatië waren aan hem niet besteed. Het werd pizza, hamburger, friet. En veel.
Ook voor mij was het al gauw dikke prima als er ‘onbeperkt spareribs’ op de menukaart stond. Tegenwoordig geniet ik wel van culinaire kunstwerkjes, maar ik ben in de keuken geen kunstenaar. Dichter R iekus Waskowsky omschrijft koken als: je pleurt wat in de pan, als je koken kan. Bij mij is het alleen dat eerste.
Eten had bij ons thuis geen speciale aandacht. Als de moestuin vol stond met bonen, aten we wekenlang bonen. Als de saroma-pudding in de uitverkoop was (19 cent per pakje), kocht mijn moeder het hele schap leeg en kwamen na verloop van tijd de klonten van die opgeklopte vla bijna letterlijk mijn neus uit.
Op mijn zestiende ging ik voor het eerst met vrienden op vakantie. Naar een boer in Garderen. We aten bijna dagelijks opgewarmde erwten uit blik en een slobber slasaus. De schijf van vijf speelde geen rol. We hadden vooral oog voor Doortje, de wulpse blondine achter de bar in de plaatselijke kroeg. Verliefd keken we naar dit plaatselijke poldermodel met weelderige boezem – niet bepaald twee erwtjes op een plank – maar wisten ook dat dit pronkstuk bij geen van ons ooit achter op de brommer zou klimmen.
Toch heb ik als kok mijn moment of fame gekend. Ik introduceerde thuis de Italiaanse keuken. Mijn buurvrouw leerde me elleboogjes koken en gehakt rullen. Een blikje tomatensaus en een zakje geraspte kaas maakten het af. Met een pan dampende macaroni liep ik het erf op. Na jaren bonen, piepers en gehaktballen kregen mijn ouders ineens een ware smaaksensatie te verwerken. Mijn moeder vond dat ‘de koningin het niet beter kon hebben’.
Apetrots was ik.
Later werd de macaroni steeds vaker aan mij ‘uitbesteed’. Mijn interesse zakte zienderogen. Het is nooit meer goed gekomen. Nog steeds rijzen mijn kookkunsten niet bepaald de pan uit.
Aan het eind van de avond stuurt de vriendin van Guido een foto: hij staat in een Amsterdamse straat, een broodje burger in zijn mond. Uit de muur getrokken. Het doosje dicht onder zijn kin om de lekkende saus op te vangen en zijn mooie uit-eten-kleren te beschermen.
‘Het was allemaal lekker’, laat Guido weten, ‘maar ja, zeven schelpjes met wat fruitjes, een soepje en een tiende eend als hoofdgerecht… Als je samen 250 euro uitgeeft, mag je toch verwachten dat je aan het eind een beetje vol zit, maar dat is blijkbaar te veel gevraagd bij deze fancy shit.’
Conclusie: zijn romantische etentje smaakte naar meer.
Meer informatie? Meer blogs lezen? Kijk op mijn site . Nooit meer een blog missen? Word vaste lezer. Meld u aan via de website.
