Stel, ik heb een relatie met Esther Ouwehand van de Partij van de Dieren.
Zij zet een muziekje op.
Snoeiharde metal, want daar houdt Esther van. Ik niet. Hoe regelen we dat dan thuis op de bank?
Ik heb de nieuwe jazzplaat van trompettist Jaimie Branch gekocht. Haar trompet klinkt vol en vurig, schrijft de Volkskrant, die maar liefst 5 sterren over heeft voor haar plaat. Bij mijn Elly hoef ik daar niet mee aan te komen: de eerste twee nummers spelen zich nog af in rustig vaarwater, maar in het derde nummer gooien Jamie, drummer, cellist en bassist alle remmen los. De instrumenten zoeken hun weg in een rusteloze notenbrij. Ik weet wat er dan komt: ‘Wat een k**muziek, kan dat af!?’
Columnist Sander Donkers loopt tegen een soortgelijk probleem aan. In zijn boek Verder ontken ik alles schrijft hij: mijn vrouw had geen idee waar ze aan begon toen ze ‘wel even een stukje’ mee zou kijken met de Beatles-documentaire. Die van ruim zeven uur, rijkelijk gevuld met chagrijn, meligheid en oeverloos gejam, waarvan je toch geen seconde kunt missen, omdat de Fab Four recht voor je ogen het ene na het andere absolute meesterwerk bakken.
Ze bekijken samen de docu. Hij maakt haar duidelijk dat ze beter niet kan gaan douchen, omdat ze dan misschien mist hoe Jojo in Get Back terechtkomt. Op een regenachtige dag niet lang daarna stelt Donkers voor de gehele docu een tweede keer samen te bekijken. Weer zeven uur dus. Dan krijgt hij te maken met ‘een weigerachtige vrouw’.
Hoe ga je om met een partner die jouw muziek niet pruimt? Of andersom, jij trekt de muziek van je partner niet? De vrouw van een van de leden van mijn muziekclubje pakt het slim aan. ‘Hans,’ zegt ze, ‘de kinderen zijn het huis uit, er is een kamer vrij, wat denk je ervan om die in te richten als je mancave?’
Dat klinkt Hans als muziek in de oren: hij koopt een mooie geluidsinstallatie en maakt van de kamer zijn persoonlijke plek. Gevolg: zijn partner dirigeert hem nu onverbiddelijk naar boven als hij beneden muziek opzet die haar niet bevalt.
Gerhard, een ander lid van mijn muziekclubje, pakt het nog rigoureuzer aan. Hij onderwerpt zijn nieuwe date aan de ‘Ryan Adamstest’. Hij toont haar een opname van Ryan Adams in Paradiso. De test bestaat uit maar één vraag: wat vindt ze hiervan. Ze weet op dat moment niet dat haar antwoord doorslaggevend is voor het verdere verloop van hun relatie. Vindt ze het niks, dan tekent ze daarmee het doodvonnis voor hun verdere liefdesavontuur. Ze vindt Ryan Adams een irritant ventje maar kan zijn muziek waarderen. Daarmee slaagt ze voor haar ‘examen’. Nu wonen ze samen en staat ze bij talloze concerten naast Gerhard voor het podium.
Met Elly zit ik al meer dan 40 jaar – om in muziektermen te blijven – in harmonie op de bank. Ook al moet ze niks hebben van het trompetgeschal van Jamie Branch. Het is de toon die de muziek maakt. En als ik die relatie met Esther Ouwehand zou hebben, zou ze bij het derde nummer van Jamie Branch ook zomaar kunnen zeggen: ‘Kan dat getoeter af, ik hoor liever een olifant trompetteren.’
Meer blogs lezen van Ben? Koop hier: ‘Navelknagertje en 100 andere verhalen’.
Tekst nodig? Laat woorden werken. Ben Tekstschrijver uit Hoevelaken schrijft voor alle sectoren, zorg en welzijn is zijn specialiteit.
Meer informatie? Meer blogs lezen? Kijk op mijn site. Nooit meer een blog missen? Word vaste lezer. Meld u aan via de website.
