Ben blogt over "Levensles op Lowlands"

Op Lowlands lopen we Wim tegen het lijf. Voor Nick Cave kruipt hij desnoods naar Berlijn. Een binnenkomer die het gesprek meteen aanwakkert. Dat levert een mooie levensles op.

Mijn vriend Hans en ik slenteren over het festivalterrein. We blijven staan bij een paal van vier meter hoog. Bovenin hangt een bekertje bier. Beneden laat iemand met een afstandsbediening het bekertje vallen. Bezoekers proberen het glas te vangen. Dit lukt een enkele keer, vaker eindigt het in een bierdouche.

Een man van onze leeftijd ziet ons kijken en zegt: ‘Ik denk dat jullie moeten gaan vangen.’

Hiermee start ons gesprekje met Wim. Hij houdt van Nick Cave. Van The National. In een ver verleden is hij zelfs bij Tom Waits geweest, in het oude Tivoli in Utrecht. Hans kijkt verrukt.

‘Daar was ik óók bij’, zegt Hans.

We zijn uit hetzelfde muzikale hout gesneden.

‘Hoe laat lag je gisteren in je tent’, willen we weten.

‘Mmm, ongeveer 05:30 uur’, zegt Wim.

Hans en ik kijken elkaar aan. Wim is dus ook een nachtvlinder. Na twaalven duikt hij nog eens volop de tenten in met de dj’s. Niet ons ding. Hij ziet onze verbazing.

‘Vroeger was ik ook niet zo van de elektronische muziek,’ zegt hij, ‘maar ik ben met mijn zoon meegegaan. Hebben jullie kinderen? Ga met ze mee. Dan snap je waarom jouw kinderen die muziek zo mooi vinden. Gisteren bij Floating Points geweest. Geweldig.’

Volgens het programmaboekje buigt de muziek van Floating Points soepel van ‘boogie naar moddervette house in heerlijk hoekige sprongen’. Ze weten ‘moeiteloos de ziel tussen de beats naar boven te halen’.

Gisteren kwam ik mijn zoon tegen op het festivalterrein. Aan een vriend legde hij uit: ‘Kijk dit is mijn vader. Hij gaat naar de bandjes. Onze muziek vindt hij allemaal maar hetzelfde. Maar als ik met hem meega, heeft hij het over die ene gitaarsolo. Voor mij klinkt dát allemaal hetzelfde.’

‘Je kunt altijd wel aan de Eagles blijven hangen’, besluit Wim, ‘en doe dat vooral als je dat mooi vindt, maar je mist zoveel. Hou de voordeur open!’

Een goeie les: sla niet steeds op hetzelfde aambeeld, geef nieuwe ervaringen een kans. Laatst las ik voor het eerst enkele filosofieboeken. Verhelderend. Ik las gedichten en ontdekte een nieuwe wereld

. Kocht een boxje met Franse chansons van Renaud. Meer dan prachtig.

Al weet ik nu al – of is dat een oude reflex? – dat ik de deur niet voor álles open ga zetten. Opera? Polonaise lopen op een piratenfestival? In een bont feestpak naar een concert van de Toppers? Nee. Ieder zijn meug, ik ook.

Ik kneuter me in de decembermaand eerst nog door de Top 2000 heen, maar dan moet mijn zoon me maar eens op sleeptouw nemen. Samen de ziel tussen de beats naar boven halen. De voordeur open. Dankzij Wim.